Super Daryl Deluxe

Ik val gewoon maar even met de openingszin in huis: Super Daryl Deluxe is absurd. Het ene moment haal je in deze RPG met het Trojaanse Paard Caesar over om met Napoleon de zwaarden ineen te slaan, terwijl je het andere moment Beethoven van zijn gehoorproblemen afhelpt. Weer later behoed je in een spookachtig landhuis de altijd vrekkige Ebenezer Scrooge van een noodlottig tripje naar hel. En dat allemaal in de traditionele gangen van een Amerikaanse highschool!

Wat de reden achter al die gekheid is? Daar doet Super Daryl Deluxe vrij mysterieus over. Het heeft iets te maken met het feit dat een tweetal heren eindelijk wereldvrede bereikten. Hiervoor brachten de twee mysterieuzen zelfhulpboeken uit, die kennelijk ervoor zorgden dat je het allerbeste uit jezelf haalde. Op een gegeven moment vond er echter een catastrofaal evenement plaats, wat leidde tot het bijna-vergaan van de wereld… en een school vol interdimensionale poorten. Probeer de touwen maar niet aan elkaar vast te knopen – het verhaal is te vaag om heel boeiend of spannend te worden. Het spel schittert echter vanwege die bovengenoemde absurditeit!

Water Falls High School

Deze absurditeit vormt de crux van jouw avontuur én is de grote kracht achter Super Daryl Deluxe. Neem alleen al Daryl, het hoofdpersonage. Met zijn wijde pijpen, rode hoofdband en vlassige snor lijkt hij zo uit de jaren ’60 weggelopen. Het feit dat hij (of eigenlijk jij!) onbetaald loopjongen wordt van gladde zakenmannen Paul en Alan (die de collegezalen willen veroveren met hun schoolboeken), maakt hem er niet charismatischer op. Een vrachtlading aan ogenschijnlijke rotklusjes is het gevolg. Gelukkig stelt hun halve slavenarbeid je wel in staat om Water Falls High School en al zijn knotsgekke dimensies tot in de virtuele puntjes uit te pluizen.

Een prachtig voorbeeld is het geschiedenislokaal, waar Napoleon een verhitte strijd voert tegen een leger aan Goblins. Maar om een einde aan deze Goblin-invasie te brengen, heeft de eigenlijk verrassend aardige oorlogskapitein de hulp nodig van Caesar, Genghis Khan en Cleopatra. Helaas zijn Caesar en Genghis Khan net verwikkeld in een ietwat onvriendelijke burenruzie, waarop onze Mongoolse leider besluit om jou in een Trojaans Paard binnen de muren van Rome te sturen. Bij het binnentreden kom je erachter dat de Romeinse stad enkel een portaal naar een duister bos bevat, waar levende Ents ronddwalen. Of je even op zoek wilt gaan naar een bijzondere ring voor een Frodo look-a-like. Huh? Blijk je ineens in Midden-Aarde te zijn beland!

Dugtrio

Elke wereld kent overigens een overbevolking aan monsters en anders gespuis. Deze maak je op een ietwat simplistische manier een kopje kleiner. De X, A, Y en R geven Daryl allemaal een speciale vaardigheid, welke je helemaal naar eigen vrijheid kunt plaatsen. Vaardigheden consumeren geen MP, maar kennen een ‘cooldown’-periode van luttele seconden. Dit stelt je in staat de aanvallen snel aan elkaar te rijgen: op A geef je onze hippie bijvoorbeeld een krachtige elektrische schok naar voren, terwijl je met R die Goblin in de lucht ramt met een brandende trap. Om het vervolgens af te maken met een soort van Dugtrio die als mollen de vijand van onder op hun smoel geeft. Volgens de makers zorgen deze keuze aan vaardigheden voor een dynamisch en tactisch geheel – maar in de praktijk levert dit veelal hersenloos geram op de knoppen op.

De enige uitzondering op deze regel zijn de bijzonder goed uitgewerkte eindbaasgevechten. Deze laten je op vernuftige wijze patronen doorgronden en doorbreken. Zo moet je met Daryl eindelijk slim springen, bukken, teleporteren of zelfs ‘Stun’-aanvallen uitvoeren om ze tot stoppen te brengen. Dergelijke taferelen hadden niet misstaan in de rest van het avontuur: het vechten wordt nu nooit echt spannend.

Dungeons & Dragons

De bonte mix aan idioterie wordt vergezeld door een ‘normaal’ schoolleven. Een leven waar je vrienden maakt, geen lessen volgt en langzaam op de sociale ladder probeert te stijgen. Verwacht echter geen Persona-taferelen: dit doe je voornamelijk door rotklus… ehm, queesten van je schoolgenoten op te lossen. Deze hebben een hoog MMO-gehalte: je moet bijvoorbeeld wat houtstukken bijeen schrapen, de school voorzien van kekke posters of een bepaald aantal vijanden in de pan hakken. Voltooi ze met verve en je krijgt (als een waar RPG betaamt) ervaringspunten, skill points en/of stoere uitrusting! Dit wordt vergezeld met een uitgebreid pauzemenu vol informatie over je voorwerpen, uitrusting, vaardigheden en sociale contacten. Helaas is dit menu ontzettend onhandig geconstrueerd: om onverklaarbare redenen gebruik je voor elke tab weer andere knoppen.

Toch geeft het menu indirect wel weer hoeveel content er eigenlijk in Super Daryl Deluxe schuilgaat. De school is niet alleen volgestopt met absurditeit, maar ook met talloze geheimen om te ontrafelen. Zo kun je her en der de codes voor de kluisjes van klasgenoten vinden (vol met sappige voorwerpen!), geven sommige schatkisten hun inhoud pas vrij na het gebruik van een specifieke vaardigheid én heeft de Dungeon & Dragons-club een hele waslijst aan lastige uitdagingen en ‘adventures’ voor je in petto. Ongemerkt houdt dat gekke spel je dan ook steeds in zijn greep: voor je het weet ben je alweer een goede twintig uur verder.

Conclusie

Eigenlijk hoort Super Daryl Deluxe helemaal niet te werken. De rode draad van het verhaal raak je al snel kwijt, het gevechtssysteem is hersenloos en eigenlijk is het een bijeen geraapt stukje idioterie van geschiedenis en popcultuur. Toch weet het je brein op andere wijzen ontzettend te prikkelen: het is onvoorspelbaar, zit vol charme en je merkt gewoon dat de makers veel lol hebben gehad in het maken ervan. Super Daryl Deluxe is wellicht de meest absurde game die je ooit zult spelen – en je gaat er ongetwijfeld nog een hoop plezier mee hebben ook.