Pikmin 2 tikt de 20 aan!

Tweeënhalf jaar na het origineel verscheen Pikmin 2 op 29 april 2004 in Japan. In oktober van dat jaar verscheen het ook in Nederland. Hoewel de titel niet heel verrassend was, bracht de opvolger de nodige veranderingen met zich mee en werd ik weer verliefd op die koddige wezentjes.

In het eerste deel werkte je met een timer. Olimar had lucht voor maar dertig dagen. Voor die tijd moest je het gestrande schip repareren om weer veilig naar je thuisplaneet terug te kunnen keren. De timer zorgde ervoor dat je gefocust te werk moest gaan, maar zorgde er tegelijkertijd voor dat je gehaast te werk ging. Het aantal dagen was meer dan genoeg, maar toch had je altijd het gevoel dat je moest opschieten.

Pikmin 2 gooide het op een andere boeg. Het dag- en nachtsysteem was nog steeds aanwezig. Je moest wederom opschieten en zorgen dat al je pikmin op tijd binnen waren aan het einde van de dag, anders werden ze bulborb-voedsel. Het aantal dagen was echter niet meer beperkt en je kon wat meer strategisch te werk gaan. Je kon nu rustig te werk gaan en taken binnen meerdere dagen afronden. Hoewel het einde van de dag nog wel zorgde voor de stress van het pikmin verzamelen, had je geen haast meer om binnen dertig speldagen je missie af te ronden.

Het weglaten van het beperkte aantal dagen was niet de enige verbetering voor de zenuwen. Dit keer werden ook grotten geïntroduceerd. Dit waren korte en (redelijk) lineaire levels zonder tijdsdruk. Iedere dag in het spel bestond uit vijftien minuten speeltijd, maar in de grotten had je alle tijd van de wereld. Je kon zo voorzichtig en grondig te werk gaan als je wilde. Het was vooral dit aspect wat het spel voor mij zo fijn maakte. Rustig de tijd nemen om de grot te verkennen en zorgvuldig met een elite-squad korte metten maken met vijanden en obstakels.

Het spel introduceerde, naast kapitein Olimar, een tweede speelbaar personage genaamd Louie. Dit veranderde niet alleen de gameplay, maar zorgde er ook voor dat een tweespelerstand mogelijk was. Je kon het nu tegen elkaar opnemen in een gevecht. Het doel was om vier gele knikkers te veroveren, of de knikker van je tegenstander naar je ui te brengen. Je verloor het spel als je te veel schade opliep, of als je al je pikmin verloor. Deze modus was zeker niet de hoofdattractie, maar wel een leuke toevoeging.

Pikmin 1 was tof en origineel, waar ik veel van heb genoten. Pas bij deel twee sloot ik de pikmin echt in mijn hart en heb ik nooit meer los gelaten. Wat er nou precies zo schattig is aan die pikmin, kan ik je niet goed uitleggen. Ze zien er eigenlijk maar raar uit en staan je hopeloos aan te staren wachtend op jouw commando’s. Zodra je aan ze gewend raakt en je de koddige geluidjes hoort ben je verkocht en breekt je hart als je er eentje dood hoort gaan.

Zelf vond ik het altijd fantastisch om naar Pikmin te refereren op het moment dat iemand vroeg wat voor spellen ik speelde. De vrolijke kleurtjes en koddige geluidjes waren natuurlijk niet zo ‘cool’ als de shooters van die tijd, maar toch koos ik vol trots voor mijn plantaardige vriendjes.

Pikmin 1 en 2 zijn in 2009 nog een keer uitgebracht als remake op de Wii, maar zijn sinds september 2023 ook op de Switch te spelen.

Hoe denk jij over mijn plantaardige vriendjes? Smelt jouw hart na 20 jaar ook nog steeds als je twintig pikmin van iedere kleur bij elkaar verzamelt en ze spontaan beginnen te zingen? Laat het me weten in de reacties!