Paper Mario: The Origami King

  • Review

  • 26 jul 20 om 11:00

  • Kitty

  • 0

Er is weer een festival in het Mushroom Kingdom. Dit keer staat een Origami Festival op de planning, maar zoals gewoonlijk wordt er roet in het eten gegooid. Niet door Bowser, maar door een origami-slechterik die de hele papieren wereld in origami wil veranderen. Met behulp van een aantal kleurrijke linten wordt het kasteel van prinses Peach de lucht in getild en kroont de slechterik Olly zich tot Origami King. Aan Mario is het om hem te stoppen. Is Paper Mario: The Origami King het deel waar we allemaal op hebben zitten wachten?

Mario wordt in dit deel vergezeld door het zusje van de boze koning Olly, Olivia. Samen gaan ze op pad, al dan niet met een derde metgezel, om de linten los te maken en zowel Peach te redden als Olly te verslaan. Zoals altijd wordt het geheel doordrenkt van een flinke dosis humor. Het mooie aan de werelden van Paper Mario-games is dat er zoveel aandacht wordt geschonken aan detail. Het voelt nooit aan als werk om elke centimeter van een gebied uit te kammen. Met ad rem humor, referenties naar andere media en vierde wand-brekende grappen weet de game telkens opnieuw te verrassen. Het is wederom een lust om de iconische wereld te verkennen en met alle personages te praten die je tegenkomt. Wel lijkt het erop dat de game wat meer gericht is op een jonger publiek; soms is het zó melig dat het een beetje tenenkrommend wordt. Ook het gevechtssysteem is relatief simpel, wat meteen het hete hangijzer is voor dit spel.

Lange puzzelgevechten

Er was al, voordat er überhaupt iets bekend was over het spel, veel discussie over: het gevechtssysteem. Ook ik vind dat de eerste twee games nooit meer geëvenaard zijn, en dat komt deels door de (rare) veranderingen die telkens op dit gebied worden doorgevoerd. Ditmaal bestaan de turn-based gevechten uit een wiel met ringen, die je binnen een bepaalde tijd zo moet draaien dat alle vijanden goed staan opgesteld. Doe je dat goed, dan krijg je een bonus op de sterkte van de aanvallen die je vervolgens doet. Het systeem an sich is niet eens zo slecht, maar het kost wel heel veel tijd en moeite ten opzichte van de beloning die je ervoor krijgt: geld. Wat je ook op veel andere plekken kunt vinden. Daarbij wordt het vooral in baasgevechten wel érg omslachtig. De lol gaat er na een tijdje wel af, en dat is zonde.

Tijdens gevechten kun je nog een paar andere dingen doen: Toads vragen voor hulp, of geld inzetten om meer tijd te kopen. Anders loopt de timer af en moet je je aanvallen doen op niet-opgestelde vijanden, waardoor het langer duurt om ze allemaal te verslaan. Net zoals in vorige delen voelt het niet als de moeite waard om vijanden te verslaan, maar meer als een te lange onderbreking van de gameplay. Er zitten meerdere stukjes in het spel waar je vecht in de ‘echte’ wereld, en deze zijn eigenlijk veel leuker. Zo zijn er Shy Guys die op je af rennen met brandende emmertjes, en je moet ze neerhameren voor ze je in brand kunnen steken. Of een grote octopus wiens tentakels je moet neerslaan om bij het hoofd te komen. De gevechten zijn ze heel creatief, wat laat zien dat zo’n omslachtig turn-based systeem niet nodig is in deze game. Sterker nog: in een wereld waar alles makkelijker en overzichtelijker is gemaakt, passen de uitgebreide gevechten gewoon echt niet meer. Bovendien heb je zo niets meer aan het landen van de eerste aanval. Je maakt je vijanden altijd in bulk af. Andersom heeft het voor vijanden wel zin om je met een eerste aanval extra schade toe te brengen, waardoor het een oneerlijke optie is geworden.

Zoals ook al in Mitch’ column te lezen was, zijn veel baasgevechten ook wel een beetje cringy. De tussenbazen zijn erg vet: deze ‘Vellumentals’ hebben speciale krachten, die Olivia kan gebruiken nadat je ze verslagen hebt. Dit zijn allerlei mooie of coole wezens met originele origami-vormgeving. De ‘echte’ eindbaas van elk hoofdstuk is echter een of ander kantoorartikel. Met het popje van elastiekjes is in ieder geval nog creatief nagedacht om er iets levends van te maken, maar de perforator heeft niet eens ogen. Of wat dan ook. Hier kon ik alleen maar diep om zuchten.

Gebrek aan ervaring

Dat je geen experience points krijgt is niet alleen jammer als gebrek aan beloning. Het betekent ook dat je niet levelt en minder invloed hebt om Mario’s groei. Dat was in de oude delen al niet heel veel: je kon kiezen tussen meer gezondheid, meer speciale aanvallen kunnen doen of meer badges opspelden. Dit keer gaat je HP omhoog door speciale harten te vinden in puzzels verstopt over de hele wereld, wat een prima idee is. Speciale aanvallen gaan echter weer door het kopen en vinden van speciale items, zoals betere schoenen of hamers. De moed zonk mij echter meteen in mijn net aangekochte schoenen toen ik erachter kwam dat ze breken, een systeem dat ook in The Legend of Zelda en Animal Crossing is geïntroduceerd. Ik vind het een vreselijk onnodige toevoeging die vooral zorgt voor meer vraag voor inventarismanagement en verder niets. Echt jammer. Daarnaast kun je nog accessoires kopen in plaats van badges. Deze zijn wel erg gelimiteerd en niet interessant genoeg om combinaties mee te gaan uitproberen. Net als de rest is het meer recht-toe-recht-aan geworden.

Partner up!

Het verhaal van Paper Mario: The Origami King is niet meer opgedeeld in hoofdstukken, maar er zijn wel duidelijk afgebakende gebieden per lint. Dit zijn prachtige omgevingen, met elk kleine dorpjes of andere dingen die heerlijk zijn om te zien. Afhankelijk van waar je bent in het verhaal tref je iemand in de regio die een tijdje met je meereist. Het vinden van een extra metgezel is altijd leuk, en de personages zijn erg koddig. Helaas blijven ze niet je hele avontuur bij je, zoals dat in voorgaande delen wel eens gebeurde. Dat is jammer, want dit zorgt er ook voor dat puzzels die je tegenkomt makkelijker en eenzijdiger worden: het gros komt neer op overal op meppen met je hamer. Zo nu en dan kan je partner nog iets speciaals, maar heel veel opties zijn er niet. Desondanks is de interactie tussen Olivia en de verschillende partners heel leuk en zorgt het voor hilarische momentjes.

Het verhaal ontvouwt zich rondom het verhaal van Mario en Olivia die Olly willen verslaan, gecombineerd met dat wat hun partners in te brengen hebben. Dit zorgt voor een soort van quests die je vervult om zo telkens een beetje verder te komen. Grotendeels is dit erg goed in elkaar gevlochten, al zijn sommige quests eigenlijk alleen bedoeld als grappige opvulling. Ook wordt, zoals gezegd, de humor soms een beetje te flauw. Als je in een oude tombe cd’s moet gaan zoeken voor een DJ’ende Toad omdat de eindbaas een specifieke muzieksmaak heeft, dan wordt het voor mij wel wat te vergezocht. Maar begrijp me niet verkeerd: het gros van de dialogen en opdrachten is écht leuk.

Ontzettend veel te doen

Er is heel veel te doen in het koninkrijk. Zo zitten er overal Toads verstopt, die maar al te graag gered worden. Ze zijn op de meest creatieve manieren verstopt en hebben ook altijd wel een leuk grapje of een melige reactie als je ze bevrijdt. Het zijn er wel écht veel, ik werd er bijna nerveus van. Ook zijn er overal gaten op te vullen met confetti, om het koninkrijk weer een stukje te herstellen. Daarnaast kun je collectibles verzamelen. Je krijgt telkens een kleine melding als je in een gebied 100% van één van de dingen gedaan hebt, maar je kunt het ook in je menu checken. Het is niet nodig om alles te halen maar zoals gezegd: het is geen straf om de wereld te doorzoeken. De omgevingen zijn werkelijk prachtig en ongeëvenaard leuk. Ook de soundtrack mag er zijn. In het luxe hotel in het woestijnstadje waande ik me echt in rijkere werelden.

Conclusie

Paper Mario: The Origami King haalt zijn kracht vooral uit de perfect gedetailleerde wereld en de humor waarmee die gevuld is. Het gevechtssysteem is best leuk bedacht, maar gaat ook snel vervelen en kost te veel tijd en moeite ten opzichte van wat het oplevert. Dat gecombineerd met het feit dat je zelf niet levelt en partners maar een deel van de tijd met je meereizen, zorgt ervoor dat de algemene moeilijkheidsgraad van het spel wel wat lager ligt dan vorige delen. Dat lijkt ook de bedoeling, want zelfs de geweldige humor wordt soms wel wat té flauw. Al met al is het zeker een vermakelijk avontuur dat het spelen waard is, maar het smaakt nog steeds wel naar vergane glorie.

7.5

N1-score

  • + Prachtige werelden met een ongeëvenaard oog voor detail
  • + Memorabele personages
  • + Geweldige humor
  • - Gevechtssysteem past niet bij de rest van het spel
  • - Weinig diepgang in moeilijkheidsgraad
  • - Soms wordt het te melig

Like dit bericht:

Recente artikelen

Tactisch avontuur Sunderfolk komt naar Switch

0

Nieuws Tactisch avontuur Sunderfolk komt naar Switch

12-10-2024

0

Karlijn

Night Call

0

Review Night Call

27-07-2020

0

Erik

The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel III

0

Review The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel III

23-07-2020

0

Daan

Reageer als eerste!