Ghostbusters: The Video Game Remastered

Halloween is weer voorbij. Als je nog steeds last hebt van ectoplastisch gespuis, wie bel je dan? Nee, niet Luigi! Die heeft het wel druk genoeg met zijn eigen angstige avonturen. De Ghostbusters weten ook wel raad met ronddwalende geesten en enge monsters. Ze zijn echter al een tijdje weinig actief geweest. Zijn deze spokenjagers in 2019 eigenlijk nog in vorm?

Toen het originele spel uitkwam in 2009, waren er twee versies. Deze remastered uitgave is de realistischere versie, die onlangs voor het eerst op een Nintendo-platform is verschenen. Destijds speelde ik dit spel op mijn pc, al had die veel moeite hem te draaien. Deze remaster is dus een mooie kans om te zien of de officiële videogame nog steeds goed speelbaar is en of ze mogelijk nog wat hebben kunnen verbeteren.

Ghostbusters: The Video Game speelt zich af na de eerste twee films, in het jaar 1991. Alles begint in het natuurhistorisch museum van New York, waar een enorme paranormale energiepuls vrijkomt. Hierdoor wordt de stad weer overspoeld door bovennatuurlijke activiteit. In deze third-person shooter speel jij een naamloze Ghostbuster die zich bij de groep aansluit, mede om experimentele apparatuur te testen. Naarmate je verder komt blijken bekende gebeurtenissen uit de films gelinkt te zijn aan een nog veel groter gevaar, dat de stad bedreigd. De Ghostbusters gaan weer op pad om deze dreiging te stoppen en te ontdekken welke rol de mysterieuze Ilyssa Selwyn hierin speelt.

Net als in de film

Voor zijn tijd zag Ghostbusters: The Video Game er grafisch geweldig uit en bood het een compleet nieuw verhaal, vol herkenbaarheid. Een succes, want vaak wordt deze videogame door fans gezien als de derde film, die er uiteindelijk nooit kwam. Er is alles aan gedaan om de sfeer te maken zoals in de films, wat eigenlijk de belangrijkste aantrekkingskracht van deze titel is. Zo zijn bijna alle acteurs terug om hun personage in te spreken, is de soundtrack grotendeels opgebouwd uit muziek van de eerste film en kom je op allerlei bekende locaties.

Het spel gaat er vanuit dat je de films kent en maakt hier handig gebruik van. Het avontuur begint meteen herkenbaar: vang Slimer in het Ghostbusters-hoofdkwartier. Je kent deze kazerne, maar kunt er nu zelf in rondlopen en alles verkennen. De apparatuur, je collega’s, de auto? Het zijn de echte uit de films en jij bent er nu zelf bij om alles te bekijken en ervaren.

Bustin’ makes me feel good!

Met je proton pack rondschieten, veel schade aanrichten en spoken vangen geeft nog steeds veel voldoening. De manier waarop dit werkt past goed bij hoe het in de films gaat en je proton pack is multifunctioneel. Als je verder komt krijg je stralen met nieuwe functies en kun je ook updates voor je apparatuur kopen. Dit maakt het spokenjagen soepeler en het is leuk hiermee te experimenteren. Het introduceert meer variatie aan manieren om vijanden te verslaan en obstakels op te lossen.

De P.K.I. Meter draagt hieraan bij. Je kunt dit apparaat gebruiken om alles te scannen. Allereerst check je waar geesten zich bevinden en waar je dus heen moet. Als er een spook of bovennatuurlijk object in de buurt is, slaat de meter steeds verder uit. Je kunt er ook items en vijanden mee scannen, waardoor je meer achtergrondinformatie over ze krijgt. Het verhaal is nieuw, maar sommige scènes lijken erg op memorabele momenten uit de films of zetten ze voort. Zo waan je jezelf het nieuwste lid van het team, wat door alle wereldbouw en sfeer een erg aansprekende ervaring is.

See you on the other side, Ray

Als je begint merk je echter ook meteen dat er heel wat jaren voorbij zijn gegaan. Grafisch had ik graag wat vooruitgang gezien. In 2009 keek ik mijn ogen uit, maar het spel is nogal ingehaald door de tijd. De in-game beelden zijn scherper, maar mogelijk kon je dat ook bereiken door de pc-versie maximaal te optimaliseren. Bij cutscenes kon waarschijnlijk niet verder geoptimaliseerd worden, want die zijn vaak wat onscherp. Niet gek voor een tien jaar oude game en de graphics zijn functioneel in orde, maar in kader van de remaster had er meer moeite in de totale oppoetsbeurt gestoken kunnen worden.

Een remaster is ook een goede gelegenheid om misstanden uit het origineel recht te zetten. Destijds zag ik genoeg verbeterpunten, maar in de remaster lijkt hieraan niets veranderd te zijn. Dit is echt een gemiste kans, mede omdat zulke aspecten een negatieve invloed op de ervaring hebben. De grootste doorn in het oog zijn je teamgenoten. Je doorloopt het spel samen met Peter, Ray, Winston en Egon. Eigenlijk een sterk concept, maar in de praktijk werkt het helaas niet soepel. Kunstmatige intelligentie is hier soms ver te zoeken, waar ik mij enorm aan kan ergeren.

Weinig hulp van teamgenoten

In tijden van nood redt je jouw teamgenoten en zij jou, als je geluk hebt. Je bent regelmatig van ze afhankelijk. Je wordt vrij makkelijk geraakt, zeker als er een stortvloed aan vijanden op je afkomt. Op zulke momenten ben je continu bezig je vrienden te redden, totdat je zelf hulpeloos op de grond ligt. Het komt vaak voor dat ze je daar een poos laten liggen. Voordat iemand je eindelijk eens overeind komt helpen, kan het spel allang over zijn. Worden je teamgenoten gevloerd terwijl jij bewusteloos op redding ligt te wachten, dan is het spel over. De missie kan razendsnel verloren zijn.

Je kunt dan weer doorspelen vanaf het laatste automatische savepunt, om het nog eens te proberen. Deze herhaling wekt hevige frustraties op! Zeker omdat je er vaak niets aan kunt doen, wanneer je op deze manier wordt verslagen. Het helpt ook niet als vijanden, vooral sterke bazen, op jouw plaats blijven rondhangen. Komen je slome collega’s je dan helpen, dan worden zij meteen in de pan gehakt en kun je het doorgaans wel vergeten. De Ghostbusters slaan zelf geen deuk in een pakje boter en je hebt het idee dat je voortdurend zelf de boel moet redden. Het is mijn grootste kritiekpunt én het is niet gerepareerd in deze remaster.

Daarnaast is het spel ook niet vrij van technische fouten. Zo ging na een stevig gevecht de doorgang ineens niet open, waardoor het spel niet verder ging. Er is ook een keer een geest vastgelopen, die vervolgens niet meer verslagen kon worden. Wat doe je dan? Juist, doorspelen vanaf het laatste savepunt maar weer. Herhaling. Irritant. Het einde van het spel is zeker haalbaar, maar het kost veel geduld en moeite om er te komen. In de tussentijd heb ik nogal lopen vloeken en schelden op mijn teamgenoten, wanneer ze weer eens weigerden mij te helpen. Hadden de Ghostbusters (inclusief je eigen personage) wat meer energie gekregen of was de kunstmatige intelligentie verbeterd, dan had dat veel irritaties voorkomen.

Het avontuur duurt zo’n twaalf uur, waarna je nog kunt proberen alle verborgen items te vinden, je spokengids compleet te maken of artwork kunt bekijken dat je gaandeweg kan unlocken.

Conclusie

Ghostbusters: The Video Game is nogal ingehaald door de tijd. Ik vind het nog steeds leuk om door het Ghostbusters-universum te lopen, op geesten te jagen en het verhaal te beleven. Er is veel gedaan om de wereld tot in de details uit te werken, met veel verwijzingen en herkenbaarheid voor de fans. Deze basis is na tien jaar nog onverminderd sterk. Het is nog steeds een tof avontuur, maar het wordt geplaagd door technische mankementen. Het is jammer dat er weinig gedaan is om deze titel enigszins naar 2019 te tillen. Intussen had het technisch niet meer zo moeilijk moeten zijn om de kustmatige intelligentie minstens wat te verbeteren. Je hebt er bijzonder veel last van, wat het speelplezier echt zwaar kan verstoren. Zonde en een gemiste kans dat fouten en problemen niet stevig zijn aangepakt, terwijl ze destijds al duidelijk waren. De remaster is vrijwel identiek aan het origineel uit 2009. Er vanuit gaande dat alle moeite destijds is gedaan, blijkt deze remaster-uitgave eigenlijk een luie port van een toen behoorlijk goede game. Misschien beter om toch maar naar Luigi te bellen, mocht je nog last hebben van verlate Halloween-taferelen.