Shin Megami Tensei V: Vengeance - Wraak voor fijnproevers

Shin Megami Tensei V: Vengeance is het nieuwste deel in de geliefde Shin Megami Tensei-serie en een verbeterde versie van de Nintendo Switch-game uit 2021. Sinds de eerste release in 1992 heeft deze serie een trouwe schare fans opgebouwd, maar de laatste jaren is de spin-off serie Persona een stuk populairder. Als nieuwkomer leek deze nieuwe versie van SMT V het perfecte instappunt om deze hardcore reeks eens een eerlijke kans te geven. Helaas verdwaalde ik al snel in een zee van obscure mechanieken en matig geschreven personages.

In Shin Megami Tensei is de wereld weer eens ouderwets naar de klote, zo ook in dit nieuwste deel. Dit keer speel je als middelbare scholier in een post-apocalyptisch Tokyo, dat nog het meeste weg heeft van een woestijn. Deze woestijn is overspoeld met demonen en engelen, die elkaar de tent uitvechten. Al snel verander je zélf in een soort half mens, half demon: de blauwharige Nahobino. Aan jou de taak om met je nieuwe krachten op pad te gaan, demonen aan je zijde te krijgen en het lot van de wereld te bepalen tijdens intense, turn-based RPG-gevechten.

Oppervlakkig verhaal

Als dat nogal vaag en onpersoonlijk klinkt: welkom in de wereld van Shin Megami Tensei. Het vormt een schril contrast met Persona, waar je direct ondergedompeld wordt in een bruisend Tokio. Interessant hieraan is dat Atlus met deze nieuwe Vengeance-versie de kloof tussen de twee series wat meer probeert te dichten. Zo spelen de menselijke personages in de nieuwe Vengeance-route een grotere rol en is deze direct vanaf het begin te selecteren. De oude route, het originele spel uit 2021, is ook nog steeds beschikbaar. Feitelijk krijg je met Vengeance dus twee games voor de prijs van één, een goede deal voor nieuwkomers.

Helaas valt het verhaal behoorlijk tegen. Waar je in een RPG vaak een meeslepende verhaallijn en diepgaande personages verwacht, blijft Vengeance hier nog steeds ver achter. De verhaallijn is thematisch oppervlakkig en de personages zijn zo plat als een dubbeltje. Je leert ze nooit echt kennen en het zijn vooral wandelende stereotypen. Hetzelfde geldt voor het viertal aan nieuwe, vrouwelijke antagonisten, die vooral maniakaal lachen voordat ze het gevecht aangaan in veel te dunne strings. Dit is een grote teleurstelling, vooral omdat een nieuw, verbeterd verhaal een van de grote selling points is van Vengeance.

Uitdagende gevechten

Als er één ding is waar Shin Megami Tensei V: Vengeance wél in uitblinkt, dan is het wel het battle systeem. De turn-based gevechten zijn niet zomaar een kwestie van lukraak aanvallen en hopen op het beste. Nee, elke zet moet zorgvuldig worden gepland en elke beslissing kan het verschil maken tussen winnen en verliezen. Je moet goed nadenken over je aanvallen, verdedigingen, MP-gebruik en speciale aanvallen om je vijanden te slim af te zijn. Doe je dat niet, dan straft de game je genadeloos met game-over na game-over. Ik hoop dat je op tijd gesaved hebt, want er is geen autosave.

Daarnaast werkt SMT V met het karakteristieke Press Turn-systeem. Raak een vijandelijke demon met een aanval waartegen hij zwak is en de game beloont je met een extra beurt. Weet je dit met alle aanvallen te doen, dan verdubbel je in feite de tijd dat jij acties mag uitvoeren en de vijand moet incasseren. Maar pas op: om dit systeem eerlijk te maken, maakt de tegenstander hier ook gretig gebruik van. In de praktijk betekent dit dat het type aanval en de weaknesses en resistances van je demonen cruciaal zijn om de vele, VELE pittige (baas)gevechten heelhuids te doorstaan.

Boven op dit sterke systeem gooit SMT doodleuk nog een stuk of tien mechanics. Zo kun je net als in Persona demonen rekruteren, fuseren en op andere manieren sterker maken. Met vier verschillende type fusions, permanente perks, tijdelijke moves en speciale aanvallen valt er genoeg te micromanagen. Zelf vond ik het nogal overweldigend en vraag ik me ook af of al die aspecten wel iets toevoegen. Shin Megami Tensei verwacht dat je voor ieder belangrijk gevecht de menu’s in duikt om je hele party te tweaken en door de overdaad aan spelmechanieken kost dit flink wat tijd. Hier moet je echt van houden

Eindeloze woestijn

Tussen de gevechten door verken je een spelwereld die pretendeert ietwat open te zijn, maar in de praktijk erg beperkt voelt. De wereld is verdeeld in verschillende doodse, kale vlaktes die nooit echt interessant worden. Tokio is een eindeloze woestijn en hoewel er allerlei personages en sidequests te vinden zijn, blijven ook die erg aan de oppervlakte. Voeg daar een klunzige sprong en janky platforming aan toe en de gameplay buiten de gevechten weet niet te overtuigen.

Op het gebied van audiovisuele presentatie stelt Vengeance op zich niet teleur. De graphics zijn ook op de Nintendo Switch gedetailleerd genoeg om de duistere vibe van de game goed over te brengen, met een aantal mooie lichteffecten. Tegelijkertijd is Vengeance nu ook verkrijgbaar voor high-end platformen, voorzien van scherper beeld en een betere framerate. De meerwaarde van de Nintendo Switch-versie komt dus neer op handheldmodus. Helaas is de game daarin nogal wazig (ik gok 540p), waardoor docked spelen superieur is.

Zo is er voor ieder pluspunt wel een minpunt te noemen en dat is zonde. Het bikkelharde en diepgaande vechtsysteem vraagt om doorzettingsvermogen, maar de wereld en het verhaal maken geen indruk. Wat overblijft is een eindeloze hoeveelheid gevechten en daar was ik na zo’n 15 uur wel klaar mee. De vele quality of life-toevoegingen, waaronder overal saven en extra party members om de game toegankelijker te maken, zijn welkom. Maar uiteindelijk blijft ‘MegaTen’ vooral een game voor fijnproevers.

Conclusie
Shin Megami Tensei V: Vengeance is zelfs met alle quality of life-veranderingen vooral een spel voor de echte diehard. Met het diepgaande vechtsysteem en de hoge moeilijkheidsgraad komen zij weer goed aan hun trekken. Liefhebbers van interessante personages en avontuurlijke verkenningstochten, hebben minder geluk.