Labyrinth of Refrain: Coven of Dusk

‘Moeilijk’. Als ik Nintendo Switch-titel Labyrint of Refrain: Coven of Dusk in één woord moest omschrijven, zou dat het zijn. Ik had natuurlijk ook niets anders hoeven te verwachten, gezien deze RPG van de ontwikkelaars van Disgaea een echte dungeon crawler is. Zo’n spel waarbij je door groteske doolhoven dwaalt, zoekend naar de juiste weg vooruit. Titels die erom bekend staan dat ze niet of nauwelijks medelijden met je hebben. En potverdorie, dat is stiekem ook best wel eens leuk, voor de verandering!

Bij het spelen van Labyrint of Refrain besefte ik pas hoeveel spellen ons tegenwoordig aan het handje nemen. Vaak word je met een grote pijl gewezen naar de juiste locatie, maakt het niet meer uit of je game over gaat en kun je de eerste paar uurtjes lekker achteroverleunen. Er worden in Labyrint of Refrain gelukkig wel enige richtlijnen gegeven voor je weg vooruit, maar het pad zelf staat niet op de kaart. Bij mijn tweede tocht door het labyrint legde ik direct het loodje (ze zitten natuurlijk ook vol venijnige valkuilen!), en keek ik direct tegen keiharde straffen aan. En oh, dood wil je niet gaan in de game. Mijn magische houten poppen moesten gerepareerd worden tegen veel van mijn zuurverdiende dukaten, ik verloor nagenoeg al mijn mana én een van mijn zuurverdiende voorwerpen. Wil je echt progressie boeken, moet je heelhuids terugkeren naar het thuisfront. Voorzichtigheid is meer dan vereist!

Wulpse animemeisjes

Gezien ik net al over relatief onbekende termen als ‘mana’ sprak, is het misschien eerst even handig om uit te leggen met wat voor game we te maken hebben. Zoals de titel als zo treffend stelt, is je doel in Labyrint of Refrain: Coven of Dusk om een grotesk doolhof te onderzoeken. Waar je in de meeste RPG’s echter een mooi kaartje krijgt voorgeschoteld, is het hier volledig onbekend waar je heen moet. Het labyrint kent echter vele lagen, en het is aan jou om uit te puzzelen waar de trap of deur zit naar de volgende verdieping. In tegenstelling tot Etrian Odyssey hoef je hiervoor niet elk hoekje, gaatje en schatkistje zelf uit te tekenen: dat doet het spel zelf voor je, naarmate je verder komt.

Terwijl je de lange paden uitstippelt, staat er natuurlijk het nodige gespuis op je te wachten. Deze doe je de das om via klassieke turn-based gevechten. Hiervoor gebruik je magische, tot leven gewekte houten poppen die pardoes tot wulpse animémeisjes en -jongens zijn omgetoverd. Deze kun je naar eigen smaak een Job geven, zoals magiër of boogschutter of ridder – maar dan natuurlijk met hele moeilijke namen. Maar daar houdt het niet bij op! Het is alsof de makers groot Pokémon-fan zijn, want je kunt zelfs deels de groei van hun statistieken bepalen, welke speciale vaardigheden ze met zich mee dragen en nog veel, veel meer. Deze veelzijdigheid is dé grote kracht achter Labyrint of Refrain.

Briljante brigades

Deze veelzijdigheid draagt zich uit naar de gevechten zelf. Jouw wulpse animémeisje plaats je namelijk in een zogenaamde coven of pact. Dit kun je zien als een soort brigade of aparte divisie, waarvan je er maximaal vijf kunt hebben. Hier wordt het pas echt interessant, want deze covens bepalen de speciale aanvallen van je personages. Je hebt bijvoorbeeld een attacker of protector pact, waarbij eerstgenoemde je krachtig gerei geeft om je tegenstanders flink pijn te doen, terwijl laatstgenoemde je een breed scala aan mogelijkheden geeft om je teamgenoten te beschermen. Hoe verder je komt, hoe meer van deze brigades je ontgrendelt, waarvan sommige ook nog eens slim je statistieken boosten. Later ontgrendel je zelfs varianten waar je tot vier van je animemeisjes of jongens aan kunt toevoegen!

Zoiets levert natuurlijk een schat aan mogelijkheden op om mee te experimenteren. Ga je voor een brigade met alleen magiërs, of pak je een meer gebalanceerd geheel? Welke personages plaats ik waar voor de meest efficiënte boost? Ik was vooral ontzettend in de nopjes met mijn ‘Peer Fortress’ Lisa, die als stoere defensieve pion nagenoeg alle aanvallen op zich nam als ik Fortify Defense deed én vervolgens ook nog eens wat HP genas. Vanzelfsprekend liet ik haar vrijwel elke beurt tactisch verdedigen of een ondersteunende vaardigheid uitvoeren, waardoor de rest vrijelijk kon aanvallen. Ook Lion, mijn Theatrical Star (lees: danser), bleek bijzonder vernuftig toen ik erachter kwam dat hij als enige door slim te spelen vrijwel elke vijand tegelijk met zijn bel kon slaan. Spelenderwijs kom je zo steeds meer achter de krachten en zwaktes van je helden. Dat je de eerste paar uur vooral saai op Attack masht, zien we dan maar door de vingers.

Meer met mana

Labyrint of Refrain is sowieso een spel dat steeds leuker wordt, naarmate je verder komt. Aan het begin van de tekst noemde ik al het woord ‘Mana’. Dit is magische energie die overal in de dungeon verstopt zit en een van de voornaamste redenen dat je steeds heelhuids naar je thuisbasis moet terugkeren. Deze magie kun je namelijk omzetten in allerlei handige hulpmiddelen, zoals de mogelijkheid om schatten te spotten, gemakkelijker van vijanden te vluchten (broodnodig, geloof me) of om HP te genezen na elk gevecht. Daarnaast heb je het nodig om nieuwe wulpse animemeisjes tot leven te wekken of te repareren. Ook het simpelweg doorlopen van het aardige doch iets te puberale verhaal geeft je steeds leuker gereedschap om mee te spelen. Al vroeg in de game leer je bijvoorbeeld om muren te doorbreken, waarmee tal van geheime routes of extra schatten zich openbaren. Later heb je dit ook nodig om écht verder te kunnen.

Toch zorgt deze feature ervoor dat Labyrinth of Refrain soms iets te tenenkrommend wordt. Zo kan het zomaar voorkomen dat je lekker muren gaat slopen in het allereerste niveau van het labyrint om naar schatten te speuren, en word je vervolgens geconfronteerd met zo’n beetje de sterkste vijanden uit het spel. Tja. Of in het tweede doolhof (er zijn meerdere!), waar je na een moeilijk eindbaasgevecht ineens gevangen genomen wordt – met nog nauwelijks levende teammaten en nagenoeg geen punten om muren te doorbreken (ze kapotslaan is natuurlijk niet gratis). Zie je dan nog maar eens een weg terug naar de thuisbasis te doorploegen. En doodgaan wil je niet.

Conclusie

Labyrinth of Refrain: Coven of Dusk is een dikke aanrader voor iedere fan van pittige dungeon crawlers. Het begint behoorlijk traag, maar overlaadt je na een tijdje met een breed scala aan (gevechts-)mogelijkheden. Ik ben vooral onder de indruk van het briljante Brigade-systeem en de vele opties om wulpse animemeisjes en –jongens te creëren, wat de creativiteit en het vernuft van jou als speler ontzettend stimuleert. Sowieso is dit een titel waarbij je echt weer eens even lekker in het diepe gegooid wordt. Helaas is het daarmee af en toe iets té wreed voor ons tere millenials, maar soms is het ‘t meer dan waard om eens lekker door die zure appel heen te bijten!