Ni no Kuni: Wrath of the White Witch

Het is een goede tijd om Nintendo-fan te zijn. De Nintendo Switch wordt overladen met toffe games en ook dit najaar ontbreekt het niet aan een hoop klappers, zowel uit Nintendo’s eigen huis, als uit de koker van derde partijen die de heil van Nintendo’s goedverkopende console inmiddels wel inzien. Alleen maar voordelig, toch? Nou, terwijl iedereen druk bezig is met The Legend of Zelda: Link’s Awakening, hoor je maar weinig mensen praten over de gelijktijdige release van Ni no Kuni: Wrath of the White Witch. En dat is zonde. Hoewel ik het spel altijd al eens wilde spelen, bleef dit lastig zonder gamestation van de concurrent. Inmiddels kan ik echter zeggen dat de avonturen van de jonge Oliver zeker het spelen waard zijn!

In Ni no Kuni: Wrath of the White Witch volg je de avonturen van de jonge, en onwaarschijnlijke held Oliver. Het verhaal begint in het kleurrijke en harmonieuze Motorville. Wanneer Oliver’s vriend Philip komt zeggen dat hij zijn projectje heeft afgerond is hij vol enthousiasme: eindelijk kunnen ze de racewagen die Philip in elkaar heeft geknutseld uitproberen! In een prachtig vormgegeven scene (daarover later meer) zien we hoe een achterwiel van de wagen het begeeft, waarna Oliver met racewagen en al in het water belandt. Dit ongeval mondt uiteindelijk uit in een fatale gebeurtenis: Oliver verliest zijn moeder, waarna hij zich afzondert in zijn kamer. Ondanks dit treurige begin van het spel, vertelt Ni no Kuni vooral een hoopvol verhaal. Na drie dagen in zijn kamer overkomt Oliver namelijk iets wonderbaarlijks: zijn tranen brengen zijn koddige knuffel Drippy, die zijn moeder ooit voor hem heeft gemaakt, tot leven! En hoe knuffelbare Drippy er ook uit ziet, Drippy (of Lord, High Lord of the Fairies, zoals hij zich graag introduceert) weet je maar al te goed te vertellen hoe het zit en neemt geen blad voor de mond: verman jezelf Ollie-Boy, want jij bent uitverkoren om de magische parallelle wereld van Drippy te redden; jij bent de Pure-Hearted One!

A Whole ‘Nother World

Wanneer Drippy uitlegt dat er een parallelle wereld bestaat, en dat elke persoon in Oliver’s wereld een zielsverwant heeft in deze andere wereld stemt dit de jonge held hoopvol: misschien kan hij zijn moeder terugbrengen door haar zielsverwant in Drippy’s wereld te redden! Drippy geeft Oliver een exemplaar van ‘Het handboek van de Tovenaar’, en nadat Oliver de gelofte van de tovenaar aflegt is hij klaar om magie te leren. En dat komt goed van pas in Ni no Kuni, want de sprookjesachtige andere wereld wordt bedreigd door een duistere tovenaar genaamd Shadar. Dit kwaadmoedige figuur maakt mensen en dierlijke personen brokenhearted: hij steelt letterlijk een stukje van hun hart, waardoor ze niet meer zichzelf zijn en zich vreemd gedragen. Oliver is uitverkoren om dit kwaad te weren en de harten van de inwoners van het magische land te herstellen! Om progressie in de game te maken moet je vaak op zoek naar mensen bij wie een overschot aan een bepaalde deugd aanwezig is in hun hart—iemand is bijvoorbeeld wel heel erg enthousiast, of blaakt zó van zelfvertrouwen dat het omslaat in arrogantie. Met de stukjes hart die je van deze mensen oogst, kun je het tekort bij anderen herstellen, zodat zij weer goed kunnen functioneren.

Oliver moet ook op zoek naar een aantal Wijzen die hem kunnen helpen om zijn magische vaardigheden te verbeteren. Om dit te bewerkstelligen reizen hij en Drippy af naar verschillende dorpjes en maken kennis met nieuwe helden. Zo sluit Esther, dochter van één van de Wijzen, zich aan bij het reisgezelschap nadat Oliver haar heeft geholpen. Later in het verhaal voegen zich meer personages bij je. Hoewel Ni no Kuni een vrij lineair verhaal heeft, is het wat mij betreft toch een mooie vertelling, in een magische wereld vol verwondering. Er zijn treurige momenten, die versterkt worden door fantastische animaties en melancholische muziek, en toch blijft het een hoopvol verhaal, met veelal vrolijke en soms ook komische scenes. De hoofdpersonages vond ik stuk voor stuk interessant; Oliver is een onwaarschijnlijke held die beetje bij beetje zijn eigen krachten ontdekt, Esther is vaak enorm motiverend voor de groep, en Drippy is simpelweg geweldig. Hij heeft altijd een uitgesproken mening en de manier van praten die hij heeft—en deelt met andere fairies die je tegenkomt—zorgen voor leuke dialogen waar ik om heb moeten lachen.

Familiars

Een selecte groep mensen in de andere wereld is in staat om Familiars op te roepen, te vangen, en te gebruiken in gevechten. Deze wezentjes vergezellen personages in gevechten en hebben elk een eigen type en eigen vaardigheden. Familiars komen in vele vormen en maten; Oliver’s eerste Familiar is een gehoornd oranje mannetje dat ten strijde trekt met zwaard en schild. Tijdens je gevechten met Familiars heb je genoeg kansen om nieuwe wezens aan je te koppelen. Dit doe je door ze te verslaan, waarna ze soms voor een korte periode de mogelijkheid bieden om te worden ‘gevangen’. Hier heb je Esthers hulp nodig, die met haar harp de harten van de wezentjes kan winnen.

Net zoals de hoofdpersonages kunnen ook je Familiars ervaring opdoen, waardoor ze sterker worden. Hierbij leren ze nieuwe vaardigheden, die je tijdens gevechten kan gebruiken. Bovendien heeft een Familiar de mogelijkheid om tweemaal een metamorfose te ondergaan. Dit systeem is enigszins vergelijkbaar met het evolueren in bijvoorbeeld de Pokémon-serie. In Ni no Kuni heb je echter een bepaald snoepje nodig om de metamorfose in gang te zetten, mits de Familiar een hoog genoeg level heeft bereikt. Met de tweede metamorfose die ze ondergaan heb je zelfs de keuze uit twee verschillende vormen, met ietwat verschillende statistieken en vaardigheden. Bovendien is het zo dat een Familiar die evolueert eerst terug gaat naar level 1, en daarmee veel ervaring verliest. Maar wel met de belofte dat je wezentje uiteindelijk sterker zal zijn dan hij eerst was, zodra je hem weer op een hoger level krijgt. Dit systeem zit goed in elkaar, en het zorgt ervoor dat je moet bedenken welke Familiars je wanneer wil laten evolueren. Allemaal tegelijk is geen optie, want dan beschik je tijdelijk alleen over zwakke strijdgenoten.

Vechten met Familiars

Het gevechtssysteem zou je kunnen beschrijven als een mengelmoes van turn-based en real-time. De gevechten spelen zich in real-time af; je loopt rond in een afgebakend gebied, kan vijanden ontwijken door uit hun buurt te blijven, en moet direct reageren op wat de vijand doet. Tegelijkertijd heb je echter een menuutje waarin je uit vaardigheden kiest, die enige tijd nemen om voor te bereiden, en daarna tijd nodig hebben om opnieuw te gebruiken. Dit samen resulteert in dynamische gevechten waarbij tegelijkertijd ruimte is voor strategische overwegingen. Je team bestaat uit maximaal drie hoofdpersonages, die elk drie Familiars kunnen inzetten. Dit biedt een hoop mogelijkheden om tijdens gevechten te wisselen en de zwakke plekken van je tegenstander uit te buiten. Er zijn overigens een heleboel Familiars te vinden en je kan je teams helemaal zelf aanpassen. Dit geeft een hoop keuzevrijheid wat betreft de samenstelling van je team. Dit maakt het ontzettend leuk om te experimenteren met nieuwe Familiars.

In het grote aantal opties dat je tijdens gevechten hebt, ligt ook een keerzijde. Het spel verlangt namelijk van je dat je veel wisselt tussen de verschillende personages, en dit gaat niet altijd even soepel. Zeker het wisselen tussen de drie hoofdpersonages. Wil je bijvoorbeeld een actie uitvoeren met een Familiar van een ander personage, dan wisselt het spel eerst naar het hoofdpersonage dat deze Familiar bezit, waarna je nogmaals moet wisselen om de gewenste Familiar te gebruiken. Dit kost vrij veel tijd, en in de tussentijd kan je vijand al een hoop schade toebrengen. Dit laatste is ook het geval wanneer een personage of Familiar een aanval voorbereidt en zich hierdoor tijdelijk niet kan bewegen. De tijd die je hierdoor kwijtraakt resulteert in een hoop ontvangen schade, die vaak niet te voorkomen is. Een laatste gebrek in het gevechtssysteem is de onduidelijkheid over de aandacht van je tegenstander. Het is vaak niet duidelijk op basis waarvan de vijanden hun doelwit kiezen, en nog minder hoe je dit kan beïnvloeden. Afgezien van een enkele (schaars beschikbare) vaardigheid die tijdelijk alle aandacht naar de gebruiker lokt, blijkt dit lastig. Hierdoor is het soms moeilijker dan het zou moeten zijn om een personage met sterke verdediging in een tank-rol neer te zetten, zodat je met een ander personage magische aanvallen kan uitvoeren. De gevechten in Ni no Kuni laten dus wat steken vallen, en dat is jammer, want dit maakt toch een belangrijk deel uit van RPG’s.

Een prachtige wereld

Tijdens je avontuur reis je door gevarieerde landschappen, die er stuk voor stuk prachtig uitzien. Elke locatie heeft een sterke eigen sfeer en biedt weer nieuwe plekjes om te ontdekken. Vooral de stadjes die je bezoekt zijn erg sfeervol en bovenal kleurrijk. Stuk voor stuk voelen ze levendig aan, met personages die hun ronde doen door de plaatsjes. Vaak hebben de mensen die je tegen het lijf loopt ook opdrachten voor je, die je naast je hoofddoel mag uitvoeren. In veel gevallen moet je bepaalde spullen verzamelen, vijanden verslaan of een brokenhearted persoon uit de brand helpen. Wat de wereld van Ni no Kuni het meest aanlokkelijk maakt zijn echter de vormgeving en animaties van het spel.

Studio Ghibli

En een prachtige game is het ook in de letterlijke zin van het woord! Hoewel we hier te maken hebben met een directe port van de PlayStation 3-versie van het spel—en niet de remaster die het spel met meer grafische pracht naar andere platformen als PlayStation 4 bracht—is dit niet aan de game af te zien. Dit heeft alles te maken met de verfijnde grafische stijl die de game kenmerkt. De presentatie is namelijk hét element dat er voor mij uit springt. En dat is eigenlijk niet heel gek. De productie van Ni no Kuni is een samenwerkingsverband tussen gameontwikkelaar Level 5 én niemand minder dan Studio Ghibli, de fameuze Japanse animestudio, die geprezen wordt voor diens betoverende films en soms wordt bestempeld als ‘de Japanse Disney’. Met de werkelijk magische animaties in Ni no Kuni hebben dan ook veel weg van de producties van het anime-huis. Het verhaal wordt gepresenteerd met kleurrijke, handgetekende animaties van een kwaliteit die je slechts in weinig games aantreft. De vele scenes stralen charme en betovering uit die de scenes tot leven brengen. Door de uitgesproken en expressieve animaties komen de verhaallijnen enorm goed tot hun recht. Vooral de oprechte verwondering die af te lezen is van Oliver wanneer Drippy tot leven komt, wanneer hij zijn eerste spreuk uitvoert en wanneer hij oog in oog komt te staan met zijn eerste Familiar, zijn me bijgebleven. Ook de vormgeving van personages en van de pittoreske dorpjes ademen ‘Ghibli’ en dit is eigenlijk al duidelijk vanaf het prille begin, wanneer een bord je welkom heet in Motorville. Meer dan alles is de prachtige animatiestijl dé onderscheidende factor, en dat maakt dat de samenwerking met Studio Ghibli een geweldige succesformule is.

Dan heb ik het nog niet gehad over de muziek die dit geheel vergezelt. Verantwoordelijke voor de muzikale grootsheid die je in Ni no Kuni aantreft is Joe Hisaishi. De Japanse componist is met name bekend en geprezen van zijn producties voor (surpise, surprise) Studio Ghibli. De muziekstukken in Ni no Kuni zijn erg gevarieerd, van meeslepende en vrolijke melodieën die je vergezellen tijdens je avonturen, tot meer minimalistische geluiden die meer melancholiek of treurig zijn. Zo vangt de muziek veelal de toon van het moment, en is daarmee een onmisbaar stukje van deze game.

Conclusie

Het releaseschema van de Nintendo Switch is overvol, maar dat mag eigenlijk geen excuus zijn om Ni no Kuni: Wrath of the White Witch aan je voorbij te laten gaan als je deze nog niet eerder hebt gespeeld. Met een aandoenlijk verhaal dat getekend wordt door tragische dieptepunten, en dan weer hoopvolle hoogten, neemt Ni no Kuni je mee naar een magische wereld. Een wereld die bovenal op briljante wijze wordt geschetst middels animaties van Studio Ghibli. De geanimeerde scenes van dit anime-huis zijn werkelijk betoverend, en zeker in samenloop met mooie muzikale stukken komt het verhaal goed tot zijn recht. Het gevechtssysteem geeft je veel vrijheid om te experimenteren en een team naar jouw hand te bouwen, maar laat helaas hier en daar wat steken vallen. Desondanks mag je het avontuur van Oliver, Drippy, en hun vrienden zeker niet missen!