One Last Breath - Moeder Natuur is er klaar mee

De wereld is naar de gallemiezen. De wereld zit vol met vreemd uitziende wezens die je meteen opvreten als ze je zien. Met haar laatste adem weet Moeder Natuur nog een soort laatste wapen in te zetten: jij, Gaia. Het is aan jou om onheilzame omgevingen te doorkruisen en je te verbergen voor die hongerige wezens. Welkom bij One Last Breath.

One Last Breath is een platformspel waarin weinig tot niets over het verhaal wordt losgelaten, zoals je dat wel vaker merkt bij platformspellen met een vergelijkbaar thema. Zo werkte het ook bij spellen als Little Nightmares en Inside. Je speelt als Gaia, een vrouwelijk personage met wit haar. Je ziet haar eigenlijk altijd van de zijkant, en behalve dat je je moet verbergen voor wezens, moet je tussendoor ook puzzels oplossen om verder te kunnen.

Rennen, vliegen, vallen en weer opstaan

Deze wezens zie je vaak in de achtergrond. Je weet dat je ze kan verwachten, maar toch zijn ze soms niet goed te zien. Vooral in het begin zul je hierdoor vaak doodgaan, puur door onoplettendheid. Je dient je te verstoppen in een uitgeholde boomstam of achter een kast, en als de vijand voorbij loopt, kun je je weer laten zien. Deze momenten kunnen best intens zijn, vooral als je je belager net op tijd pas ontdekt. De muziek wordt dan ook heel intens. Normaliter wandelt Gaia op een lekker rustig tempo door de wereld heen, maar soms moet je ook rennen en springen om te ontsnappen. Elke keer nadat je vanaf een bepaalde hoogte op de grond terechtkomt, trillen je controllers. Ik vond dit behoorlijk irritant worden, en heb het snel uitgezet.

Opletten en puzzelen geblazen

Je dient niet alleen op te passen voor levende vijanden. Het spel zit ook vol met objecten als berenklemmen, die verdekt zijn opgesteld, maar ook met afgronden en prikkeldraad dat in de weg ligt. Je zal, zoals eerder gezegd, vooral doodgaan omdat je niet goed op de vijand in de achtergrond lette. De struikelblokken die de rest van de game op je afgooit, doen eerlijk gezegd vrij weinig, en het zorgt voor een verder eigenlijk iets te tam spel. Het liefst wil je dat een spel als dit wat moeilijker is voor de uitdaging, of allerlei heftige puzzels op je pad gooit. One Last Breath blijft wat dat betreft in het midden en doet dus eigenlijk geen van beide overwegend goed.

Er zijn echter wel puzzels in de game te vinden. Zo zijn er bijvoorbeeld de bekende grote blokken, die je heen en weer moet schuiven, zodat je ineens wel de rand van een ander rotsblok kan vastpakken. Wat wel leuk is gedaan, zijn de objecten die je met je “natuurkrachten” kan beïnvloeden. Er zijn hier en daar een soort fonkelende planten te vinden, waarmee je objecten in de omgeving kunt laten bewegen. Denk aan een soort tentakels die uit de grond komen, waardoor er een brug wordt gevormd. Puzzels zijn over het algemeen niet moeilijk, omdat de objecten die je na elkaar moet gebruiken net iets te duidelijk staan opgesteld.

Een stukje frustratie?

Over het algemeen is de gameplay relatief makkelijk. Toch zijn er een aantal momenten waarop het spel het je, onbedoeld waarschijnlijk, moeilijk maakt. Dit ligt dan dus niet per definitie aan jou als speler. Zo is de besturing af en toe net even niet nauwkeurig genoeg. Gaia die niet meteen stilstaat als jij dat wil of niet springt wanneer jij het wil. Ook zijn er wat kleine bugs die naar boven komen, zoals naar boven gaan op een trap terwijl je naar beneden navigeert. Het is uitermate vervelend als je het hoofdpersonage niet kan besturen zoals je wil, zeker in dit spel waar je langs allerlei gevaren moet navigeren.

Sfeertje!

De sfeer in de game is uitmuntend. Er zijn diverse omgevingen, van industriële gebieden en een bos tot aan brandende velden en een laboratorium waar experimenten uitgevoerd lijken te worden. Overal kom je vreemd uitziende elektrische machines tegen die niet meer werken. De omgevingen zijn zeker niet kaal; overal zie je van alles in de achtergrond en om je heen. Het is ook leuk om te zien dat er in het bos ook dieren om je heen lopen en soms ook in de buurt lijken te blijven, of althans niet per se van je schrikken. Op een groot scherm ziet de game er minder goed uit dan in de handheld-modus, maar in beide gevallen vallen deze details zeker op.

Jammer des te meer dat het spel verder niet veel uitdaging biedt en vrij kort is. Binnen enkele uurtjes ben je er doorheen. Jammer wat betreft de sfeer!

Conclusie

One Last Breath geeft je een relatief korte platform ervaring, maar wel een met een hele goede sfeer. De besturing laat vooral later in het spel wat steken vallen, waardoor de uitdaging die het spel biedt uit de verkeerde hoek komt. Het spel had iets goedkoper moeten zijn, maar voor de prijs biedt het een behaaglijke platformer waar je je toch een paar uurtjes mee kan vermaken.