Radiation Island

De afgelopen jaren hebben we te maken met een ware tsunami aan survival-games. Deze games zijn vaak van een zeer uiteenlopende kwaliteit, vaak omdat een overvloed aan ontwikkelaars zich zonder besef op het ontwikkelen ervan gestort heeft. Eén van de meest recente survival-games die kenners omver geblazen heeft, mijzelf incluis, is Subnautica. Onder meer dankzij het lef van de ontwikkelaars, de doordachtheid en de geweldige unieke kenmerken van deze onderwater-survival game sloeg deze in als een bom. Deze game bleef uniek zonder zichzelf te verliezen, lukt dat Radiation Island net zo goed?

Radiation Island verscheen origineel op PC via Steam. Tevens is de game te verkrijgen op de mobiele platformen. Radiation Island plaatst de speler in een parallel universum als onderdeel van het Philadelphia-experiment. Het enorme eiland waar je strandt is vanzelfsprekend een thuis voor menig vijandig gespuis. Je overleeft door gereedschap en wapentuig te fabriceren. Ook kun je je eigen schuilplaats bouwen, oude gebouwen bezoeken, besprongen worden door Sombrero dragende zombies en lek gestoken worden door een soort totaal doorgeslagen wetenschappers met een omgekeerde emmer als helm en een veel te grote injectienaald als arm.

What the …
De introductie van het spel laat je al direct in het duister tasten. Je verschijnt plots op een eiland, terwijl je gezichtsveld meermaals onscherp wordt onder het genot van een veel te diepe, speaker vervormende toon. In het water zie je een oorlogsfregat verschijnen en weer verdwijnen. De beste manier om het gevoel van de eerste vijf minuten te beschrijven is verwarring. Zonder enige introductie in wat er zonet plaatsvond, start de tutorial, die je wegwijs maakt in de basisbeginselen van het spel. Dat is geen overbodige luxe, want de mogelijkheden van Radiation Island zijn in ieder geval vrij uitgebreid. Het spel legt je onder andere uit hoe je ruwe grondstoffen kunt omtoveren in bruikbaar gereedschap. Tevens maak je kennis met het toch wel complexe menu, inclusief een kaart van de omgeving. Het is een prima in elkaar gestoken uitleg die nieuwkomers in dit genre binnen een kwartier wegwijs maakt in de kunst van het overleven.

Maar dan gaat het grandioos fout. Natuurlijk begrijp ik dat niet iedere ontwikkelaar een game kan neerzetten die je omver blaast, zeker niet als je bedenkt dat Atypical Games geen onuitputtelijke bron aan middelen heeft zoals andere ontwikkelaars dat wel schijnen te hebben. Maar iets beters afleveren dan deze berg ellende zou toch gekund moeten hebben. Het spel laat na om mij te vertellen is waar ik in vredesnaam ben beland, hoe ik hier ben beland en wat mijn hoofddoel is. Natuurlijk snap ik dat ik hier moet overleven, maar hoe kom ik weer terug in m’n warme bed in het universum waar ik thuis hoor? Een doel om naartoe te werken is in dit soort games, ondanks hun hoge mate van vrijheid voor de speler, onmisbaar om toch enige structuur in het avontuur aan te kunnen brengen. Het resultaat dat Radiation Island nu neerzet is een doelloos ronddolende speler, al vanaf de vijftiende minuut van het spel.

Koppijn door schuld
Alsof dat nog niet slopend genoeg is voor de beleving, blijkt niet veel later dat Radiation Island totaal onafgemaakt lijkt. Het spel loopt weliswaar vrij soepel en de effecten zien er prima uit. Maar vanaf het moment dat je rondloopt merk je pas hoe statisch je omgeving is, hoe statisch het gereedschap is dat je in je handen hebt. Radiation Island voelt goedkoop aan en het speelt totaal niet fijn. Ik had binnen het uur een barstende koppijn van de onwennige manier waarop het beeld aan mij voorbij trok. Het voelde alsof de wereld om mij heen bewoog in plaats van mijn personage.

Het is mij wel duidelijk dat Atypical Games grootse ambities had met Radiation Island. Bepaalde facetten, zoals het rondvliegen met een deltavlieger, zijn bijzonder te noemen. Tevens zijn sommige tegenstanders erg mooi bedacht. Maar op het moment dat NPC’s als kippen zonder kop op je komen afgelopen en het enige wat je moet doen is je geweer op ooghoogte houden om een indrukwekkende bodycount te genereren? Dan krab je je wel eens achter de oren als speler. Misschien ben ik verwend met games als Subnautica, S.T.A.L.K.E.R. en Dying Light, maar als je je in dit genre wil onderdompelen als ontwikkelaar, dan moet je met een beter product komen dan dit half afgewerkte, Early Access-achtige skelet van een Android-spelletje.

Conclusie
De intro van Radiation Island beschrijft het spel zelf op een sublieme wijze. Radiation Island is een ongepolijste, ondoordachte, ongeoptimaliseerde, totaal niet verrassende, onduidelijke hoop ellende dertien in een dozijn. Het is tevens het schoolvoorbeeld van waarom een game die het prima doet op Android, iOS of Steam het niet per definitie goed zal doen op een console. Het spel speelt en oogt onafgemaakt en is op sommige onderdelen overbodig complex. Je voelt wel de ambitie die Atypical Games had met deze game, wat zich onder andere uit in unieke onderdelen als het vliegen met een deltavlieger, maar buiten dat om blijft het bij een theoretisch ambitieuze game die dit op geen enkel vlak weet waar te maken. Misschien een mooi spel voor de prijs, maar een doorgewinterde survival-veteraan gaat hier geen bal aan vinden.