Outlast 2

Na Outlast: Bundle of Terror had ik eigenlijk genoeg horror gehad voor een tijdje. Toen zich de kans aandeed om ook Outlast 2 vast te grijpen, heb ik die toch niet laten schieten. Omdat het eerste spel me vol klasse de stuipen op het lijf gejaagd had, kon het niet anders dan dat ik ook Outlast 2 aan de tand zou voelen. Het is dezelfde stijl in een ander verhaal, met wat extra foefjes hier en daar. Is Outlast 2 net zo goed als zijn voorganger?

De originele Outlast maakte furore als horrorgame. In ons cijfer weergalmt die status, met een nette 8.5 in de review. Het hersenspinsel van het team van Red Barrels deed het machtig goed en werd door critici erg goed ontvangen. Men trekt deze succesvolle lijn nu door naar Outlast 2. In Outlast 2 speel je opnieuw een reporter die onderzoek doet naar de haast onmogelijke moord op een jonge, zwangere vrouw die men Jane Doe noemt. Vanzelfsprekend loopt opnieuw niet alles zoals gepland.

Mayday, Mayday!
Het verhaal start in een helikopter. Reporters Blake en zijn vrouw Lynn proberen het verhaal achter Jane Doe op te helderen. Tijdens een opname om de reportage in te leiden, gaat het ineens gruwelijk fout met de motor van de helikopter, waardoor het gevaarte met inzittenden en al naar beneden valt. Lynn grijpt je vast en schreeuwt nog dat ze niet wil sterven. Dan wordt het scherm zwart. Je staat ineens in een gangpad van een gebouw, wat volgt is een minuut van onlogische toestanden waar geen touw aan vast te knopen is. Outlast op zijn best dus.

Je ontwaakt als Blake, onder een aantal brokstukken van de helikopter. Je bevrijdt jezelf en grist je camera van de grond die, als bij wonder, de crash heeft overleefd. Je wordt hier direct geconfronteerd met een nieuw aspect in de gameplay van Outlast 2. Je hoeft nu niet meer naar een menu te schakelen om je notities te raadplegen of te achterhalen hoeveel batterijen je nog hebt. Je kunt zelfs je opnames terugkijken die je gemaakt hebt. Ook nieuw is het gebruik van verband om je gezondheid weer op te krikken nadat je gevallen bent of klappen hebt gehad. Je baant je een weg naar de helikopter, op zoek naar Lynn. Het wrak blijkt leeg, dus vervolg je je weg richting het dorp waar je in eerste instantie al naar onderweg was. Maar dan begint de horror, compleet met een gezonde dosis aan gestoorde sekteleden die volledige dorpen uitmoorden vanwege hun overtuiging.

Subtiele vernieuwing en een dubbel verhaal
Een gevaar dat op de loer ligt bij vervolgspellen na een succesvol eerste deel is dat men niet durft te vernieuwen vanwege de angst dat het dan minder aantrekkelijk zou zijn voor het publiek. Red Barrels heeft hier zijn voeten aan geveegd en is erin geslaagd de essentie van het spel te waarborgen en enkele subtiele aanpassingen te doen waardoor het toch aanvoelt als een nieuw spel. Dit herstellen van je gezondheid is daar een goed voorbeeld van. Ook moet je nu, om data te verzamelen, langer je camera op een gebeurtenis, locatie of bloedbad houden om de informatie veilig te stellen. Dit kan soms even duren en verhoogt zo de tijdsdruk enorm. Je voelt je vijanden in je nek hijgen en dat doet echt geen goed met je gemoedsrust. Qua besturing en mechanieken is er heel weinig veranderd ten opzichte van Outlast, en dat is meer dan prima in mijn ogen. Dit was immers al ruim in orde.

Compleet met dode baby’s, uiteengereten lichamen, in het kruis gekruisigde slachtoffers, moordkuilen, angstaanjagende stemmen en schreeuwen in de verte die door merg en been gaan: Outlast 2 tilt het begrip paranoia naar een geheel nieuw niveau. Ondanks het feit dat dit spel minder verkenningsmogelijkheden biedt dan zijn voorganger, voelt het toch niet bekrompen of minder groots aan. De kans dat je iets mist is nu veel kleiner en je blijft beter bij het verhaal. Ik moet wel zeggen dat het verhaal ditmaal wat minder diep gaat dan het eerste spel in de serie, maar desalniettemin toch zeer vermakelijk. Maar naast het hoofdverhaal kom je ook in het hoofd van Blake terecht. Daar speelt zich een verhaal af over ene Jessica, een meisje dat hij kende uit zijn schoolperiode. In dit aparte verhaal loop je tegen psychologische barrières aan die hun weerga niet kennen. Opnieuw schrik je je regelmatig dood, maar niet omdat er één of andere gestoorde freak je hoofd eraf wil halen. Ditmaal omdat er ineens deuren openvliegen, dichtslaan, mensen voor je neus verschijnen of juist ineens verdwijnen. Het is een rollercoaster van gebeurtenissen waar je maar moeilijk vat op kunt krijgen en dat is echt een topbeleving.

Toch wel de beste toevoeging aan Outlast 2 is de mogelijkheid een moeilijkheidsgraad te kiezen voor Story Mode. Op dit niveau kom je veel minder vijandige personages tegen waardoor je op je “gemak” door het ronduit huiveringwekkende verhaal van Outlast 2 kunt lopen. Ideaal voor hen die de achtervolgingen niet zien zitten, maar zich toch graag in het verhaal van Outlast 2 zouden verdiepen.

Conclusie
Outlast 2 is al net zo gruwelijk als zijn voorganger. Opnieuw gunt het je geen moment rust en zien we nog gruwelijkere taferelen dan we in Outlast zagen. De aanhangers van Knoth zijn totaal geschift en bijzonder angstaanjagend en dat maakt de jacht op de waarheid behoorlijk misselijkmakend. Je neemt met Outlast 2 opnieuw plaats in een rollercoaster van gebeurtenissen en emoties die net zo echt voelen als in het origineel. De nieuwe aspecten zoals het terugkijken van opnames, opnames die tijd nodig hebben om volledig te worden en het toegevoegde systeem met verbandrollen en gezondheid frissen de toch al goede basis flink op. Naast het hoofdverhaal vinden we nog een psychologische thriller van formaat die zich in Blake’s gedachten afspeelt. En mocht je niet van achtervolgingen houden, dan speel je met Story Mode relatief veilig door het verhaal heen. Opnieuw een parel van een horrorgame voor de Nintendo Switch, pure klasse.