Hoe Breath of the Wild nieuw leven blies in Skyward Sword

The Legend of Zelda: Skyward Sword kwam oorspronkelijk in 2011 uit op de Wii. Tien jaar later ontving het een HD-remaster op de Switch. Na de gigantische open werelden van Breath of the Wild gingen we weer terug naar een meer lineaire ervaring. En gek genoeg is dat precies wat deze ongepolijste juweel nodig had. 

De release van een nieuwe Zelda is altijd een soort heilige graal. Zo’n zeldzaam moment waar je als Nintendo-gamer al maanden naar smacht – vergelijkbaar met de nieuwe Pokémon, Mario of Smash Bros. Nintendo wist dat en bracht een fantastische speciale versie van de game uit met een gouden Wii Remote-controller, die ik tot de dag van vandaag in huis heb. Samen met mijn vader die ook een groot Zelda-fan is, speelde ik de game direct op release. Maar, op de fantastische eerste uren na, kon ik er niet inkomen.

Toentertijd had het vooral te maken met de, in mijn ogen, erg saaie woestijnwereld. Toen ik mezelf verbeet om dit gebied tóch te halen en weer teruggestuurd werd naar het bosgebied om daar nóg eens wat te doen, was dit voor mij de druppel. Qua pacing is Skyward Sword helaas ongepolijst. Van een fantastisch begin komt het tot een stroef middenstuk, om vervolgens het meest briljante eindstuk in een Zelda-game – misschien wel ooit – voor te schotelen.

Maar daar kwam ik in 2011 niet. En met mij helaas vele gamers.

Het zat Skyward Sword niet mee

Laten we eerlijk zijn: het zat Skyward Sword ook niet mee. Het spel kwam uit in de nadagen van de Wii, een console die toen al bijna bejaard aanvoelde. Het verplichte je om de bewegingsbesturing te gebruiken – iets waar veel gamers na vijf jaar stiekem al een beetje klaar mee waren. Maar dat niet alleen: het verscheen in dezelfde week als het baanbrekende The Elder Scrolls V: Skyrim, dat spelers een gigantische vrij te verkennen open wereld voorschotelde.

Daarnaast was de aankondiging van de game tamelijk desastreus. Toen Miyamoto tijdens de E3 van 2010 vol trots de game presenteerde aan het grote publiek – werkte de controller niet mee, waardoor al dat zwiepen en zwaaien maar weinig juiste zwaardbewegingen opleverde. Een moment van glorie begon direct met een ietwat zure bijsmaak – ondanks dat we stiekem allemaal wisten dat dit wel goed zou komen.

Dit soort dingen blijven, of je het wil of niet, bewust of onbewust hangen als je begint met spelen. Had Skyward Sword niet veel meer kunnen zijn? Waarom speel ik weer een soort The Wind Waker? Waarom krijgen wij niet een echte open wereld zoals Skyrim?

Het schrijnende: het is het laatste driedimensionale Zelda-avontuur voor het baanbrekende Breath of the Wild. Een openwereldspel waarmee Nintendo bijna alles overboord gooide wat we van de franchise kennen. Weg waren die ellenlange tutorials, verplichte kerkers en vooruitgestippelde paden. Het voelde haast als een soort tegenreactie op Skyward Sword: alsof de klassieke formule voorgoed niet meer werkte.

Heropleving: de release van Skyward Sword HD

Maar toen Nintendo in 2021 een HD-versie van Skyward Sword voor de Nintendo Switch uitbracht, waren de kaarten ineens heel anders geschud. Dat grootse Zelda-avontuur, waar we al zo lang op hoopten, hadden we inmiddels gehad.

Er lag zelfs een tweede aan de horizon. Daarnaast waren we lang en breed bekend met openwereldspellen en was de bewegingsbesturing iets van het verleden. Daarnaast was niet iedereen even groot fan van de gefragmenteerde verhaallijnen uit de nieuwe Zelda. Nog nooit was de behoefte aan iets klassieks, iets lineairs, zo groot. In 2022 besloot ik het spel opnieuw een kans te geven. Toen viel voor mij eindelijk het kwartje.

Het voelde heerlijk om weer zo’n zorgvuldig uitgedokterde Zelda-ervaring te spelen, waarin je niet zelf je weg vooruit bepaalt, maar waarin de meesters van Nintendo alles voor je hebben uitgedacht. Niet langer reis je de wereld af op zoek naar stukjes van een verhaal dat je zelf in elkaar puzzelt: alles valt stapje voor stapje op zijn plek.

Ik begrijp nu waarom die game een 93 gemiddeld op Metacritic heeft. Zeker als je Breath of the Wild of Tears of the Kingdom hebt gespeeld, dan weet je niet wat je overkomt. De kerkers, de plottwisten, de gebieden die je bezoekt – alles is zo zorgvuldig uitgedacht. Zelfs het saaie middenstuk, waar je doorheen moest bijten, ben je algauw vergeten (en voelt stiekem niet zo saai meer). Het laatste gedeelte van de game is fantastisch.

Skyward Sword huist de misschien twee beste tempels op van de hele Zelda-franchise: Het Eeuwenoud Reservoir (Ancient Cistern) en Zandvaarder (Sandship). Met name die laatste is een opeenstapeling van hoogtepunten: van de reis ernaartoe, tot het één-op-één-gevecht op het dek en dat catastrofale einde. Het roept bijna filmische gevoelens op. Daarnaast is de Zandvaarder zo fantastisch omhuld in dat klassieke Zelda-gevoel; dat je na proberen, kijken en jezelf vervloeken ein-de-lijk die ene hoek weet te vinden om de puzzel te halen.

Breath of the Wild kwam in 2017 precies op het juiste moment. Skyward Sword lukte het in 2011 niet helemaal. Gelukkig kreeg het een paar jaar terug gelukkig een herkansing. En dat was in mijn ogen precies hetgeen dat deze ongepolijste juweel nodig had. Heb je de game nooit gespeeld – doe jezelf een plezier en dompel je onder voor een grootse ervaring.