Even geduld a.u.b.
Weet je wat doorgaans gebeurt als je nog niet zo bekend bent met een genre? Dan ga je wat vaker dood, terwijl je uitvogelt wat de bedoeling is (zeker als de game in kwestie vanaf het begin al niet echt een helpende hand biedt). Remothered: Broken Porcelain ‘trakteert’ je vervolgens op een laadscherm van een dikke minuut, waarna je het nog eens mag proberen. En het komt meer dan eens voor dat je binnen luttele seconden weer het loodje legt, waardoor je nogmaals naar dat verschrikkelijke laadscherm kan staren.
Dit terwijl er absoluut geen reden is voor dergelijk lange wachttijden. Grafisch lijkt het namelijk zo uit het Wii-tijdperk weg te wandelen. Ik overdrijf niet eens: de eerste momenten van de game dacht ik nog dat de makers er een soort filter overheen hadden gedaan, zoals je wel vaker ziet als men iets van vroeger probeert te emuleren. Het spel is pixelig, ontzettend wazig en als klap op de vuurpijl ook nog eens vrij buggy. Het contrast met het menuscherm, dat een haast fotorealistisch bewegend portret van de hoofdpersoon toont, is immens. Nu is Remothered niet door een Triple A-studio ontwikkeld (en was er bijvoorbeeld geen geld om de briljante dames en heren van de Doom-overzetting in te huren), maar dit doet geen recht aan de Nintendo Switch.
Het lastige aan bovenstaande twee minpunten is dat het houden van dat constante gevoel van spanning ontzettend lastig is. Na een minuut naar een laadscherm staren, is je schrikreactie al lang weer weggeëbd. Al komt het ook vaak voor dat een drop in de framerate zo’n moment suprême niet eens sterk weet neer te zetten
Motten besturen
De gameplay zelf weet dit helaas niet goed te maken, vooral omdat het je bijna nooit goed uitlegt wat nou precies de bedoeling is. Een hele tijd vroeg ik me af waarom ik nou niets nuttigs vond om de bezeten dame die me op mijn hielen zat te verslaan, maar dit is het punt van het spel; flesjes, kopjes en hier en daar een broodmes zijn jouw enige manieren van verdediging. Je doel is om ongezien voorbij alles te lopen, en zo al puzzelend de elektriciteit te repareren, waardoor je een kluis kunt ontgrendelen, met een telefoon die eng dicht bij die bezeten dame staat. Dat de game je op een gegeven moment toch letterlijk vraagt om haar te verslaan, doet voor mij af van de toon die het wil zetten.
Jouw hoofdpersonage is ook gezegend met een speciale vaardigheid: het op afstand besturen van motten. Hiermee kun je bijvoorbeeld honden afleiden, een jukebox aanzetten of aan een van je mede-hotelgevangenen laten zien waar de sleutel naar de volgende kamer is. In essentie best interessant, maar het wist me gewoon niet meer te boeien. In gedachten was ik al bij de volgende minuut dat ik naar een laadscherm kon staren.
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!