The Last Worker - A working class hero

De titel van The Last Worker kun je letterlijk nemen: in dit narratieve avontuur ben jij de laatste werker binnen een corrupte organisatie. Grappig genoeg voelt de titel in het begin ook letterlijk aan als werk, maar gaandeweg ga je er gelukkig steeds meer van genieten.

Een videospel dat aanvoelt als werk, dat is iets wat ik nog niet eerder ben tegengekomen. Maar in de eerste paar dagen ben jij als Kurt bezig in het magazijn van Jüngle – een organisatie die pakketjes bezorgt over de hele wereld. Je taak is om pakketjes te pakken en te beoordelen of ze verzonden mogen worden. Zit er een krassen op of klopt het gewicht of grootte niet? Dan mogen ze in het ‘foutief’ portaal. Wel opschieten een beetje, want je hebt maar beperkt de tijd.

Werken zul je!

De wereld van The Last Worker is inmiddels al zo geautomatiseerd, dat je hier niet voor hoeft te lopen of dingen met je handen te pakken: nee, je doet alles via een soort vliegend voertuigje à la de film Wall-E. Met een soort pistool grijp je de pakketjes en zet je ze in je voertuig. Jammer alleen dat dit pistool niet altijd even accuraat is én dat de game verzuimt om jou goed uit te leggen hoe je een pakketje moet beoordelen. Je eerste werkdagen voelen dus frustrerend aan: zeker omdat je bij een slechte beoordeling (lees: teveel foutief pakketjes verzonden) weer gezellig opnieuw mag beginnen.

Na wat trial-and-error krijg je er een beetje handigheid in en maak je lekker je uren. Betekent dit dat het leuker wordt? Neuh. Zoals ik al zei: jouw eerste paar dagen als Kurt voelen écht aan als werk. Zonder pay-off in de vorm van power-ups, geld of andere beloningen die games zo leuk maken. Maar dat is ook de bedoeling van het spel: Kurt’s baan is geestdodend. Helaas werkt de besturing niet altijd even lekker.

Maar als de game na een shift of drie aanstalten doet om dit patroon te verlaten, wordt het een stuk leuker.

Door de donkere gangen van Jüngle

Op een gegeven moment ga je daadwerkelijk op avontuur door die gigantische fabriek. Eerder hint de game er al naar dat de wereld waar je bent niet zo leuk is. Waarom ben jij eigenlijk de laatste werker in Jüngle? Waar gaat jouw grofgebekte compagnon en robot Skew steeds heen? Wat is er eigenlijk gebeurd met waarschijnlijk post-apocalyptische wereld waar je je in bevindt? Je komt in contact met een groep genaamd S.P.E.A.R. – die de corporatie waar je werkt en hun klaarblijkelijk kwade plannen probeert te stoppen. Gezien jij de laatste menselijke bent die er werkt, ben jij perfect om vanuit binnenuit erachter te komen wat ze allemaal zoal uitspoken.

Dus ga jij op onderzoek uit door de vaak iets té donkere gangen van Jüngle. Dan gebruik je dat eerder genoemde pakketjespistool ineens om schakelaars om te halen of gevallen puin te verslepen. Je mag zelfs wat spel- of puzzelachtige zaken doen, zoals puzzels oplossen, een minispelletje spelen met je robot Skew en zelfs vijanden een kopje kleiner maken met een welgemikt schot. Het is allemaal niet heel diepgaand, maar dat is helemaal niet erg. Minder leuk is dat het soms een beetje onduidelijk is wát je moet doen om vooruit te komen. Uitleg van een aankomend spelelement komt bijvoorbeeld op een moment waarop je het helemaal niet nodig hebt. Goed kijken (en dat eerder genoemde trial-and-error) helpt gelukkig een hoop.

Bromance

Het was vanaf dit moment dat ik best wel begon te genieten van The Last Worker. Natuurlijk, het plot dat heel episch en mysterieus wordt gebracht, is stiekem best voorspelbaar – maar de dialogen en de sterke voice-acting zorgen ervoor dat je toch benieuwd bent naar wat er verder komt. Voor een game die een uurtje of zeven duurt om te voltooien, zijn de personages verrassend sterk uitgewerkt. Niet alleen de bromance tussen Kurt en zijn vulgaire robotvriend Skew is aandoenlijk, ook het vliegende volgelrobotje van S.P.E.A.R. dat op een gegeven moment met je meegaat, zorgt voor een leuke, humoristische dynamiek.

Hoe verder je komt, hoe meer typische videospelmechanieken op je af worden gevuurd. Dit maakt The Last Worker uiteindelijk tot een verrassend onderhoudend avontuur. Als je op een gegeven moment terugkomt om nog éénmaal pakketjes te verslepen – voelt dit zelfs haast nostalgisch aan.

Conclusie

Ik heb best wel genoten van The Last Worker. Na een gedurfd begin, waarin je voelt hoe het is om monotoon werk te doen in een videospel, ontpopt het zich tot een lineair doch alleraardigst adventure. De personages die vanaf dat moment met jou meereizen zijn leuk uitgewerkt, en de vele lichte puzzelelementen slaan de juiste snaar aan. Het bevat iets teveel schoonheidsfoutjes om écht van te genieten, maar al met al werkt het best goed.