Paper Mario: The Thousand-Year Door - Het avontuur ontvouwt zich nogmaals

Het origineel van Paper Mario: The Thousand-Year Door verscheen in 2004. Bijna twintig jaar later komt de remake op de Switch ten tonele. Als liefhebber van de serie heb ik goede herinneringen aan het origineel. Dit deel uit de Paper Mario-reeks wordt door velen gezien als de beste. Ik was benieuwd naar alle verbeteringen en upgrades die dit spel nog beter moeten maken.

Ik heb alle delen uit de serie met plezier gespeeld. Vaak blijft dat wel beperkt tot een enkele volledige playthrough. Het eerste deel op de Nintendo 64 voelde verschrikkelijk traag toen ik het jaren later nog eens opstartte en ook The Thousand-Year Door op de GameCube heb ik de tweede keer maar een paar uur volgehouden voordat mijn aandacht verslapte. Dat komt niet per se omdat de spellen niet goed genoeg zijn voor een tweede avontuur, maar door de huidige kwaliteit van games die nu uitgebracht worden. Inmiddels zijn we, zelfs als Nintendo-fans, gewend geraakt aan HD-graphics, maar ook aan een constante input van prikkels en informatie. Als we niet constant geëntertaind worden, dan kunnen spellen, bijvoorbeeld die van onze besnorde held op de N64, al snel traag aanvoelen. De kwaliteit kan nog zo goed zijn, maar een korte aandachtsspanne moet je niet onderschatten. Voordat ik aan de review begon heb ik de GameCube-versie nog even opgestart om goed te kunnen vergelijken. Ik dwaalde nog een tijdje door de straten van Rogueport om deze te verruilen voor de fris opgepoetste straten van Boevechem!

Nederlandse taal
Je leest het goed, dit avontuur speelt zich af in en rond de stad Boevechem. Vaarwel Rogueport, Boevechem is the place to be of in dit geval de plaats om te zijn! Deze remake bevat namelijk een Nederlandse lokalisatie: alle schermteksten zijn nu volledig in het Nederlands vertaald. En dat is verrassend leuk gedaan. Normaal gesproken speel ik altijd met Engelse taal, maar door mede redactielid Coens hands-on was ik toch nieuwsgierig geworden.

Terwijl je speelt en het verhaal ontvouwt, merk je hoeveel tijd en aandacht er aan deze teksten is besteed. Het is niet zomaar een vertaling van de Engelse tekst. Er is goed gekeken naar de context van de situatie en daar zijn de nodige woordspelingen en Nederlandse gezegdes op losgelaten. En het werkt echt heel tof. Als bekende van het verhaal verwachtte ik om alle tekst redelijk snel door te skippen, maar dat bleef uit. Ik bleef hangen om alles te lezen omdat de teksten zo scherp geschreven zijn. Natuurlijk is dat te danken aan het goede verhaal van het origineel, maar de Nederlandse vertaling zorgde ervoor dat ik een compleet nieuw verhaal aan het lezen was.

Wat Coen ook al aangaf is dat de tekst verrassend grof kan zijn. Een voorbeeld is dat in korte tijd één personage wordt uitgemaakt voor miserabele aardworm, domme gans, hark en brutale badmuts. In het origineel kwamen ook de nodige grove termen voorbij, maar de Nederlandse directheid, waar wij om bekend staan, maakt het stiekem allemaal toch net wat harder en (daardoor) leuker.

Een eerste duik
Bij het opstarten van het avontuur en de openingsscène, hoor je een melodieus subtiel plingeltje wat gepaard gaat met het openen van het sprookjesboek van The Thousand-Year Door. We zijn de subtiele vrolijke opbeurende muziek gewend bij Mario-spellen en ook hier word je door de muziek gelijk in het verhaal getrokken.

Aangekomen in Boevechem, de centrale hub van dit verhaal, was ik gelijk onder de indruk van alle grafische updates, die de stad zoveel meer leven geven. Reflecties in plasjes, schaduwen bij alle personages en de huisjes die uiteenvouwen als je binnenloopt zien er een stuk gelikter uit. Zelfs de wanted-posters zijn geüpdatet zodat je ditmaal daadwerkelijk een portret van een Koopa kunt herkennen. Samen met de opnieuw gearrangeerde soundtrack werd ik al snel in de wereld van Boevechem getrokken. Elke nieuwe locatie die ik bezocht verbaasde me weer, hoe mooi alles eruitziet. Wellicht komt dat door mijn GameCube-verleden, maar ik kon het erg waarderen.

Nieuwe speelstijl
De gameplay is nog altijd erg solide. Het zijn turn-based-gevechten, maar je moet altijd alert blijven. Wanneer je aanvalt of verdedigt, moet je op het juiste moment een handeling uitvoeren om schade te verhogen of te beperken. Er kunnen vanuit het publiek voorwerpen naar je gegooid worden, en dit is niet altijd positief, ook daarom moet je blijven opletten. Vijanden kunnen vliegen, sommige hebben stekels of zijn van steen, er is een flinke variëteit. Voor elke nieuwe vijand moet je uitvogelen wat de beste manier van aanvallen is. Tussen de gevechten door is er genoeg afwisseling om je bezig te houden. Je kan deelnemen aan een toernooi of quiz, je jaagt op draken en bloopers, en als grootste uitdaging is er de honderdlagenkerker. Honderd lagen met gevechten en beloningen die steeds uitgebreider worden naarmate je verder komt. Ook zijn er genoeg lijstjes die gevuld, verzameld of gemaakt moeten worden, zoals de penningen, recepten en de sterstukjes. Twee nieuwe lijstjes zijn de kunsthal en muziekhal, waarbij je de nieuwe en oude muziek kunt beluisteren en van artwork van de game kunt genieten.

Omdat ik al bekend ben met de spelmechanieken van blokken en aanvallen, ging ik voor de verandering in een andere richting bij het stijgen van een level. Normaal gesproken zou ik mijn Heart Points opwaarderen om ervoor te zorgen dat ik alles aankan, je weet immers niet wat je te wachten staat. Het nadeel is dan dat je weinig Flower Points (voor speciale aanvallen) en Badge Points (om penningen aan te zetten) hebt en dat je vijanden uiteindelijk verslaat met simpele aanvallen die altijd zijn uit te voeren. Dit keer had ik ervoor gekozen om mijn HP niet op te waarderen maar te focussen op mijn FP en BP. Op deze manier kon ik veel penningen aanzetten die speciale krachten en aanvallen met zich meebrengen en had ik genoeg Flower Points om deze aanvallen uit te kunnen voeren.

Deze manier van spelen maakte de gevechten intensief en interessanter. Ik moest goed op mijn gezondheid letten, blijven blokken en vijanden zo efficiënt mogelijk uitschakelen om het aantal tegenaanvallen te beperken. Hoe je er dus ook voor kiest om te spelen, het spel blijft een goede balans houden.

Sinds Sticker Star in 2012 doet Paper Mario niet meer aan ervaringspunten. Nintendo besloot toen ook dat er geen originele personages meer ontworpen mochten worden en Mario-personages mochten niet aangepast worden. The Thousand-Year Door is een remake uit 2004 en bevat gelukkig dus nog beide elementen. Je ontmoet talloze unieke personages in allerlei vormen en kleuren. Sommige sluiten zich ook bij de reis van Mario aan om mee te vechten. Ieder personage heeft een eigen karakter en speciale krachten die je verder helpen in het avontuur. Een van de upgrades in de remake is dat je nu veel makkelijker van partner kan wisselen met de druk op de L-knop. Dit voelt fijn bij het klaarzetten van een strategie of bij het sneller oplossen van puzzels.

Snelheid
Soms wil het tempo van het spel toch nog wat tegenvallen. Wanneer je langs stukken reist waar je al geweest bent, dan bieden de vijanden eigenlijk geen uitdaging meer. Je kan er voorbij rennen, maar als je ze aanraakt start er toch een gevecht wat meer tijd kost dan dat het ervaringspunten oplevert. Ook zijn er de nodige fetch quests (opdrachten waarbij je bepaalde voorwerpen of personen heen en weer moet brengen), waarbij je soms hele stukken opnieuw moet doen. Het voordeel is dat de grafische update er wel voor zorgt dat je blijft genieten van de mooie omgevingen.

Tussen de hoofdstukken door mag je ook als Prinses Peach en Bowser spelen. Dit geeft een extra dimensie aan het algemene verhaal, het hoe en waarom Mario op pad moet om de prinses te redden en wat er nog meer speelt in de wereld. Dit gedeelte van het spel voelt ook wat trager aan omdat het veel tekst is en weinig vrijheid biedt.

De remake probeert wel het tempo wat hoger te houden. Zo is er een verbeterd hintsysteem dat ervoor moet zorgen dat je niet vast komt te zitten en is er een nieuwe ‘buizenkamer’ zodat je snel terug kan keren naar gebieden waar je al eens bent geweest. Een zeer aangename toevoeging die het heen en weer reizen toch wat aangenamer maakt.

Conclusie
Na mijn mislukte poging van een paar jaar terug om het verhaal nog eens te spelen op de GameCube, was ik sceptisch of deze remake me wel over de streep kon trekken. Bij het opstarten zat ik eigenlijk meteen in een heerlijke Paper Mario-bubbel. Alles ziet er stukken beter uit dan op de GameCube en de verbeterde grafische details en effecten maken het een feest om alles weer te verkennen. Samen met de Nederlandse vertaling voelde het als een compleet nieuw avontuur. Als bekende van de GameCube-versie moet je je even afvragen of een bekend verhaal, zonder al te veel nieuwe toevoegingen, een probleem voor je is, maar anders is dit een hele fijne remake van het toch al steengoede The Thousand-Year Door. De gameplay was al fijn en is nu nog net even extra aangescherpt. De kleurrijke personages en de partners met hun unieke krachten geven het avontuur de nodige levendigheid. Bovendien komt daar nu bij dat je met de Switch overal waar je wil Paper Mario: The Thousand-Year Door kan spelen. Wie wil dat nou niet?