Atelier Lydie & Suelle: The Alchemists and the Mysterious Paintings

De Atelier-reeks heeft mij in het verleden op meerdere momenten weten te inspireren. Het zijn goede spellen om uren in te stoppen, je taken te vervullen en op een later moment naar terug te keren. Verrassend genoeg is hier nu pas de eerste game in de franchise die een Nintendo-thuisconsole aan doet. Voorheen moesten we het vooral hebben van de handheld-versies, die soms niet eens in het westen verschenen. Nu heeft Koei Tecmo de keuze gemaakt om ons Atelier Lydie & Suelle te gunnen, maar of er blij mee moeten zijn? Nou, niet echt.

Zoals een anime
Het avontuur draait om de tweelingzussen Lydie en Suelle. Het duo runt een amateuristische alchemie-serivce, waarmee ze het vak langzamerhand proberen te leren. Hun dienst loopt niet fantastisch, vooral gezien hun vader al hun inkomsten misbruikt. Het verhaal ziet onze helden een reputatie opbouwen, en proberen hun eigen weg in de wereld te vinden. Hun drang wordt gevoed door een aankondiging uit het koninkrijk: de ateliers worden gerangschikt en de beste krijgen financiële ondersteuning. De zussen besluiten om voor de top te gaan!

Hoewel je de wendingen van het verhaal al ver ziet aankomen, kan ik niet zeggen dat het op zichzelf slecht was. Het wordt omlijst met Japanse voice-acting en Engelse ondertiteling die goed te lezen valt. Het heeft allemaal wat weg van een anime, iets waar ik zeker niet op tegen ben. Het zorgt voor een aantal grappige scenario’s waarvan de fans zullen smullen. Dat gezegd hebbende, vind ik het aardig op de schattige kant leunen. Als je daar niet goed tegen kan, dan is het beter om het meteen links te laten liggen.

Teleurstellingen die stapelen
Wat je misschien niet weet is dat deze game eigenlijk het laatste spel is in een trilogie. De ”Mysterious”-games zijn met elkaar verbonden, al hoef je de vorige games niet per se gespeeld te hebben. Een persoonlijk probleem, echter, is dat ik al weet wat hiervoor kwam. Atelier Firis, dat ongeveer een jaar geleden verscheen, had een meer open-wereldstructuur. Hierdoor kon je genieten van een diepere gameplay-ervaring, en proberen alles op een tempo af te werken. Atelier Lydie & Suelle kiest actief voor het klassieke format, waarbij je reist tussen meer dan tien verschillende omgevingen. Het voelt gelijk als een stap terug.

De kenmerkende gameplay-elementen van de Atelier-reeks zijn echter toch in volle glorie present. Je gaat er opuit om opdrachten te voltooien om zodanig vaardigheden te vergaren. Je zult op zoek moeten naar voorwerpen, het gevecht aan moeten gaan met monsters en alchemie gebruiken om de verzoeken in te willigen. Door het proces zorgvuldig te doorlopen, verkrijg je ervaring en bovenal aanzien. Daarnaast krijg je geld om nieuwe materialen of voorwerpen aan te schaffen. Buiten het dorp en de locaties die je bezoekt, is de game gebouwd op menu’s. De allerkleinste aanpassingen tot het voltooien aan opdrachten vraagt een reeks aan input van de speler.

Het alchemie-systeem is vrij indrukwekkend met verscheidene statistieken en een scala aan voorwerpen. Het is een rits aan menu’s waar je induikt, iets wat de echte liefhebber vermakelijk zal vinden. Helaas geeft Atelier Lydie & Suelle je niet de beste introductie, en zal het merendeel op eigen initiatief geleerd moeten worden. Alle voorwerpen vallen met elkaar te combineren, dus uitvinden wat werkt is hier de hoofdzaak. In het begin houdt de game de recepten simpel, maar dit verandert snel. Hierdoor kan het dat je uren zoekt naar een bepaalde oplossing, wat mij ontzettend irriteerde. De statistieken verschillen per keer dat je hetzelfde voorwerp oppakt. Het kan dus gebeuren dat je iets foutief oppakt zonder dat je het meteen door hebt.

Het ontdekken van de kleinere gebieden gaat gepaard met dungeons. Je ervaring hiermee ligt aan wat Atelier Lydie & Suelle precies van je verwacht. De gevechten die je voert zijn meer dan prima, al voelen ze hetzelfde na een tijd. De turn-based combat is simpel, aantrekkelijk en altijd eerlijk. Je kiest de aanvallen en ziet hoe de personages het er vanaf brengen. Het is echter de zoektocht van voorwerpen die constant roet in het eten gooit, ongeacht of je het wel eens gevonden hebt. De ingebouwde encyclopedie is namelijk compleet nutteloos, en geeft nauwelijks een goede indicatie. De game wil je laten nadenken over de oplossing, maar geef dan op zijn minst een zet in de goede richting. Dat reken ik de game erg aan.

Een platte bedoeling
Hoewel de cutscenes aanspreken, kan hetzelfde niet gezegd worden van het spel zelf. De graphics in Atelier Lydie & Suelle voelen primitief aan met vlakke kleuren en ondermaatse texturen. Het ziet niet meer dan okay uit. Wat het erger maakt is dat de animaties van de personages om te janken zijn. Er zitten geen frames tussen de personages die eerst staan om vervolgens te gaan zitten. De framerate is ook niet overweldigend met dips zowel in handheld- als consolemodus. Je kunt er overheen kijken, maar ze zijn wel duidelijk aanwezig.

Conclusie
Aan het einde van de dag voelt Atelier Lydie & Suelle als een teleurstelling. De zwakke presentatie en slechte encyclopedie maken de ervaring moeilijk aan te raden. Dat is erg jammer, want ergens zit er een goede game verstopt. Het doorlopen van de dungeons is vrij aangenaam en het alchemie-systeem is indrukwekkend. Hoe dan ook, het is een stap terug ten opzichte van het vorige deel, dat ik tamelijk vermakelijk vond. Ik hoop echt dat de ontwikkelaars weer de juiste weg weten te vinden, want dat verdient de franchise gewoon.