Mechstermination Force - Reusachtig robotgespuis

Het 2D-actiegenre heeft spelers in de loop der jaren een aantal regels aangehouden. Al sinds de allereerste Mega Man wacht er bijvoorbeeld pas aan het einde van het level een eindbaas op de speler. Mechtstermination Force steekt een metalen middelvinger op naar dit roestige principe en bestaat volledig uit baasgevechten. Weten deze ijzeren kolossen tot het einde hun glans te behouden?

Het verhaal van Mechstermination Force laat zich het beste uitleggen in Tarzan-taal. Jij, kleine man. Daarbuiten, grote robots. Sloop ze. Het spel start en je staat meteen tegenover een intimiderend gevaarte genaamd Mechtorial 01. Kogels en raketten vullen langzaam het scherm en het is aan jou om korte metten te maken met deze half-tank, half-robot. Het is niet heel moeilijk, maar deze opening zet direct de toon: verhaal is overbodig, gameplay is koning.

Als kleine man die het opneemt tegen grote robots heb je drie geheime wapens: springen, schieten en klimmen. De eerste twee spreken voor zich, maar net name die laatste is interessant. Net zoals in de PlayStation-klassieker Shadow of the Colossus klamp je met het nerveus inhouden van de schouderknop jezelf namelijk vast aan gigantische, bewegende gevaartes. Zo kun je uiteindelijk bij de kern van een robot komen, die zich vaak op een lastig bereikbare plaats bevind. Het voelt goed om na een lange strijd zo’n kern aan gort te slaan.

Na ieder gevecht keer je terug naar je basis, de zogenaamde HUD-wereld in Mechstermination Force. Hier kun je tegen betaling je gezondheidsbalk uitbreiden, nieuwe wapens kopen en eerdere gevechten opnieuw voltooien om je gespendeerde geld weer aan te vullen. Veel meer is er niet te doen. Ja, je kunt een (grappig) praatje maken met één van je compleet nutteloze ‘medesoldaten’, maar verder is het maar een ongeïnspireerde, karige bedoening. Al het karakter van deze game zit duidelijk in de robots.

Schroefjes aandraaien
Deze grote mechanische jongens moeten dus de volledige game dragen en het doet me goed om te melden dat ze daarin slagen. Van een tweekoppige reus genaamd MechBeth tot een zwevende robotschedel omringd door mechanische slangen: het spel blijft boeien en verrassen tot het einde. De moeilijkheidsgraad is, zeker bij de latere bazen, niet mis en deze laten je echt werken voor de overwinning. Ik verwacht eigenlijk ook niets minder van de mensen die eerder het heerlijk minimalistische Mega Man-eerbetoon Gunman Clive uitbrachten.

Toch hadden de makers een paar schroefjes wel wat strakker mogen aandraaien, met name op het gebied van de physics. De soldaat die je bestuurt voelt wat losjes in de lucht en behoudt zijn momentum tijdens een sprong niet altijd zoals je denkt. De robots die je beklimt, bewegen namelijk zelf ook en hoe dit de speler beïnvloedt, communiceert het spel niet altijd even duidelijk. Dat verandert een klimsessie soms in een vloeksessie en een geweldig spel in een geinig spel.

Conclusie:
Tijdens de vijftien baasgevechten van Mechstermination Force wisselden momenten van spanning, vreugde en frustratie elkaar met regelmaat af. De ontwikkelaars hebben duidelijk veel creativiteit en liefde gestopt in de beklimbare robots, maar de physics reageren in het heetst van de strijd niet altijd zoals je verwacht. Dat weegt extra zwaar, want veel meer heeft het spel niet om het lijf. Wat meer poetswerk had deze ijzerverzameling goed gedaan, al heb ik me zeker vermaakt met het eindresultaat.