Yooka-Laylee and the Impossible Lair - Playtonic's Rarevival

De eerste Yooka-Laylee was voor mij en vele anderen een tegenvaller. Het Kickstarter-spel verwierf aardig wat bekendheid bij de aankondiging, maar de ontvangst was op zijn zachtst gezegd niet van het kaliber waar ontwikkelaar Playtonic op hoopte. Na twee jaar ligt nu het vervolg in de (digitale) winkelschappen. Ditmaal gaan de groene hagedis en de paarse vleermuis in twee dimensies op avontuur. Past deze dimensie het duo beter?

Wie zich als 2D-platformer wil onderscheiden, wacht een pittige taak. Grote jongens als Mario en Rayman pakken de spotlights en met alle keuzes op indiegebied kun je waarschijnlijk een compleet digitaal voetbalstadion vullen. Toch mist er voor mij en vele anderen fans van dit genre sinds de release van Donkey Kong Country: Tropical Freeze nog iets. Een sfeervolle platformer mét budget die de magie benadert van het oude Rareware op de Super Nintendo. Met andere woorden: een avontuur in de geest van de legendarische Donkey Kong Country-spellen. En ik zal jullie alvast verklappen: met Yooka Laylee and the Impossible Lair heeft Playtonic precies dát gemaakt.

In Yooka-Laylee and the Impossible Lair is het bijenkoninkrijk The Royal Stindgom overgenomen door de kwaadaardige Capital B. Als de hagedis Yooka en de vleermuis Laylee verken je kleurrijke tweedimensionale levels, versla je vijanden en probeer je diverse valstrikken en een overdaad aan melige Britse humor te overleven. Je bestuurt het duo als één geheel, maar bij een rake klap van een vijand vliegt Laylee er vandoor, al heb je wel een paar seconden om ‘m te vangen! Faal je daarin, dan staat Yooka er alleen voor. Je kunt dan minder moves uitvoeren én bent na nog een klap uitgeschakeld.

Duidelijke boodschap
Al snel na het opstarten wordt duidelijk dat Yooka Laylee and the Impossible Lair erg lekker weg speelt. Yooka -die de vleermuis Laylee op zijn schouders draagt- reageert nauwkeurig, zijn staartzwaai-aanval voelt voldoende als een klap en de rol heeft een duidelijk gewicht waardoor je goed kunt voelen hoe ver deze zal gaan. Die rol-aanval kun je overigens combineren met een sprong en zonder het toepassen van deze vaardigheid kom je zelfs het tutorial-level niet door. Playtonic geeft daarmee een duidelijk signaal af: je hebt skills nodig om dit avontuur tot een goed einde te brengen.

Die boodschap wordt er nog eens extra goed in geramd tijdens je eerste bezoek aan The Impossible Lair. Deze beproeving is net als het Hyrule Castle uit The Legend of Zelda: Breath of the Wild vanaf het begin al te betreden. Gebouwd door de snode Capital B is dit level vijf keer zo groot als alle andere stages en bevat het zo’n beetje iedere duivelse valstrik die je je kunt bedenken. De eerste keer zul je dus kansloos ten onder gaan, maar het geeft je wel direct een doel om naar te streven. Door de andere levels in het spel uit te spelen en bevriende bijen te bevrijden, krijgen Yooka en Laylee namelijk een schild om zich heen dat steeds meer schade op kan vangen. Het loont dus om op verkenningstocht te gaan.

Overworld ontdekkingen
Die levels vind je op de zogenaamde overworld en daar doet het spel een aantal hele toffe dingen mee. Je bekijkt Yooka en Laylee van schuin bovenaf en kunt vrij rondlopen in afgesloten gebiedjes. Deze zitten tjokvol kleine puzzels, rare personages, toffe geheimen en soms zelfs platformuitdagingen. Je kunt ervoor kiezen om gewoon van level naar level te hoppen, maar ik betrapte me erop dat ik soms meer tijd doorbracht in de overworld dan in de levels zelf. Tegen het einde vallen de puzzeltjes wat in herhaling, maar verder is dit één van de betere overworlds die ik ooit in een platformer gezien heb.

Wat ik knap vind, is dat de overworld en de levels geen moment aanvoelen als aparte games. Van vijandjes verslaan tot kontstompen op schakelaars: je doet het zowel in de levels als in de overworld met exact dezelfde besturing. Het zorgt voor een consistente en gepolijste spelervaring. Helemaal tof is dat je acties in de overworld ook de levels zelf beïnvloeden. Niet zelden wordt je voor het oplossen van een wat complexere omgevingspuzzel namelijk beloond met een gloednieuwe, getransformeerde versie van een level dat je al eerder betreden hebt.

Elk van de twintig levels in Yooka-Laylee and the Impossible Lair heeft een tweede versie, dus eigenlijk zijn er veertig levels. Vooraf was ik bang voor goedkope rehashes, maar in wederom een overwinning voor Playtonic’s PR afdeling kan ik me echt geen level herinneren dat niet aanvoelde als nieuw. Denk bijvoorbeeld aan een waterlevel dat in ijs verandert of een fabriekslevel voorzien van stroom, maar naarmate de game vordert kun je nog veel gekkere ideeën verwachten. Zo moest ik op de overworld het brandhout onder een pratende ketel met honing aansteken. Het resultaat? De pot morst de honing over de level-ingang en er staat je een zeer plakkerige verassing te wachten!

De tonics kun je zien als modificaties voor de complete game en dat is geen overstatement. Wil je de hele game in spiegelbeeld spelen, met een Gameboy-filter en Laylee die belachelijk grote oren heeft? Dat kan. Wil je dat Yooka door het scherm rolt met de snelheid van Sonic the Hedgehog? Geen probleem! In totaal zijn er meer dan 40 tonics te verkrijgen die het spel makkelijker, moeilijker of gekker maken. Je mag er maximaal drie selecteren, maar er is één ding waar je rekening mee moet houden. Hoe positiever de tonics zijn die je gebruikt, des te minder gouden veertjes je aan het einde van iedere stage kunt cashen. Slim afwegen van je tonics wordt dus aangemoedigd.

Nostalgische snaar
De visuele tonics heb ik echter lekker links laat liggen, want de nieuwe Yooka-Laylee ziet er prachtig uit op de Nintendo Switch. Met warme kleuren, sfeervolle belichting en detail in de driedimensionale achtergronden trekt het spel direct de aandacht. Het is het soort rijke design dat je enkel tegenkomt in de Donkey Kong Country (Returns)-spellen en nu dus ook in deze game. Wanneer dan de fantastische muziek van David Wise begint te spelen terwijl je in een heerlijke staat van flow door een level heen rent, rolt, klimt en slingert dan weet Playtonic als geen ander de nostalgische snaar van het oude Rareware te raken.

Tijdens het spelen van de levels kwamen er regelmatig herinneringen bovendrijven uit de hoogtijdagen van het genre. De manier waarop Laylee weg zweeft wanneer je geraakt wordt en je hem moet vangen? Yoshi’s Island. Het schieten van tonnetje naar tonnetje in het level Boom-Bloom Blast? Donkey Kong Country. Nee, het platformen in Yooka Laylee and the Impossible Lair gaat geen originaliteitsprijzen winnen. Alle mechanieken in de levels heb je al eerder gezien, maar tegelijkertijd zijn ze gewoon heel goed uitgevoerd en bevat het spel met de transformerende levels, de tonics, de overworld én The Impossible Lair zelf al voldoende frisse ideeën.

Terecht zelfvertrouwen
Nog even terug naar die Impossible Lair dan. Bij veel spellen, zoals het eerdergenoemde Zelda, valt zo’n laatste uitdaging vaak tegen. Je personage is aan het einde van het spel zo sterk dat de laatste test opeens een eitje blijkt. Met dit in het achterhoofd betrad ik op ongeveer driekwart van het spel voor het eerst The Impossible Lair, met meer dan 25 hit points. Eindstand: ik kwam nog niet eens tot de helft! Playtonic heeft wat dat betreft geen woord teveel gezegd: The Impossible Lair doet daadwerkelijk zijn naam eer aan.

Het helpt dat The Impossible Lair ook echt goed ontworpen is. In meerdere segmenten wordt het uiterste van de speler gevraagd door elementen en vijanden die al eerder in de game zijn voorgekomen op nieuwe, soms ronduit kwaadaardige manieren te combineren. Dit alles terwijl Capital B je om de zoveel tijd handige hints toespeelt van het kaliber “Ik heb gehoord dat er een geheime warp naar het einde van het spel verstopt zit in de tweede kettingzaag van rechts!”. Het is grappig, memorabel en bij vlagen frustrerend. Maar boven alles is The Impossible Lair een showcase van het zelfvertrouwen dat Playtonic heeft in haar met zorg ontworpen spelmechanieken. Een zelfvertrouwen dat wat mij betreft meer dan terecht is.

Conclusie
Vergeet de valse start van twee jaar geleden: Yooka-Laylee and the Impossible Lair is het échte begin dat dit olijke duo verdient. Aan alles kun je merken dat Playtonic terug naar de tekentafel is gegaan en het resultaat is een oerdegelijke platformer die bijzonder lekker wegspeelt. Met originele concepten zoals de bikkelmoeilijke Impossible Lair en de Zelda-achtige overworld heeft de titel bovendien genoeg eigen smoel om de concurrentie aan te gaan. De 2D-platform gameplay zelf had wat origineler gemogen, maar staat tegelijkertijd als een huis. Yooka-Laylee and The Impossible Lair kan ik dan ook warm aanbevelen aan iedere platformliefhebber.