Hoofdbazen zijn er in vele soorten en maten. Van grote insecten, monsters en demonen tot slechteriken die bijna net zo beroemd zijn als helden. In deze ‘Art of…’ bespreken we een tiental hoofdbazen dat bij ons is blijven hangen op wat voor manier dan ook. Of het nu de unieke poepgooiende drol is in de vorm van The Great Mighty Poo of de epische laatste momenten uit The Legend of Zelda: Ocarina of Time. Hoofdbazen zijn een belangrijke reden waarom wij games een warm hart toedragen.
Ganondorf
The Legend of Zelda: Ocarina of Time
Nintendo 64 – Nintendo GameCube – Nintendo 3DS (remake) – Virtual Console (Wii)
The Legend of Zelda: Ocarina of Time staat te boek als één van de, zo niet de beste, games ooit gemaakt. Een game bereikt een dergelijke status niet zomaar en bij Ocarina of Time is het deels te danken aan het feit dat het avontuur niet alleen geweldig begint en geen steken laat vallen, maar dat ook de laatste minuten wonderbaarlijk goed in elkaar gezet zijn. Goed gamedesign is een kunst en het is een combinatie van drie uitmuntend geregisseerde scènes die The Legend of Zelda: Ocarina of Time voor altijd een legende hebben gemaakt.
De weg naar het gevecht tegen Ganondorf is al bijna zo episch als het gevecht zelf. Sterker nog, Nintendo heeft dit ijzersterke concept letterlijk overgenomen en gekopieerd en geplakt in The Legend of Zelda: The Wind Waker en The Legend of Zelda: Twilight Princess. Link beklimt een trappenhuis terwijl buiten de onheilspellende donder en bliksem het einde van de wereld inluiden. Met harde orgelklanken die steeds luidruchtiger door de gang galmen op de achtergrond, ren je met een bonzend hart tientallen trappen op. Je bereikt na een lange klim Ganondorf die zijn muziekspel staakt om zich klaar te maken voor de strijd. Na een korte speech vecht je tegen de kwaadaardige maniak die niets anders wenst dan totale overheersing.
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!