Vampyr - Voor de liefhebber

Soms krijg ik een spel voor de kiezen waarvan ik niet zo goed weet wat ik ervan kan verwachten. Vampyr, een verhaalgedreven RPG-spel dat eerder uitgekomen is voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One, is zo’n spel. Het is een game waarin je sluipt door de nachten van Victoriaans Londen, praatjes maakt met louche barmannen en heel veel bloed drinkt. Dat klinkt best gaaf, maar het eindresultaat weet zijn vitaliteit niet helemaal tot het einde te behouden.

In Vampyr kruip je (uiteraard) in de rol van een vampier. Een hele verse zelfs, want in de stijlvol gemaakte intro zie je jouw personage voor het eerst transformeren van nuchtere man naar bloeddorstig monster. Daarbij valt ook zijn eerste slachtoffer en dat blijkt tot overmaat van ramp een vrouw te zijn die hij erg goed kent. De verse vampier Jonathan Reid heeft echter geen tijd om hierbij stil te staan, want de vampierjagers die in de buurt stonden hebben hun geweren al op hem gericht. Nee, het Londen van 1918 heeft het niet zo op bleke knagers.

Uiteindelijk loods je Johan op vrij simpele wijze langs alle bewakers heen en kun je jezelf in een nabijgelegen huis verstoppen om op krachten te komen. Hoopvol prevelt Johan nog tegen zichzelf dat het allemaal een nachtmerrie is, maar de volgende ochtend voor de spiegel blijkt het toch echt waar te zijn: hij is een vampier. Het hoe en waarom hierachter is vervolgens de centrale spil waar het verhaal vanaf dit punt op draait. Tijd om naar buiten te gaan om Londen te verkennen.

Informatieslotje

De grauwe, donkere steegjes en pleintjes van Londen vormen vervolgens het toneel om detective te gaan spelen, een groot onderdeel van Vampyr. Als kersverse vampier heb je daar een aantal handige trucjes voor. Zo kun je nu een speciaal effect aanzetten waardoor bloedsporen oplichten in de omgeving. Handig, want wie kan er nu beter over het vampierenbestaan vertellen dan een mede-vampier? Het spoor leidt je naar een nabijgelegen bar en eenmaal binnen begint er een ander soort spel: praten en geheimen ontdekken.

De bar is aardig verlaten, maar de personages die er zijn hebben aardig wat te vertellen. Via kleine vertakkingen in een menu kies je [/b]waarover ze gaan vertellen, een beetje zoals je ook in spellen als The Witcher 3 doet. Sommige opties zitten verstopt achter een slotje, wat betekent dat je eerst ergens anders informatie moet ontfutselen om personages voor het blok te zetten met nieuwe informatie. Het is een geinig systeem dat me in de verte een beetje deed denken aan Phoenix Wright en de voice acting is relatief in orde.

Leegzuigen

Heb je eenmaal genoeg aanwijzingen gevonden, dan mag je weer het grauwe Londen in op zoek naar de persoon die je moet hebben (meestal een andere vampier). Voordat je deze bereikt, moet je er wel rekening mee houden dat de straten wemelen van de vampierenjagers. Deze helden beschermen de gewone Londense burgers tegen een steeds grotere vampierenplaag waarbij continu mensen op mysterieuze wijze verdwijnen. Wat zeg je? Jij bent een ‘good guy’? Nou, dat valt nog te bezien.

Eén van de tofste aspecten van Vampyr is dat je continu keuzes mag maken: ga ik menselijk handelen of omarm ik mijn vampierenbestaan? Zo kun je andere mensen uitschakelen, vermoorden, of leegzuigen. Het leegzuigen is echter verreweg de sterkste optie. Vampyr is namelijk een RPG en bloedzuigen levert je niet alleen de meeste punten op, maar je herstelt er ook nog je bloedmagie mee.

Bloedmagie zorgt voor wat broodnodige variatie in de gevechten. Gooi bijvoorbeeld eens een bloederige speer naar je tegenstanders, in plaats van een lullig mesje te gooien van afstand. Zij hebben immers vuurwapen, dus dat is wel zo eerlijk, toch? Naast een keur aan magische aanvallen kun je ook nog wapens gebruiken die her en der verstopt liggen en heb je natuurlijk ook altijd nog je oude vertrouwde tanden waarmee je de nek van een slachtoffer kunt pureren.

Net niet

Het is cool dat Vampyr letterlijk makkelijker wordt wanneer je voor de laatste optie kiest, maar ondanks de hoeveelheid XP die je daarmee binnenhaalt, voelt het upgraden nooit zo tof als zou moeten. Dat komt omdat Vampyr een fout maakt die ik veel spellen met skilltrees nog altijd zie maken: de upgrades zijn té miniem per niveau. Het verschil in kracht of mogelijkheden na één upgrade kopen voel je te weinig. Ik heb de eerdere spellen van DontNod Entertainment niet gespeeld, maar voor een voorbeeld van hoe het wel moet: zie Deus Ex: Human Revolution.

Het verhaal is daarbij best interessant, maar de gameplay zelf valt na een tijdje helaas wel in herhaling. Wil je het gevarieerder maken, dan moet je eigenlijk wel ervoor kiezen om zowel vijanden als onschuldige mensen leeg te zuigen, want alleen dan krijg op een degelijk tempo meer powers om mee te spelen. In de tweede helft van het spel worden je tochten naar schaarse ‘herstelpunten’ (waar je kunt rusten in bed en jezelf kan upgraden) steeds lastiger door een veelvoud aan sterke vijanden. Zo pusht de ontwikkelaar je toch om als een échte vampier te spelen. Nu zou ik dat persoonlijk toch wel doen, want in het echte leven ben ik al modelburger (kuch) genoeg.

Toch wist het spel ondanks al deze elementen mijn aandacht niet helemaal vast te houden en dat zit hem wellicht in wat kleine, persoonlijke irritaties. Jonathan vond ik nooit echt een interessant personage worden en zijn stem kwam al vanaf minuut één bijzonder verveeld en zeurderig over. De combat is degelijk, maar had ik liever óf volledig stealth óf flitsend gezien. Nu is het een beetje een mengelmoes van beiden en doet het geen van de twee écht goed. Tenslotte: ik begrijp dat je als opgejaagde vampier in het Londen van 1918 continu door een nachtelijke stad op pad moet, maar dat wordt qua omgevingselementen bijzonder eentonig.

Conclusie

Als eerste een pluim voor ontwikkelaar DontNod: Vampyr is een origineel spelidee met een duidelijke visie in een industrie waarbij originaliteit met vergelijkbare productiewaardes moeilijk te vinden is. Als vampier door de straten van een nachtelijk Victoriaans Londen rondstruinen weet men name in de eerste helft van het spel te vermaken. Met detective-achtige gameplay waarin je het verkennen van de omgeving afwisselt met het ondervragen van personages zet het een type spel neer wat je niet zo vaak tegenkomt op de Nintendo Switch. Voor mij persoonlijk ging de omgeving na een tijdje vervelen en wist met name de combat mijn aandacht niet vast te houden. Als de setting en het vampierenthema je echter heel erg aanspreekt en je een wat trager spel kan waarderen, dan is Vampyr zeker het proberen waard.