Sayonara Wild Hearts - 220 hartslagen p/m

Sayonara: Wild Hearts was voor mij één van de grootste verassingen van Gamescom 2019. Op een beurs met spellen als Luigi’s Mansion 3 en Hollow Knight: Silksong was het toch dit curieuze, arcade-achtige ritmespelletje van de relatief onbekende studio Simogo dat me het meeste bij is gebleven. De trippy visuals en verslavende gameplay smaakten naar meer, maar tegelijkertijd vroeg ik me wel of het hoe lang het simpele concept leuk zou blijven. Nu ik de volledige versie van Sayonara thuis op de bank met oortjes in heb kunnen beleven, kan ik daar eindelijk antwoord op geven!

Het concept van Sayonara: Wild Hearts is behoorlijk vaag en trippy. Van wat ik er uit op heb kunnen maken, speel je als een personage dat vol zit met recent liefdesverdriet. Om dit te verwerken valt deze in slaap en trekt hij of zij zich terug in een droomwereld. In deze trippy en prachtig vormgegeven wereld speelt de volledige game zich af en uiteindelijk is het de bedoeling om vier mysterieuze figuren te verslaan, die waarschijnlijk metaforen zijn voor een scala aan mentale toestanden. Of zo. Neem maar van mij aan dat het vet is.

Pompen met die subwoofer
Het verhaal mag dan een beetje vaag zijn, de gameplay is heerlijk simpel. In Sayonara: Wild Hearts reis je namelijk vrijwel altijd op hoge snelheid door het scherm. Motoren, auto’s, skateboards en zelfs berijdbare dieren komen als vervoersmiddelen voorbij. Het is vervolgens aan jou om obstakels te ontwijken, harten te verzamelen en zoveel mogelijk punten binnen te sprokkelen. Dit alles terwijl pompende elektronische bassmuziek je voeten doet mee-tappen op de maat.

Die muziek is er trouwens niet alleen voor de lol, want deze speelt ook regelmatig een rol in de gameplay. Zo moet je om vuurballen of andere obstakels te ontwijken niet alleen naar links of recht sturen, maar soms ook ritmisch een knop indrukken. Hierbij krijg je een beoordeling variërend van ‘ok’ tot ‘perfect’ zoals je gewend bent van ritmespellen als Guitar Hero. Sayonara combineert dus reflexmatige vingervlugheid én een goed ritmegevoel voor een ervaring die je gerust uniek mag noemen.

Pure ervaring
Dit alles wordt op je afgevuurd in de vorm van verschillende, korte hoofdstukken die soms nog geen twee minuten duren. Laadtijden kent het spel trouwens ook nauwelijks en wanneer je doodgaat sta je in een seconde weer terug op ‘baan’. Hierdoor is Sayonara bij uitstek een zeer geschikte titel voor de handheldmodus van de Nintendo Switch en zo beleefde ik het spel ook het beste. Lekker op de bank, oortjes in en je bent binnen 5 seconden vertrokken naar een andere wereld. Veel puurder dan Sayonara Wild Hearts worden spelevaringen niet dit jaar.

Een nadeel hiervan is wel dat je Sayonara wel echt in no-time heb uitgespeeld. De verhaalmodus kun je met gemak binnen drie uur uitspelen. Daarna kun je nog voor high scores gaan en er unlocked een album modus. In de album modus speel je de hele game van begin tot eind zonder onderbreking, wat een erg gave extra is. Tegelijkertijd voegt zo’n modus niets daadwerkelijk nieuws toe. Begrijp me niet verkeerd: Sayonara heeft de perfect lengte voor wat het is. Hou er alleen wel rekening mee dat je voor de 13 euro die het spel kost slechts een paar uur bezig zal zijn als je niet houdt van highscores.

Drop the Boss
Wat die highscores betreft heb ik ook nog wel een kanttekening. De snelheid in Sayonara: Wild Hearts ligt namelijk hoog, maar in sommige levels echt absurd hoog. We hebben het dan echt over bijna F-Zero-achtige snelheden waarbij de dynamische camera soms bijna moeite heeft om de actie bij te houden. Tijdens dit soort stages was het voor mij praktisch onmogelijk om de eerste keer alle harten en ruiten (een optionele collectable die vaak lastiger te pakken is) te pakken. Tenzij je memoriseert waar deze verschijnen, ben je bijna kansloos en dat vond ik jammer.

Wat dit korte, simpele indiespelletje uiteindelijk wel de prijs waard maakt is hoe compleet gestoord de scenario’s in de verhaalmodus worden. Keer op keer verrasten de makers mij met gekke en nieuwe variaties op het toch al zo trippy concept. Een hoogtepunt is het hoofdstuk ‘Parallel Universes’ wat continu tussen twee verschillende lay-outs en achtergronden wisselt, uiteraard op het ritme van de muziek. Muziek die overigens ook erg lekker is en speciaal gemaakt is voor de game. Niet zelden is de drop van de track ook het moment dat er letterlijk een boss naar beneden komt vallen. Op dat soort momenten wilde ik het spel bijna automatisch een 10 geven.

this game is absolutely mental in all the right ways #Sayonara #NintendoSwitch pic.twitter.com/jKwUJMQtn6

— Mitch van de Vorst (@mawvorst) October 12, 2019

Conclusie
Is het een ritmespel? Arcadespel? Shoot’ m up? Nee, het is Sayonara Wild Hearts. Dit gekke, droomachtige spelletje waarin je op hoge snelheden jezelf door trippy landschappen lanceert is één van de meest unieke spelervaringen die ik in tijden heb gehad. De gekke scenario’s en lekkere soundtrack zullen me nog lang bijblijven, maar de gameplay laat met het trial and error-achtige design van sommige stages hier en daar wel wat steekjes vallen. Ook heb je het spel in no-time uitgespeeld. Sayonara is al met al één van grootste verassingen van dit jaar en van harte aanbevolen, maar als je liever wil wachten tot een sale neem ik je dat ook niet kwalijk.