Wrath: Aeon of Ruin - Klassieke FPS met veel ambitie

Wrath: Aeon of Ruin is een first-person shooter in de stijl van klassiekers uit het genre, waarbij vooral goed is gekeken naar Quake van id Software. Veel wapens, veel vijanden in gigantische levels, alles terwijl je door de ogen van de hoofdpersoon kijkt zodat de actie nog intensiever wordt. Slaagt Wrath in zijn doel om een eerbetoon te brengen aan klassiekers uit het genre?

Het moge duidelijk zijn, in first-person shooters uit de jaren ’90 hoefde je niet echt te rekenen op een heftig en episch verhaal. Vijand? Boem, schieten, en door! In Wrath is dat niet anders. Jij bent de Outlander en nadat je de weg kwijt was op de Ageless Sea stap je van boord bij een wereld die de weg behoorlijk kwijt is. Jij moet de in- en in- en inslechte Guardians afmaken. Dat is het!

Een enorm arsenaal

Een van de meest belangrijke dingen in een game zoals deze zijn de wapens. En die zijn er in overvloed! Mijn persoonlijke favoriet, een old-school shotgun, zit er ook in. Maar als je over-the-top wil kan dat zeker. Wat denk je van de Fang Launcher, waarmee je de verrotte tanden van je vijanden recyclet en weer terugschiet naar je vijanden? Of de Retcher, waarmee je een soort met pus gevulde groene bobbels naar ze toe slingert. Letterlijk elk wapen dat je in je handen krijgt voelt echt prima, zelfs al houd je het bij het simpelere arsenaal.

Ook qua vijanden is er genoeg te zien. De standaardvijanden, zoals je die in elke shooter hebt, doen niet zo gek veel. Maar het is bij de wat grotere opponenten waar Wraith zich kan onderscheiden. Een soort vliegende demonen zijn vooral heel tof, en dat zegt wat, want normaliter heb ik een hekel aan alles dat vliegt. Ook de Executioner is indrukwekkend, en in plaats van hem zonder scrupules te lijf gaan zul je ook vaak genoeg toch even een ommetje maken als je hem tegenkomt.

Waar is het overzicht?

Toch is niet alles pais en vree. Zoals eerder gezegd zijn de levels bijvoorbeeld gigantisch. Er zijn drie level hubs, die elk uit vijf levels bestaan. Het probleem met deze levels is dat ze niet alleen gigantisch zijn, maar ook dat ze op bepaalde punten in elkaar overlopen. Ik ben heel snel de weg kwijt in videogames, maar de meeste klassieke shooters hebben tenminste nog redelijk overzichtelijke gebieden om in rond te lopen. In Wrath ben je vaak genoeg de weg kwijt, en om dit nog eens kracht bij te zetten zit er ook compleet geen kaart in de game. Zelfs in Doom zat dertig jaar geleden nog een kaart waarop je kon zien waar je was geweest en waar niet. Het zorgt voor heel veel momenten dat ik niet weet wat ik moet doen, en dat werkt niet goed voor mijn geduld.

Ook de save-functie had even iets anders ingericht moeten worden. In elk level vind je een Shrine waar je kan opslaan, gezondheid vol kan maken en waar je munitie kan vinden. Deze zijn er echter lang niet voldoende, dus zijn er zogeheten Soul Tethers die je kan verzamelen. Hiermee kan je wel opslaan wanneer je wil, maar ook deze zijn standaard niet oneindig op voorraad. Er is ook een optie om jezelf oneindige Soul Tethers te geven, maar dit maakt het weer veel te makkelijk. Een tussenweg was heel fijn geweest.

Dan komen we bij het laatste probleem dat ik had met Wrath, de bediening. De game is heel erg snel met alle actie die er is, maar ook moet je soms heel snel ergens op reageren. De controller is eigenlijk niet toereikend, want in enkele gevallen merkte ik duidelijk dat ik gewoon niet snel genoeg was, hoe goed ik het ook probeerde. De game lijkt ontwikkeld te zijn voor een systeem als Steam, waarbij je met muis en toetsenbord kan spelen. Daarna hebben ze de game naar de Switch geport, waarbij er toch maar een optie voor controllers is ingebouwd. Toegegeven, de game loopt qua techniek echt wel prima, maar de bediening laat op dit vlak zeker te wensen over.

Conclusie

Wrath doet best wat dingen goed, zoals de wapens en de vijanden die je daarmee om moet leggen. Ook de algehele stijl grijpt terug naar klassiekers als Quake, dus voor fans van het genre is het zeker de moeite waard. Daarom is het jammer om te zien dat de gameplay te wensen overlaat, en dat de levels eigenlijk te groot en onoverzichtelijk zijn. Deze game is niet voor iedereen die simpelweg even een potje wil schieten.