Wolfenstein II: The New Colussus

De aankondiging van Wolfenstein II: The New Colossus op de Nintendo Switch leek in eerste instantie een foutje. Het leek onmogelijk dat een next-generation shooter een transitie naar de Nintendo Switch zou overleven. Toen Panic Button met DOOM een technisch wonder verrichtte steeg de interesse in deze port aanzienlijk. Bijna een jaar na de release van de andere versies van het spel is de Switch-versie van Wolfenstein II: The New Colossus eindelijk verschenen. Heeft Panic Button wederom een wonder verricht of had men deze port beter achterwege kunnen laten?

Space race

Het eerste dat je nodig hebt om Wolfenstein II te starten is opslagruimte. De eShop-versie van het spel is in totaal net geen 22GB. De specificaties van de Switch leren ons dat het systeem standaard 30GB aan opslagruimte heeft. Wie de Switch al een tijdje in huis heeft, inclusief wat DLC en eShop games kan het spel zonder extra Micro SD Card eigenlijk niet spelen. Ten tweede is er het feit dat Wolfenstein II: The New Colossus onderdeel is van de Wolfenstein-reboot die in 2016 het levenslicht zag met Wolfenstein: The New Order. De nieuwe game gaat er qua verhaal en gameplay min of meer vanuit dat je bekend bent met het eerste deel. Gelukkig is er een kort filmpje aanwezig dat de belangrijke ontwikkelingen uit de prequel laat zien. Hierdoor start je niet blind en onwetend aan The New Colossus als je de vorige game niet gespeeld hebt. Het had echter een stuk handiger geweest als Panic Button zowel Wolfenstein: The New Order als Wolfenstein II: The New Colossus geport had. De reden dat ze dat niet gedaan hebben ligt mogelijk in de techniek van beide spellen. DOOM en Wolfenstein: The New Colossus maken gebruik van dezelfde engine wat de port ongetwijfeld gemakkelijker maakte. Wolfenstein: The New Order draait op een wat oudere engine.

Wie de marketing van de game niet heeft meegekregen zal alsnog verrast zijn door de setting van Wolfenstein II: The New Colossus. In tegenstelling tot de echt ‘oude’ Wolfenstein games uit de jaren ’90 en ’00 speelt het spel zich af jaren na de tweede wereldoorlog en niet tijdens het conflict. De Nazi’s hebben dankzij het stelen van speciale technologie eerder een atoombom en andere moderne wapens gebouwd, zoals straaljagers en robots, dan de Amerikanen. Aangezien de Duitsers niet echt terughoudend zijn in het gebruik van deze Wunderwaffen lopen ze veel sneller dan in de geschiedenisboeken heel Europa inclusief Rusland onder de voet. Vervolgens denderen de Panzers vrolijk door naar Afrika, Azië en andere continenten. De VS kan zonder haar bondgenoten en na zware verliezen na het mislukken van D-Day niet winnen van de Nazi’s in Europa en trekt zich grotendeels terug over de oceaan. Het lukt de Nazi’s vervolgens om de luchtafweer van de Amerikanen te omzeilen en een atoombom op New York te laten vallen, waarna de VS zich overgeeft aan het derde rijk. De opmars en victorie van nazi-Duitsland is compleet…. of toch niet?

Terror Billy

In Wolfenstein II: The New Colossus ben je B.J. Blazkowicz, de ultieme nazi-killer die de bijnaam ‘Terror Billy’ van zijn vijanden heeft gekregen. Terror Billy veegde in The New Order de vloer aan met de nazi’s in Engeland, Londen, Berlijn en zelfs op een maanbasis. Wolfenstein II begint direct na The New Order. Blazkowicz heeft ternauwernood de laatste confrontatie met zijn aardsrivaal General “Strasse” Deathshead overleefd en ligt in coma. De verzetsgroep “The Kreisau Circle” vecht met hand en tand tegen de nazi’s vanuit een geheime duikboot terwijl ze proberen te ontkomen aan General Frau Engel die koste wat het kost Blazkowicz voor het ‘gerecht’ wil brengen. B.J. schrikt na maanden wakker van dieptebommen en klimt in een rolstoel om nog een keer de nazi’s mores te leren.

Wat volgt is een orgie van geweld die je langs diverse locaties in de Verenigde Staten brengt. The New Colossus plaatst je oog in oog met de SS in Roswell en nucleaire opruimdiensten in New York. Overal waar je komt vind je krantenartikelen, opnames en andere verzamelobjecten die je een idee geven hoe de VS onder de voet gelopen is door de nazi’s en hoe Amerika zich heeft ontwikkeld na de Duitse bezetting. De schrijvers van de game weten de fictie van het spel op een overtuigende manier te koppelen aan de echte geschiedenis van oorlog, racisme en revolutie in de VS. Zo proberen de leden van de Ku-klux klan Duits te leren om geaccepteerd te worden door de nieuwe machthebbers en zijn de African-Americans ondergedoken om aan deportaties en ghetto’s te ontkomen. Het ‘gewone volk’ wordt ondertussen voor de gek en koest gehouden door de nazipropaganda in de krant en op de tv en radio. “Super Hans” actiefiguren hebben “G.I. Joe” vervangen en Lassie de hond is Liesel die Panzer hund. Het derde rijk heeft echter niet alleen de Amerikaanse cultuur omgekat, maar ook wat van de eigen cultuur ingevoerd. Inclusief het zichtbare antisemitisme, racisme en de kwaadaardigheid. Een aantal van de scènes kunnen als behoorlijk schokkend worden ervaren en de schrijvers en designers laten de speler goed merken waarom de nazi’s nog altijd hoog op de ranglijst van de meest afschuwelijke en laaghartige slechteriken uit de geschiedenis staan.

Wo sind die Deutschen Soldaten?

De basis van waaruit je je missies uitvoert is een overgenomen U-boot. De onderzeeër biedt onderdak aan alle leden van het verzet. De groep helden bestaat uit een Joodse wetenschapper genaamd Set Roth, een schietgrage Zuid-Afrikaan, maar ook B.J.’s zwangere vriendin Anya. Stuk voor stuk zijn het interessante figuren die het spel verder brengen en een verhaal te vertellen hebben, maar soms heb je het gevoel dat je iets te veel tijd kwijt bent aan het voeren van gesprekken of het uitvoeren van welbekende ‘fetch’ quests. Haal een appel voor het varken, til een bom uit een ruim of ren rondjes door de boot op zoek naar je volgende opdracht. Het design van deze hub is ook niet optimaal. Het klopt dat een boot claustrofobisch moet zijn, maar er zijn zoveel gangetjes, vertrekken, deuren en kamers die op elkaar lijken dat je soms veel moeite hebt om de juiste persoon of route door de boot te vinden ondanks dat je in ieder level van het spel een kaart tot je beschikking hebt. Een hub-wereld is altijd fijn om even op adem te komen, maar in dit geval had een wat kleinere ruimte met minder karakters niet misstaan, want ook al haalt B.J. steeds meer verzetsleden bij zijn team, de hoofdrol is weggelegd voor een select groepje. Zij bepalen de missies die Blazkowicz moet uitvoeren.

B.J. heeft een verrassend groot arsenaal aan tools en wapens om zijn missies tot een succes te brengen. Van een hakbijl om deuren te openen en nazi’s te onthoofden (“Lots of things you can do with a hatchet and a nazi!”) tot een laser- of dieselgeweer om geheime doorgangen te openen. Het gros van de tijd zul je echter bezig zijn met het neermaaien van Duitse soldaten met shotguns, machineguns en pistolen. Voor het zwaardere geschut zijn er tot slot extra wapens die je kunt stelen van de nazi’s en tijdelijk kunt gebruiken, zoals miniguns en vlammenwerpers. Je handgranaten zijn uitgerust met verschillende effecten om bijvoorbeeld robots te stoppen of vijanden te verbranden. Bijna ieder wapen in de game is bovendien te upgraden als je in de levels de upgradepakketjes vindt en wie succesvol op verschillende manieren de nazi’s weet uit te moorden krijgt extra ‘perks’. Wanneer je bijvoorbeeld meer headshots maakt, dan krijgt Blazkowicz een meer stabielere hand voor zijn volgende vuurgevecht. Lukt het je om de officieren te vermoorden voor ze je zien dan worden de voetstappen van B.J. steeds zachter. De game beloont op deze wijze de manier van spelen die jij kiest!

Als de rust terugkeert en je laat de Duitsers een tel tot zichzelf komen dan ontdek je dat ze best humor kunnen hebben. De ene vraagt zich af hoe het met de wereld verder moet als niemand meer praat, maar in plaats daarvan alleen geweld gebruikt. De volgende heeft een keer de ’troep’ van Terror Billy moeten opruimen na een slachtpartij en een derde biecht tegen zijn commandant op dat hij alleen mee is gaan doen met de strijd, omdat hij een oogje op hem heeft.

Grafik

De hamvraag is natuurlijk hoe alle bovenstaande systemen, verhalen en missies samenkomen in het spel. Laten we eerst eens kijken naar de graphics. Wolfenstein is zonder twijfel de mooiste shooter die je ooit op een handheld hebt gezien. Bijna alle visuele effecten van de Xbox One en PS4 versie van het spel zijn aanwezig op de Switch. De particle effects van rondspattend vuur en bloed, lichtinvallen en zelfs de complexe geometrie van de levels zijn volledig intact gebleven. Het enige dat de developers hebben gedaan om het beter te laten draaien is hier en daar een reflectie weghalen, een raam sluiten of een extra muur neerzetten, zodat de Switch niet een te groot gebied tegelijk op het scherm hoeft te toveren. De kenner weet echter dat de opgefokte Nvidia Tegra waar de Nintendo Switch zijn kracht uit put afhankelijk van de situatie net wel of net niet de PlayStation 3 en Xbox 360 kan bijbenen. Welke black magic heeft Panic Button gebruikt om het spel te laten draaien?

Een resolutie die zich kan aanpassen aan de situatie is net als bij DOOM de magic bullet. Het spel draait vrijwel nooit in ‘HD’, maar schommelt tussen een resolutie van 360P(!) en 720P. Hierbij landt het meestal ergens in het midden. Het resultaat van de lage resolutie is dat het spel erg wazig oogt wanneer je het speelt op een redelijk grote tv. Het is net of iemand een pot vaseline over je scherm heeft uitgesmeerd. De resolutie is soms gelijk met die van de eerste PlayStation en Nintendo 64. Echter weten Panic Button en Bethesda dat maar een enkeling deze game zal kopen om op de tv de volledige Wolfenstein-beleving te ervaren. Immers ben je gezien de prijzen van een standaard PS4 of Xbox One niet echt afhankelijk van de Switch voor HD-gaming. Aangezien de prijzen van de andere versies van het spel inmiddels wat gezakt zijn en je op zijn minst een extra Micro SD Card nodig hebt is op het moment van schrijven de Switch-versie van The New Colossus allesbehalve de goedkoopste manier om het spel te spelen. De gamers die voor de allerbeste graphics gaan, zullen de game bovendien al op de Xbox One X, PS4 Pro of PC gespeeld hebben. Daarom mikt Bethesda op een andere doelgroep. De gamer die zijn favoriete console-games in handheld-mode altijd en overal wil spelen. Wanneer je Wolfenstein in handheld-mode speelt heb je door het kleinere scherm namelijk een stuk minder last van de lage resolutie. Je zou haast kunnen zeggen dat het oogt, zoals het bedoeld is. Het enige dat de illusie verbreekt zijn de cutscenes, want die zijn van te voren opgenomen op krachtige hardware. Zo zie je hoe Wolfenstein II er ‘eigenlijk’ uit moet en kan zien op andere systemen en dat contrast kan soms behoorlijk groot zijn.

Feuer Frei

De grafische presentatie smelt in het algemeen gelukkig naadloos samen met de snelle, strakke en chaotische gameplay van Wolfenstein. Je hebt meestal geen tijd om je te bekommeren over de resolutie. Het ene moment maai je met je machinegeweren een groep nazi’s neer in de radioactieve metro van New York, terwijl je op een ander moment The Empire State building beklimt langs afgebrokkelde trappen. Het level design van de game is grotendeels lineair met gangen, trappen en gebouwen, maar biedt in een aantal levels een redelijk grote vrijheid om te spelen zoals jij dat wilt. Een belangrijk doelwit zijn altijd de commandanten van de nazi-legioenen die via de radio versterking kunnen oproepen. Als het je lukt om hen ongezien te bereiken en naar de eeuwige jachtvelden te sturen dan zul je merken dat het een stuk eenvoudiger is om een gebied ‘nazi-vrij’ te maken.

Het schieten en moorden is echter niet het enige trucje dat de gameplay van Wolfenstein heeft. Je zult regelmatig op inventieve manieren je weg moeten vinden, puzzels moeten oplossen of voertuigen moeten gebruiken om levend aan de andere kant van het verhaal te komen. De lage resolutie gooit echter op gameplay-gebied wel eens roet in het eten. Het zien van vijanden op afstand is soms best lastig, omdat de grijze en grauwe uniformen en harnassen van de soldaatjes opgaan in de gebombardeerde steden en donkere bunkers. Je zult in deze versie van Wolfenstein daarom waarschijnlijk een stuk minder stealth gebruiken, maar guns blazing je vijanden te lijf gaan. Ergens voelt het meer toepasselijk bij de setting van Wolfenstein, maar aan de andere kant, ontneemt het de Switch-gamer in sommige levels wel een gameplay-mogelijkheid.

Mein Leben!

Daarnaast zijn er de collectibles, zoals krantenartikelen, goudstaven en andere objecten die je kunt vinden in het spel, of beter gezegd niet kunt vinden. Met de lage resolutie van de Switch-versie is het veel moeilijker om deze objecten en de geheime kamers waarin ze soms verborgen liggen te ontdekken zonder een extra guide. Tot slot is er de moeilijkheidsgraad die om de een of andere reden lager lijkt te liggen. Met meer dan vier moeilijkheidsgraden kun je behoorlijk tweaken hoe moeilijk of gemakkelijk je Wolfenstein-beleving is, maar over de hele linie zijn met name de grote gevechten ondanks de visuele beperkingen beter behapbaar en gebalanceerd zelfs als je kiest voor de ultieme moeilijkheidsgraad: “MEIN LEBEN!”.

Het betekent niet dat het spel niet uitdagend is, integendeel: ook op de Nintendo Switch kunnen de gevechten behoorlijk groot worden. Je staat soms oog in oog met een dozijn soldaatjes die je van meerdere verdiepingen bestoken, en dan trekt je vijand ook nog een blik robots open. Sowieso kent de game best wat variatie in vijanden. Je hebt bloeddorstige honden, drones, allerlei types robots en zelfs een divers palet aan Duitse soldaten. Buiten je eigen wapentuig kun je daarbij slim je omgeving inzetten om je te ontdoen van grote groepen vijanden. Explosieve kratten, maar ook verborgen vallen en meer maken het leven van de nazi’s in de VS van korte duur.

Wat een stuk minder gevarieerd en aanwezig is, zijn de sound effects. Al vanaf Wolfenstein: The New Order klinken de wapens in deze serie alsof ze zijn opgenomen in een kelder en dit is ook het geval bij de Switch-versie van The New Colossus. Om de een of andere reden zijn de geluiden van het wapentuig altijd te zacht of te dof. De stemmen zijn gelukkig wel altijd goed hoorbaar en de kwaliteit van de voice-acting is veel hoger dan je van een dergelijke game mag en zult verwachten. Het is niet ‘oscar-waardig’, zoals onze Amerikaanse collega’s het soms bestempelen, maar je hoort goed welke emoties er bij de hoofdrolspelers door het virtuele hoofd gaan. De soundtrack van gitaren en drums is bovendien erg sterk en complementeert de actie. De beat zorgt op het juiste moment voor de extra motivatie om je magazijnen te legen op steeds sterker wordende tegenstanders.

Achtung!

Wat betreft unieke features heeft de Switch-versie niets extra’s tegenover de andere versies van het spel. Je kunt je wagen aan de motion control, maar over het algemeen voelt dit erg experimenteel. Het spel is hoofdzakelijk gemaakt voor de Pro Controller of de handheld-mode. Alleen als je een hele ‘vaste hand’ hebt zul je goed kunnen richten met de bewegingssensoren. Het gemis van een echte pointer en een sensorbalk onder je tv, zoals bij de Wii Remote het geval was, maakt het richten met de JoyCon een stuk minder secuur. Het is alleen aan te raden als je veel ervaring hebt met motion controls of als je wilt weten hoe het voelt om in een dronken bui een first-person shooter te spelen, want met de overmatige motion blur effecten en lage resolutie is dat effect akelig realistisch. Zo realistisch zelfs dat wij zouden aanraden om voor de zekerheid een emmer in de buurt te houden…

Wat afsluitend het vermelden waard is, betreft de bonusgame Wolfenstein 3D die in iedere versie is ingebouwd. De Switch-port van deze klassieker is echter compleet verwaarloosbaar. The New Colossus draaide oorspronkelijk op maximaal 60fps en voor de Switch-versie is de framerate gehalveerd. Op het hoofdspel heeft dit relatief weinig impact, echter bij de port van Wolfenstein 3D is niet de framerate gehalveerd, maar de snelheid van het spel. Het voelt als een soort van Matrix bullettime versie van Wolfenstein 3D en zelfs al is dat uniek, dan nog is het een minder fijne gameplay-ervaring dan Wolfenstein 3D ruim 15 jaar geleden op de GameBoy Advance was. Hoewel deze versie in tegenstelling tot Wolf 3D op de GBA wel muziek heeft…

Conclusie

Met Wolfenstein II: The New Colossus heeft Panic Button er voor gekozen om de volledige Wolfenstein-beleving over te zetten naar de Switch. Op de eerste plaats verdienen ze veel lof voor het feit dat het relatief soepel draait, maar aan de andere kant kun je je afvragen tot welk niveau je een resolutie kunt en moet verlagen totdat een game ‘onspeelbaar’ is. Wolfenstein zit op het randje van wat er op de Nintendo Switch kan en qua resolutie acceptabel is en daarmee heeft de Switch-gamer er een ontzettend gave shooter bij. Het zien van Wolfenstein II: The New Colossus op een handheld is al net zo verrassend als oog in oog komen te staan met marcherende nazi’s in de straten van Amerika. Gelukkig is dit laatste alleen de fictieve werkelijkheid, want ondanks alle zwarte humor heeft deze game met het spannende en emotionele verhaal best een serieus randje dat de 18+ sticker zeker niet overbodig maakt.