Joe Dever's Lone Wolf

In de jaren ’80 was het genre ‘kies je eigen avontuur’ onwijs populair en dat uitte zich in diverse boeken waarin vaak een fantasiewereld centraal stond. Joe Dever’s Lone Wolf begon oorspronkelijk als zo’n serie boeken waarin jouw keuzes het verhaal beïnvloedden. Na een stukje verhaal kreeg je een keuze toegewezen, en afhankelijk van jouw keuze moest je naar een nieuwe pagina om het verhaal voort te zetten. Naast diverse aftakkingen in het verhaal zijn er ook opties die leiden tot mislukking waardoor je weer opnieuw moet beginnen aan het boek of even terug moest bladeren naar de laatste keuze. Je speelt dus eigenlijk een spel terwijl je een boek leest! Met Joe Dever’s Lone Wolf brengt Forge Reply de serie van Joe Dever tot leven voor Nintendo Switch. Weet het spel net zo veel indruk te maken zoals de avonturenboeken?

Interactief boek
In Joe Dever’s Lone Wolf speel je als Lone Wolf, de laatste Kai Lord, die tot een broederschap van monniken behoort. Aan de hand van een verhaallijn gepresenteerd als een boek speel je het spel door en maak je keuzes om vooruit te komen. De tekenstijl en presentatie van het verhaal zijn mooi vormgegeven en bevatten veel kleine details, waarmee het net zo knus en gezellig lijkt alsof je een boek leest. Het verhaal vertelt wat er gebeurt tussen de gebeurtenissen van het vierde en vijfde boek in de originele serie. Als Kai Lord heb je toegang tot bovennatuurlijke krachten die je zullen bijstaan om het kwaad te bevechten en gevaren op een creatieve manier weg te nemen. Via brute kracht, behendigheid of denkvermogen los je problemen op ondersteund door je Kai-krachten.

Keuzes, keuzes, keuzes
In een korte introductie wordt jou gevraagd om het karakter een achtergrond te geven. Aan de hand van hoe je in het verleden situaties aangepakt hebt, krijg je diverse vaardigheden en statistieken toegewezen die de rest van het verhaal zullen beïnvloeden. Met een achtergrond als sluipende zakkenroller zul je je situaties vaker op een elegante manier kunnen oplossen terwijl een spierbundel die niet van denkwerk houdt sneller de meest directe manier van aanpak kiest. Dit element zorgt in theorie voor interessante situaties in de verhaallijn die elk een andere aanpak kunnen vergen. Helaas voelt dit in de praktijk vrij beperkt omdat de aanvullende keuzes als de betere keuzes aanvoelen en zo een gevaarlijke situatie omzeilen. De vooraf gekozen achtergrond bepaalt grotendeels welke richting je op gaat, waardoor de andere keuzes niet bij je karakter lijken te passen. Een systeem waar keuzes subtiel beïnvloed worden aan de hand van jouw statistieken had meer vrijheid gegeven tegenover de extra optie die verschijnt, hoe tegenstrijdig dit ook klinkt. Afhankelijk van jouw keuze krijg je uiteindelijk nieuwe punten toegewezen die corresponderen met hoe je de situatie aangepakt hebt. Met genoeg ervaring groeit je karakter en speel je nieuwe mogelijkheden vrij, al zal ook dit weinig variatie bieden tenzij je rigoureus je achtergrond negeert en nieuwe elementen ontdekt.

Gevechten zonder einde
Af en toe worden momenten in de verhaallijn onderbroken door een gevecht waardoor je in een 3D-scène terecht komt en de controle krijgt over Lone Wolf. Deze controle beperkt zich tot een turn-based systeem gemengd met realtime-combat door middel van een meter die begint te lopen zodra het gevecht begint. Tijdens jouw beurt kun je een keuze maken tussen verschillende aanvallen die soms vereisen dat je een knop indrukt met de juiste timing of een joystick een bepaalde richting op beweegt. Deze rare mix van turn-based quicktime-events is erg onwennig en voegt weinig toe. Op de lage en gemiddelde moeilijkheidsgraad pauzeert de meter terwijl je een aanval uitkiest waar enige strategische timing compleet ontbreekt. Je knalt gauw een paar aanvallen achter elkaar totdat je keuzes op zijn om daarna de meter af te wachten om weer opnieuw te beginnen. Hier zit totaal geen uitdaging in en de gevechten inclusief korte intro- en outrofilmpjes zijn niet te versnellen of over te slaan. Hierdoor voelt het vechten aan als een sleur en een onnodige onderbreking van een verhaal, dat op zichzelf wel boeiend is. Op de hogere moeilijkheidsgraad zul je de meter overigens niet kunnen pauzeren – dit brengt in de praktijk alleen maar stress mee om alle aanvallen zo snel mogelijk te spammen voordat je genadeloos afgemaakt wordt.

Conclusie
Joe Dever’s Lone Wolf is een spel met een boeiende verhaallijn dat af en toe wordt onderbroken door gevechten met weinig diepgang. De verschillende keuzes in de verhaallijn zijn typische ontmoetingen in de avonturenwereld waar kracht, flexibiliteit en denkvermogen centraal staan en beïnvloeden op welke manier het verhaal voortgezet wordt. De extra mogelijkheden die ontstaan uit je gekozen achtergrond nemen de spanning ietwat weg omdat je al snel neigt naar de beste of meest veilige keuze. Liever had ik een systeem gezien waar de bestaande keuzes subtiel beïnvloed kunnen worden. De gevechten kennen vrijwel geen diepgang door de rare mix van turn-based quicktime-events, en op de lagere moeilijkheidsgraden is enig denkwerk überhaupt overbodig. Vanwege het feit dat de gevechten zo oninteressant en repetitief aanvoelen is het ontbreken van een functie om bepaalde onderdelen te versnellen een groot gemis en maakt het de gevechten onnodig langdradig. Het verhaal zelf is best de moeite waard en weet ruim 30 jaar later nog steeds relevant te zijn. Het knusse van een boek lezen wordt goed gepresenteerd, maar gezien de beperkte gameplay en gevechten die vrijwel niets toevoegen kun je ik beter aanraden de boeken zelf te lezen.