Zelda: Tears of the Kingdom 1 jaar later; was het de hype waard?

The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom mag vandaag één kaarsje uitblazen. Het was in 2023 zonder twijfel de meest geanticipeerde Nintendo Switch-titel. Misschien zelfs aller tijden. Maar nu we de game allemaal uitgebreid konden spelen, rijst de grote vraag: was het de hype waard?

The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Het spel speelt zich af in dezelfde wereld als zijn gelauwerde voorganger Breath of the Wild. In die paar jaar is er echter veel veranderd. Niet alleen dat: voor het eerst kon je het luchtruim betreden, en was er (als last-minute verrassing) ook een grootse Nederwereld om te verkennen. Ook had Link een verse set aan vaardigheden; met de Ultrahand kon hij alles wat hij wilde aan elkaar vastplakken en hij kon recht door het plafond reizen naar een bovenliggende verdieping.

Het heeft op dit moment gemiddeld een 96 op Metacritic, waarmee het een van de best beoordeelde games voor de Nintendo Switch is. Ook wij van N1-UP waren helemaal omver geblazen, en beoordeelden het met een 9,5.

Nu is het tijd voor de vraag der vragen: is het echt de hype waard? Laat je mening horen. De redactie trapt alvast af.

Erik

In mijn review schreef ik dat The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom een prachtig geschenk aan de wereld was, omdat we tweemaal voor de eerste keer dit fantastische Hyrule kunnen ervaren. Hier sta ik nog steeds achter: er zijn maar weinig games die jou dat fantastische nostalgische gevoel succesvol kunnen geven. Maar het is niet alleen dat: Nintendo geeft jou zoveel geweldige nieuwe speeltjes om mee te spelen, dat het net was alsof je door een totaal nieuw Hyrule dwaalde. Overal was wat te zien, was wat te ontdekken.

Dit laatste, is misschien het enige wat me na verloop van tijd een beetje is tegengevallen aan Tears of the Kingdom. Er is zoveel te doen, dat je heimwee krijgt naar het serene, alleen-op-de-wereld-gevoel wat Breath of the Wild zo fantastisch uitstraalde. Maar dit is maar een kniesoor, want deze game is zonder twijfel alle hype waard die het van tevoren kreeg.

Evelyne

The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom is een fantastisch spel, wat enorm veel creativiteit van spelers naar boven brengt. Van enorme apache-gevechtshelikopters tot koroks-roosteraars, je kan er echt van alles mee maken. Ondanks dat het zich in hetzelfde gebied afspeelt als Breath of the Wild vind ik het persoonlijk enorm vernieuwend. De “onderwereld” is in het begin best eng omdat je niks kan zien behalve een aantal lichtgevende plekken in de verte en de lichtgevende lava. Zo kon je opeens in een ravijn vallen omdat diepte ook niet te zien was, of opeens in het gebied van een Lynel staan. Het luchtgebied vond ik persoonlijk erg klein en niet heel speciaal.

Hetgeen wat me in The Legend of Zelda: Breath of the Wild aantrok, waren de verhalen van de personages en de simpelheid van het spel. Mipha, de Zora kampioen, had een enorm diepgaand verhaal wat haar relatie tot Link ook goed naar buiten bracht en wat bij mij toen goed is blijven hangen. Je kon geen speciale voertuigen maken en was eigenlijk vaak op de voet of te paard op weg, je wapens konden makkelijk breken in gevechten en je moest vaak goed timen wanneer je moest aanvallen, ontwijken of jezelf verdedigen. Deze simpelheid miste ik enorm in TOTK. Je moest veel meer acties ondernemen in gevechten en als je ook maar 1 fout maakte, kon het meteen fataal zijn. Verder kon je nu wapens samenvoegen om krachten te bundelen of gewoon een langer wapen te maken, deze kunnen gelukkig nog breken, maar ik vond het daardoor minder spannend en interessant. Het diepgaande verhaal van Zelda  en hoe ze zich een soort van opofferde vind ik wel echt geweldig goed uitgewerkt. Hoewel TOTK enorm veel mogelijkheden biedt om de open wereld te verkennen, vijanden te verslaan, Koroks van bergen af te gooien, wapen combinaties te maken en nog veel meer, houd ik liever van het simpele van Breath of the Wild.

Kitty

Erik noemt het als ‘kleine tegenvaller’: “er is zoveel te doen, dat je heimwee krijgt naar het serene, alleen-op-de-wereld-gevoel wat Breath of the Wild zo fantastisch uitstraalde.” Dit vat echter precies samen waarom ik Tears of the Kingdom uiteindelijk niet eens heb uitgespeeld (maak je niet druk, ik heb er nog steeds 120 uur in zitten).

Ik vond Breath of the Wild fantastisch. Die game staat zeker in mijn top drie favoriete games aller tijden. Uren heb ik rondgedwaald, alle hoekjes van de ongerepte wereld ontdekken of gewoon om te genieten van de uitzichten. Mijn kleine tegenvaller aan deze game was het gebrek aan verhaal, wat de herspeelbaarheid niet ten goede komt. Tears of the Kingdom was zeker leuk genoeg om me die 120 uur bezig te houden, maar het heeft nooit dezelfde verliefdheid kunnen opwekken. De wereld is te vol, en te veel gericht op je bezighouden. En om je daar toch wat in te leiden, zijn er meer NPC’s die je subtiele hints geven en meer quests die je in een richting en volgorde sturen. Die wilde leegte is er toch wel uit, maar de mengelmoes tussen open wereld en chronologisch verhaal komt niet helemaal lekker uit de verf.

Het prachtige aan je vaardigheden in Breath of the Wild vond ik dat je met telkens dezelfde set opties, heel veel verschillende dingen kon. Dit was ongelofelijk creatief. Ultrahand vond ik een bijzonder irritante toevoeging: ik heb helemaal geen zin om dingen te bouwen en de opties zijn te talrijk. Bovendien zijn je bouwwerken in de overworld niet heel lang nuttig, omdat je een shrine tegenkomt of een gebied waar je jouw voertuig niet kunt gebruiken. De hoeveelheid tijd die het ‘kost’ weegt niet op tegen wat je eraan hebt. En om de vijftig meter kwam je weer een rugzak-Korok of Addison met z’n bordje tegen om een of andere puzzel op te lossen. Na een tijdje hing het me de keel uit. Ook ben ik niet erg enthousiast over de Ascend-vaardigheid, omdat de wereld te veel is ingericht op deze gebruiken. En dat moet op relatief vaste punten, waardoor je niet meer zomaar even elke berg beklimt. In plaats van het gevoel van vrijheid te versterken, vond ik het juist beperkend.

En uiteindelijk vond ik het toch wel jammer dat het zich in dezelfde wereld afspeelde. Het was leuk om de veranderingen te zien, maar de nieuwigheid ging er te snel van af. Wel was ik heel enthousiast over de Nederwereld, waar veel meer nieuwigheid in zat. Waarschijnlijk ga ik de game nog wel eens opnieuw opstarten, als de herinnering aan Breath of the Wild wat verder weg is gezakt.

Robin

Waar Breath of the Wild een tof avontuur was. Had het me in die tijd niet het WAUW-gevoel gegeven dat zoveel mensen het gaven. Toch was ik erg geïnteresseerd in Tears of the Kingdom. Want hoewel Breath of the Wild mij niet kon boeien, kwam daar het vervolg. Heel snel toen de marketingmachine op gang kwam werd het duidelijk dat er een tof verhaal verstopt zat achter het spel. Met toffe eindbazen en een geweldig eindgevecht was het voor mij een avontuur die ik zeker niet zal vergeten. Mijn avontuur in Hyrule in Tears of the Kingdom was geweldig. Van het ontdekken van de Depths tot vroeg in het spel op een eiland vallen compleet onder donderwolken, zonder dat ik nog maar iets had vrijgespeeld van het verhaal. Hierdoor had ik een zeer uniek verhaal gekregen dat mij nog lang zal bijblijven.

Hoewel qua sales het spel minder is verkocht dan Breath of the Wild is 20 miljoen exemplaren voor een vervolg zeker niet slecht! Tears of the Kingdom was voor mij dan ook de betere game van de twee. Toch ben ik benieuwd wat de masterminds van het Zelda-team nu gaan bekokstoven om ons weer te verrassen.

Rik

Hoe kijk ik terug op Tears of the Kingdom nu we een jaartje verder zijn? Dat vind ik een lastige. Als ik mijn trouwe Switchie mag geloven (en dat vertrouwen heeft ‘ie wel verdiend, met alleen maar trouwe dienstjaren sinds de launch in 2017) heb ik significant meer uren in Tears of the Kingdom gestopt dan in Breath of the Wild of spin-off Age of Calamity. Maar gevoelsmatig denk ik toch eerst terug aan BotW en AoC als ik het ‘Hyrule of the Wild’ voor de geest haal.

Toch vraag ik me zeer af of dit nou de ‘schuld’ is van TotK, of de ‘verdienste’ van BotW & AoC. Hoewel ik meer uren in Tears heb zitten, heb ik dat spel namelijk in een veel korter tijdsbestek gespeeld. Misschien is het grootste verschil voor mij juist dat ik vlak na Age of Calamity bij de redactie van N1-UP kwam. Waar ik BotW en AoC rustig over langere periode heb gespeeld (en deze titels dus beter konden inzinken in mijn geheugen) heb ik TotK juist heel intensief gespeeld in een kortere periode: ‘bang’ dat ik als nieuwbakken gamejournalist vroeg of laat spoilers zou tegenkomen op jacht naar de laatste nieuwtjes voor op de frontpage & opgejaagd door een naderende reviewgame waarvan ik wist dat die in aantocht was. En zo vertekent mijn gevoelsmatige blik op Zelda’s ’trilogie of the Wild’ misschien toch een beetje. Want hoewel het misschien niet zo aanvoelt, denk ik naast BotW ook gelijk terug aan Outlook Landing, de Ultra Hand- en Recall-vaardigheden en de tocht naar het eindgevecht met Colgera. Tears of the Kingdom heeft hoe dan ook zijn plekje in de gamegeschiedenis dubbel en dwars verdiend.

Martijn

Dat jaar is ook voorbij gevlogen! Voordat Tears of the Kingdom uitkwam, had ik nog eenmaal Breath of the Wild grondig doorlopen. De intentie was om zoveel mogelijk uit het spel te halen in Master Mode. Nadat ik Calamity Ganon had verslagen, was ik voor dat moment eigenlijk even klaar met deze vorm van Zelda, al zag ik dat niet meteen. Bijna gelijk kon ik door met het nieuwe Tears of the Kingdom, waar ik al lang naar uitkeek zoals velen. Omdat ik te veel Breath of the Wild had gespeeld, wist Tears of the Kingdom mij de eerste twee weken niet vast te houden. Ik was zeker enthousiast over het spel, maar had op dat moment even geen motivatie om verder te spelen. Ik had al zoveel van hetzelfde meegemaakt!

Het kostte een volledige herstart na enkele weken, om het spel weer fris aan te laten voelen. Nu kon ik mij wel weer hierin verplaatsen en begon het avontuur pas leuk te worden. Wel vond ik de start in de lucht saaier dan op The Great Plateau in 2017, maar toen hadden we ook de release van de Nintendo Switch erbij. Het enthousiasme was toen groter, al voelde het soms even terug als in 2017. Zeker toen ik de grote doos van de Collector’s Edition mee naar huis mocht nemen. De herkenning van Hyrule gaf mij vervolgens weer het juiste gevoel, waarna ik het spel weer enorm kon waarderen. Een meesterwerk op zijn eigen manier, al kun je soms beter niet te veel terugdenken aan vroeger om er optimaal van te genieten.

Op het moment heb ik zeker mijn tijd genomen, maar Tears of the Kingdom is gigantisch! Zonder moeite vrat het spel al mijn speeltijd op, waardoor er weinig tijd overbleef voor andere games. In dat opzicht kan het spel overweldigend zijn en er is eigenlijk altijd wel meer om te verkennen, zien of ontdekken. Ik heb al erg veel plezier met deze game gehad, maar ben hooguit pas halverwege. Op het moment pauzeer ik van het spel, om andere games ook de nodige aandacht te geven. Uiteraard pak ik Tears of the Kingdom binnenkort weer op, voor de tweede helft. Er is nog meer dan genoeg om mee te maken en de makers hebben het spel zo volgepropt, dat je dit zeer lang kunt blijven spelen, als je wilt.

Wat mij betreft heeft Tears of the Kingdom zijn hype waargemaakt, staat het bijna op gelijke hoogte met Breath of the Wild (maar die deed het als eerste, toen de Nintendo Switch nog nieuw was) en is dit de grotere game. Daardoor is het spel echter zo uitgebreid geworden, dat je wel een lange adem moet hebben om het helemaal te doorlopen en zo compleet mogelijk wilt uitspelen. In dat opzicht is er content genoeg, dus met andere woorden: ik vind het niet erg dat deze game geen DLC krijgt. Hij is volledig en dit is het dan ook, in totaal. Twee geweldige games in dit Hyrule is ruim genoeg! Een volgende Zelda mag het weer anders doen, in een compleet nieuwe spelwereld. Als ik op den duur ooit klaar ben met Tears of the Kingdom, dan ben ik voldaan en verzadigd. Dan is het weer tijd voor iets nieuws!

En nu is het jouw beurt. Wat vind jij: was Zelda: Tears of the Kingdom de hype waard? Laat het weten in de reacties!