Voice of Cards: The Forsaken Maiden

De Voice of Cards-serie kwam vrijwel uit het niets aanzetten. Met een kleiner team bracht Square Enix (voor een lagere prijs) een digitale versie van een traditioneel rollenspel uit. Alles zit bij de Voice of Cards-games kant-en-klaar in het pakket. Een ervaren stemacteur speelt voor Dungeon Master en de omgevingen, vijanden en aanvallen worden automatisch gegenereerd. Het was juist deze lage drempel die mij aantrok om The Forsaken Maiden te spelen. Ik heb al jaren interesse om dit soort rollenspellen eens uit te proberen, maar door het gebrek aan een ervaren Dungeon Master en spelmaterialen is het er nooit van gekomen. Omdat Willem het eerste deel van de Voice of Cards-serie toegankelijk voor nieuwe spelers noemde, maar iets te oppervlakkig voor tabletop-veteranen, leek het ons leuk om het tweede deel eens door de ogen van een noob te bekijken.

The Forsaken Maiden is zoals gezegd het tweede deel in de Voice of Cards-serie. Het laat zich raden waarom deze al enkele maanden na The Isle Dragon Roars uitkomt. Ook al heb ik het eerste deel zelf niet gespeeld, toch herken ik vele assets die hergebruikt zijn uit het vorige deel. Dit is overigens geen kritiekpunt. Het komt bij de niet-digitale tabletop-games immers ook vaak voor dat bestaande kaarten en figuren hergebruikt worden in andere verhalen. Dit geldt net zo goed voor The Forsaken Maiden.

Er is geen voorkennis nodig van het vorige verhaal, The Forsaken Maiden staat helemaal op zichzelf. Dit avontuur speel je als Barren, een jongeman die is opgegroeid op een klein eilandje. In de wereld van The Forsaken Maiden zijn de eilandjes in de grote zee gedoemd te vergaan, tenzij de lokale beschermvrouwe (de Maiden) van het eiland periodiek een zuiveringsritueel uitvoert. Er is alleen een probleempje… jouw eiland heeft geen Maiden meer. Jouw metgezel Laty was voorbestemd de nieuwe Maiden te worden, maar kon niet aan de eisen voldoen. Samen met haar Spirit-companion Lac verkiezen jullie het ruime sop op zoek naar de Maidens van de andere eilanden in de oceaan. Als zij Laty met hun Maiden Relics zegenen kan Laty namelijk alsnog haar lot vervullen. De avonturen met de lokale Maidens en hun Maiden Attendants vormen de verschillende hoofdstukken van het verhaal.

Ten strijde!

De gameplay van The Forsaken Maiden is nagenoeg identiek aan The Isle Dragon Roars. Je speelt met een pion in een spelwereld die bestaat uit kaarten. Bossen, vlaktes, bergen, oceanen of dorpen: de kaarten zijn aan elkaar gelegd als een gridsysteem. Ga je een dorp of kerker in? Dan wordt er een nieuw, ingezoomd kaartenveld gelegd door de game. Overal waar je een stap buiten de beschaving zet loop je het risico aangevallen te worden door monsters. Gevechten vinden weer plaats op een apart spelbord volgens de principes van een turn-based RPG. Afhankelijk van hun snelheid mogen leden van jouw gezelschap en vijanden om de beurt een zet doen. Tijdens een beurt heb je de keuze uit verschillende zetten: sommige kaarten zijn een simpele aanval, andere zijn sterkere magische spreuken. Ook kunnen acties helende effecten hebben of juist status-effecten bewerkstelligen. Wie enigszins ervaring heeft met klassieke videogame RPG’s zal de principes snel herkennen. Wat dat betreft doet The Forsaken Maiden niets nieuws, maar kleurt het keurig binnen de beproefde lijntjes van het RPG-genre. De kracht van de game zit hem in het verhaal, maar ook de gameplay is geen straf. Om het spammen van alleen je krachtigste aanvallen te voorkomen, kosten deze crystals. Elke beurt dat jouw team aan zet is krijg je een crystal. Deze zul je moeten opsparen als je de meest krachtige aanvallen van jouw helden wilt inzetten. Met name de combo-aanvallen tussen Barren en Laty of de lokale Maiden en haar Attendant kunnen het tij van het gevecht keren. Mits je genoeg crystals hebt natuurlijk. Want des te sterker de move, des te meer crystals deze kost. Gelukkig kan je er ook voor kiezen om een beurt over te slaan in ruil voor een extra crystal. De variatie in de gameplay komt vooral van de tijdelijke party-members. De lokale Maiden en haar Attendant blijven slechts een hoofdstuk bij je. Dus je zult je standaard-repertoire steeds moeten aanpassen.

De stem van Voice of Cards

Voor iemand zonder ervaring met tabletop-games is het best even wennen om het verhaal verteld te krijgen door een Dungeon Master in plaats van cutscenes. De verteller/Dungeon Master heeft een aangename stem en deze went snel. Over het algemeen is de kwaliteit van de audioclips goed en vertelt de DM geëngageerd. Wel is het een keer voorgekomen dat er een slechte take tussen zat waarbij de stemacteur halverwege opnieuw begon met het stukje. Een slordigheid van het lokalisatie-team. Gesprekken met andere personages worden weergegeven door hun personage-kaarten op het scherm. Soms heb je de keuze om het gesprek in een bepaalde richting te sturen. Vaak krijg je dan de mogelijkheid om een tipje van de sluier op te lichten van de keuzekaarten. Druk de knop echter te lang in en je keuze is definitief. Het idee is leuk bedacht, maar soms zijn de eerste zinnen van de keuzekaart bewust zo geschreven dat ze je op het verkeerde been zetten. Ook viel het me op dat de keuze op een aantal punten slechts een illusie is. In een zijverhaal op het derde eiland geloofde ik bijvoorbeeld niet dat een notoire dief tot oprechte inkeer gekomen was. Maar zolang je de optie koos om hem te straffen kwam je in een eindeloze loop terecht. Alleen de ‘keuze’ voor vergiffenis bracht het gesprek ten einde. Je zou deze keuze van de ontwikkelaars kunnen vergeven omdat de Voice of Cards-games duidelijk kleinere projectjes zijn waarbij er geen budget is voor enorm afwijkende vertakkingen in het verhaal… Maar ook in zo’n geval past het niet om wel de illusie van keuze te geven. Als de ontwikkelaars zo nodig interactie willen toevoegen aan de gesprekken en events, geef dan keuzes die inhoudelijk niet zoveel van elkaar afwijken maar wel vrij door te voeren zijn.

Conclusie

Het zijn de bovenstaande slordigheidsfoutjes en ‘nepkeuzes’ die ervoor zorgen dat ik de teleurstelling van Willem bij de eerste Voice of Cards-game kan begrijpen. Als nieuwkomer in dit genre wegen deze minpuntjes echter niet op tegen het fantastische kant-en-klaar pakket dat je krijgt met The Forsaken Maiden. Dit is een zeer toegankelijke plug-en-play optie om te kijken of tabletop-games wat voor jou zijn. Er is namelijk geen gedoe met het opzetten en nalezen van de scenario’s en ook het ongemak van een onervaren Dungeon Master blijft achterwege. Voice of Cards: The Forsaken Maiden is een leuk tussendoortje dat vooral in handheld modus straalt. Toch doet deze leuke introductie me ook realiseren dat dit soort spellen het ook moeten hebben van de sfeer met je medespelers. Hoe goed de stemacteur ook zijn best doet om de sfeer neer te zetten, het blijft soms geforceerd aanvoelen. Deze introductie heeft dan ook zeker mijn interesse gewekt, maar mij nog niet volledig overtuigd. Toch sluit ik niet uit dat ik – op een rustig moment – aan de slag ga met een ander deel van Voice of Cards. Het is maar net hoe de kaarten worden geschud.