World Conqueror X

Oorlogsstrategieën zijn games van alle tijden. Op MS-DOS vonden we de real-time strategy Command & Conquer: Red Alert al terug, daterende uit 1996. Een genre dat het nog steeds goed blijkt te doen. Een ander genre dat gelijkenis vertoont aan de RTS is de turn-based strategy, een principe waarbij tegenstanders om beurten zetten mogen doen. World Conqueror X is zo’n game. Als groot fan van strategy-games ging ik ermee aan de slag.

World Conqueror X staat in de welbekende en immer populaire setting van de Tweede Wereldoorlog. Met historische voertuigen, vuurpelotons en ondersteuningsvoertuigen trek je ten strijde tegen de kwade partijen van die tijd. Van de vroege uitbreiding van het Derde Rijk tot het terugdringen van de grenzen door de geallieerden en de Sovjet-Unie, compleet met het rollend materieel van die tijd. Een vers likje verf ten opzichte van de Nintendo 3DS-periode van de serie maakt dat World Conqueror X fris debuteert op de Nintendo Switch.

Een strategisch begin
Waar zou een turn-based strategy zijn zonder een gedegen tutorial? Je moet immers op de hoogte zijn van de verschillende mechanieken voordat je tactisch vooruit kunt plannen. Het speelveld bestaat uit hexagonale vlakken waar je de eenheden naartoe kunt verplaatsen. Hierop speel je op dezelfde manier als bijvoorbeeld Advance Wars en Fire Emblem. Afzonderlijke eenheden verschillen qua bewegingsbereik, aanvalskracht en precisie. De snellere voertuigen kunnen verder rijden, maar hebben minder kracht. De tragere voertuigen hebben dan weer een grotere slagkracht, wat hun verminderde manoeuvreerbaarheid in balans houdt. Voor de kenners van dit soort spellen is het duidelijk: World Conqueror X houdt zich aan de klassieke opzet zonder vernieuwing.

De Conquest Mode is wél bijzonder. Deze modus is eigenlijk het best te omschrijven als een veredelde versie van Risk met een aantal uitdagende factoren. Hierin kies je een land, van Duitsland tot Thailand, en probeer je simpelweg de oorlog te winnen. Historische partners zullen je helpen in je pogingen om je tegenstanders omver te werpen op een duizelingwekkend aantal fronten. Een weinig diepgaand diplomatiesysteem stelt je in staat je partners te assisteren door het schenken van sommen geld. Buitenom dat is het een flinke uitdaging: jij tegen de rest van de wereld.

Moraal is in deze modus een uitdagende factor. Eenheden die zijn omsingeld door vijanden zullen vanzelfsprekend een lagere moraal hebben omdat ze, logischerwijs, het gevoel hebben dat ze die strijd niet gaan winnen. Staat er echter een andere van je eenheden naast hen, dan heeft dat een positief effect op het moraal van beide. Als resultaat neemt hun slagkracht toe. Het positioneren van eenheden heeft dus effect op hun efficiëntie op het slagveld, wat een slimme laag aan strategische overwegingen met zich meebrengt.

Een tactische misser
Helaas zijn er, naast de positieve punten, ook een aantal zaken te bespeuren die de belevenis in de weg kunnen zitten. De tutorials in het begin bespreken de brede concepten van moraal en de verschillende typen eenheden, maar laten na om aan te kaarten hoe de rest van de overwegingen in hun werk gaan. Een voorbeeld hiervan is het rekruteren van nieuwe eenheden, de overwegingen die je hierbij kunt maken en welke upgrades op welke momenten een goed idee zijn. Dit moet je spelenderwijs uitvinden, wat tot onnodige frustraties kan leiden. Ik bedoel absoluut niet te zeggen dat een game als deze alles moet voorkauwen, maar een klein beetje sturing in het begin kan absoluut geen kwaad.

Ten tweede is het, met name in de Conquest-modus, niet altijd even duidelijk welke zetten je tegenstanders gemaakt hebben in gevechten die niets met jouw fronten te maken hebben. Je kunt zo niet anticiperen op het ondersteunen van de bevriende partijen, maar ook niet op mogelijke nieuwe fronten aan jouw grenzen die binnen een paar beurten zouden kunnen ontstaan. Je komt door dit gebrek aan info soms in lastige situaties terecht die prima vermeden hadden kunnen worden met een korte opsomming van gebeurtenissen nadat je jouw beurt beëindigd hebt. Je kunt deze informatie enkel bemachtigen door ruim vijf minuten te wachten en naast de relevante informatie ook een enorme hoeveelheid fluff tot je te nemen, iets wat pure tijdverspilling is.

Conclusie
Al met al is World Conqueror X een verzorgde game met een zuivere turn-based strategy aan de kern. De frisse looks en zaken als de Conquest-modus maken het een aangename en diepgaande game om een mooi aantal uren in te investeren. Helaas worstelt het spel met haar eigen complexiteit, voornamelijk door het gebrek aan een diepgravende tutorial. Het fundament wordt in het begin duidelijk gemaakt, maar wat er zich boven afspeelt, blijft zelf ontdekken, wat tot frustraties kan leiden. Ook de informatievoorziening tijdens het spelen is niet altijd toereikend. World Conqueror X krijgt van mij een voldoende met een aantal kanttekeningen. Het is echter een mooi tussendoortje voor fans van Advance Wars, die, net als ikzelf, met smart zitten te wachten op WarGroove.