Spellen zijn eigenlijk nooit grappig. Dikwijls geven ze een gevoel van voldoening, wanneer je bijvoorbeeld na talloze keren eindelijk die vlaggenmast op het eind aantikt. Of blijheid, als je ineens een heuse sneeuwbowlingbaan ontdekt in de gure bergtoppen van Hyrule. Soms laten ze je zelfs een traantje wegpinken. Maar eentje die je daadwerkelijk constant aan het lachen maakt? Dat komt bijna niet voor. Gelukkig bewijst West of Loathing dat er uitzonderingen op de regel zijn.
Het is lastig te zeggen waarom spellen nooit echt humor hebben. Misschien komt het omdat veel games de neiging hebben om zichzelf heel serieus te nemen. Humor speelt in op het onverwachte, maar tegelijkertijd toch het heel herkenbare; bijvoorbeeld op zelfspot of leedvermaak. West of Loathing gaat echter helemaal nergens over. Je speelt als een held die je zelf een naam mag geven, die opeens besluit om ‘West’ te gaan, naar het wilde westen. Waarom? Geen idee. De gemiddelde RPG had wellicht een episch motief voor je klaarstaan, maar dit spel vindt het allemaal wel best. Misschien om mensen te helpen. Wellicht om wat vlezige zakcentjes te verdienen. Misschien om wat helse koeien over de kling te jagen, die dat westen klaarblijkelijk overheersen. Het maakt allemaal niet uit: het is gewoon tijd om dat huis van je ouders te verlaten. En pronto.
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!