The Longest Five Minutes

Soms heb je het gevoel dat de tijd voorbij vliegt en soms heb je het gevoel dat vijf minuten een eeuwigheid duren. Op dat concept is The Longest Five Minutes, waarin vijf minuten erg lang duren, losjes gebaseerd. De grote vraag is nu, vliegt de tijd voorbij tijdens het spelen van The Longest Five Minutes of duren die vijf minuten voor je gevoel een eeuwigheid?

The Longest Five Minutes begint bij het einde. Je vecht tegen de Demon King maar bent je geheugen ergens verloren. In de lange vijf minuten beleef je steeds herinneringen waarna je weer een stapje dichterbij komt om de slechte koning te verslaan. Die herinneringen zijn uiteenlopend en volgen elkaar ook niet altijd chronologisch op. Zo ga je de ene keer terug naar je jeugd en de andere keer terug naar het avontuur dat heeft geleid tot de confrontatie met de Demon King. Meer dan eens kom je erachter dat niets is wat het lijkt en door bepaalde keuzes te maken ontgrendel je herinneringen wel of niet. Dit verhaal zorgt voor de rode draad door de game heen en maakt je al snel benieuwd naar wat de volgende herinnering je weer gaat brengen. Erg bijzonder is het verhaal niet maar de manier waarop het gebracht wordt wel.

Een RPG?

Voordat ik deze recensie schreef, vroeg ik me af binnen welk genre The Longest Five Minutes nu echt valt. De uitgever zelf noemt de game een RPG maar dat klopt niet helemaal. Een cross-over tussen een visual novel en een RPG klinkt passender. Zo kun je keuzes maken die je bepaalde herinneringen niet laten herleven en hebben die keuzes invloed op waar je uiteindelijk eindigt, al lijkt de game niet het grote aantal beschikbare en diverse eindes van de gemiddelde visual novel te bevatten. Alle routes lijken tot hetzelfde eindpunt te leiden, wat best een gemiste kans is, al zijn er wel een paar afwijkende eindes met enkele kleine nuances.

Zodra je een herinnering betreedt, begint het RPG-gedeelte van de game en dit biedt weinig uitdaging. Aan de ene kant lijkt dit logisch, je staat immers al tegenover de eindbaas, dan kun je niet meer onderweg dood gaan. Helaas zorgt dat er wel voor dat je de random gevechten die de game bevat het liefst zou willen overslaan want ze voegen gewoon niet zoveel toe. Datzelfde geldt voor het baasgevecht waarvan bijna iedere herinnering er wel een bevat.

ReExperience

Een ander punt dat enigszins stoort, is dat de herinneringen elkaar in veel gevallen niet direct opvolgen. Hierdoor neem je bepaalde voorwerpen en uitrusting niet mee over naar de volgende herinnering. Zo heeft iedere herinnering een ‘beginlevel’ gekoppeld waar je held en metgezellen op beginnen. Uiteindelijk ben je dus in je herinneringen level 68 maar je hebt niet level 1 tot en met 68 doorgelopen. Wel loopt naast de herinneringen een extra ervaringenbalk die ‘ReExperience’ heet. Die balk loopt wel vanaf één omhoog maar dat lijkt voornamelijk esthetische waarde te hebben.

De ReExperience-balk loopt op door vijanden te verslaan in je herinneringen en door bepaalde taken uit te voeren. Deze soort van sidequests zijn te simpel en vooral erg saai. In het begin wil je ze uitvoeren maar uiteindelijk laat je die gewoon links liggen en het gevecht met de eindbaas lijkt er niet moeilijker of makkelijker op geworden te zijn, al zal dat wellicht wel gebeuren als je helemaal geen sidequests zou doen.

Conclusie

Het bijzondere concept van The Longest Five Minutes laat zich niet gemakkelijk in een hokje stoppen. Het spel begint bij de eindbaas en laat je graven in je herinneringen. Tijdens alle herinneringen die je doorloopt kun je niet gedood worden, en dat vertaalt zich in een veel te makkelijke RPG. Op geen enkel vlak wordt de game qua moeilijkheid uitdagend en zelfs het verslaan van de definitieve eindbaas is een peulenschil. De game voelt daardoor meer aan als een visual novel met RPG-stukken. Die RPG-delen zijn dan overigens wel aan de lange kant. Nagenoeg alles aan de game is simpel gehouden wat leidt tot een iets te standaard RPG. Echter laten het unieke concept en de sterke verhaallijn die lange vijf minuten zo voorbij vliegen. Hopelijk bouwt SYUPRO-DX verder op dit unieke concept want de potentie is er zeer zeker en dit concept is het meest verrassende wat ik in jaren ben tegengekomen in een game.