OPUS: The Day We Found Earth

Vorige maand gaven we de tweede OPUS-game voor Nintendo Switch nog een prachtige 8,5 in onze review. Het verhaal wist te imponeren, en de gameplay bleef boeien. Vorig jaar verscheen echter al de eerste OPUS-game voor de Nintendo Switch. Na de positieve verrassing van deel twee, beoordelen we vandaag dus tóch nog die eerste game uit het tweetal, OPUS: The Day We Found Earth.

OPUS

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de twee OPUS-games hebben helemaal niets met elkaar te maken. Waar je in die tweede OPUS nog de geesten van overledenen de ruimte in moet sturen, zoek je in OPUS: The Day We Found Earth juist de Aarde op. Je speelt als robotje Emeth, dat samen met ruimtereizigers Lisa en Makoto en de apparatuur van de raket allerlei planeten afgaat om de Aarde te vinden. Hoewel ze de Aarde nog nooit met eigen ogen gezien hebben, gaat de mythe rond dat mensen van deze planeet afstammen. Ze hebben de massa, radius, temperatuur en het waterniveau van de Aarde en toetsen met deze data alle planeten die ze tegenkomen!

Hiervoor hoef je zelf verrassend weinig te doen. De geavanceerde technologie lokaliseert planeten waarvan de eigenschappen grotendeels overeen komen met die van Aarde. Vervolgens spoor je aan de hand van de gegeven coördinaten zelf de planeet op, om keer op keer te concluderen dat je wéér de Aarde niet gevonden hebt. Dit doe je door verschillende gebieden in de ruimte af te gaan, totdat je de juiste coördinaten, en dus de planeet, gevonden hebt. Terwijl het spel – dat twee à drie uur duurt – vordert, maakt het je steeds lastiger om de planeten te lokaliseren. Toch weet de oplopende moeilijkheidsgraad niet echt voor interessante gameplay te zorgen. Het trucje blijft hetzelfde en de gameplay staat in schril contrast met die van de tweede OPUS. Deze wist juist te overtuigen met veel vrijheid voor de speler en interessante, exploratieve gameplay.

De dialogen tussen het lokaliseren van planeten door, grijpen zo met name de aandacht. Al vroeg in het spel verdwijnen wetenschappers Makoto en Lisa uit het spel, waardoor robot Emeth er alleen voor staat. Na een tijdje verschijnt er plots een virtuele Lisa, die in alles doet denken aan haar levende spiegelbeeld. De emotionele Emeth accepteert haar niet als “echte” Lisa, wat vervolgens leidt tot interessant conversaties tussen de twee. Het uiteindelijke einde van de game doet recht aan de verhouding die ze hiermee opbouwen, een einde dat net als de rest van het spel begeleid wordt door een sfeervolle soundtrack.

Conclusie

Het Chinese SIGONO bracht vorig jaar de eerste van twee OPUS-games naar de Nintendo Switch. Dit eerste deel mist helaas de vrijheid en exploratie van het tweede deel om de gameplay boeiend te houden. Toch doet het ruimteverhaal van robotje Emeth zeer zeker niet onder voor de andere OPUS. De emotionele robot zoekt met al zijn macht naar planeet Aarde, terwijl hij een bijzondere band opbouwt met de virtuele Lisa. Dit maakt OPUS: The Day We Found Earth uiteindelijk toch tot een erg interessant narratief.