Hyrule Warriors: Age of Calamity - Honderd jaar geleden

“We weten dat veel mensen waarde hechten aan de ervaringen die ze hadden met The Legend of Zelda: Breath of the Wild. We zijn ervan overtuigd dat deze game aan de verwachtingen van deze spelers zal voldoen.” Dit zei Ryota Matsushita, director van Hyrule Warriors: Age of Calamity. Hij vat hiermee samen wat de game in essentie is: een cadeautje van Nintendo, Koei Tecmo en Omega Force. Een cadeautje voor iedereen die genoten heeft van The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Een cadeautje dat misschien niet iedereen zal bekoren – maar de pure Zelda-ervaring onverwacht dicht weet te benaderen.

Musou-games zijn doorgaans stom vermaak. Jij alleen tegen massa’s en massa’s aan vijanden, die je verslaat door zo snel mogelijk op de knoppen te rammen. Simpel, repetitief, maar in korte dosissen toch verrassend voldoenend. Het is als dat lekkere frituursnackje dat je naar binnen werkt als je geen zin hebt om moeilijk te koken. Het concept is zo laagdrempelig, dat het een uitstekende toegangspoort vormt voor grote franchises. One Piece, Fire Emblem, Persona en zelfs The Legend of Zelda – het stelt iedereen in staat om je even met zijn of haar favoriete personage te spelen. Zelfs als dat personage normaal helemaal niet zo’n grote rol heeft.

Hyrule Warriors voor de Wii U en Nintendo 3DS (en later ook de Nintendo Switch) is vanuit die gedachte ontwikkeld. Je kon niet alleen aan de slag met Link of Zelda, maar ook met Ganon, Linkle (ken je haar nog?), Tetra, Skull Kid, Medli, Fi of zelfs een Cucco. Het was een prachtige ode aan de Zelda-franchise. Daarnaast voegde het een aantal innovatieve zaken toe, zoals de mogelijkheid om waar je maar wilt tussen personages te wisselen op het strijdveld. Dit zorgde er niet alleen voor dat gevechten wat meer variatie kregen, maar ook dat de makers gecompliceerdere doelen konden verzinnen (bewaak met X het fort, terwijl je met Y de eindbaas kapot maakt).

Met Age of Calamity gaan de makers nog verder, en gooien ze zelfs hun eigen zorgvuldig bekokstoofde musou-concept op de schop. Al is het maar een klein beetje.

Vele Breath of the Wild-bekenden keren terug in een jong jasje.

Brug tussen musou en Zelda

Dit zorgt ervoor dat gevechten in Age of Calamity bij het gros van de personages niet enkel meer draait op het rammen met de knoppen. De opbouw blijft klassiek: als Link een eenhandig zwaard in de hand neemt (hij kan ook met een speer of tweehandig zwaard vechten, elk met hun eigen combo’s), sla je met Y gestaag naar een combo, terwijl je met X voor een super sterke klap op de vijand laat komen. Het aantal keer dat je op Y hebt gedrukt, bepaalt welke acrobatische toer Link uithaalt met X. Dit geldt grofweg voor elk personage. Maar met onze Link is het vervolgens de bedoeling dat je X vervolgens nog even ingedrukt houdt, zodat ie een allerverwoestende slotaanval losslaat. Uitverkorene Daruk kan met ZR zijn opgeroepen magma laten exploderen, terwijl Mipha met diezelfde knop direct transporteert naar de vijand en hoog boven ‘m uitspringt.

Laatstgenoemde is vooral handig is bij grote Moblins of Hinoxen: van boven doe je bij mini-eindbazen doorgaans namelijk extra veel schade. Belangrijk, want Hyrule Warriors: Age of Calamity legt flink de nadruk op dit soort (mini-)eindbazen. Zoveel zelfs, dat de game hierdoor een heel ander karakter krijgt. Want tegen zo’n stoere Moblin is het namelijk helemaal niet handig om Revali maar als een gek pijlen te laten schieten. Nee, daar dien je, als een waar Zelda-game betaamt, je juiste moment af te wachten en dán toe te slaan.

Gelukkig kun je naar aloude Ocarina of Time-traditie je beeld op de vijand vastzetten en met B acrobatische toeren uithalen om de aanvallen van je vijand te ontwijken (of ze natuurlijk blokkeren met ZL, handig tegen Wachters!). Nadat die Moblin namelijk een zwaai aan zijn speer heeft gegeven, staat ie open voor de aanval. En dat is voor jou het moment om toe te slaan met je YX-combokennis. Herinner je je daarnaast je toffe Sheikah-steen-vaardigheden nog? Soms verschijnt er een icoontje voor Cryonis, Magnesis, Stasis of bommetje gooien boven zo’n eindbaas. Reageer je snel genoeg, dan staat ie open voor aanval. Weet je na slim bommetjes gooien en aanvallen ontwijken zijn schild te breken, dan kun je een allerverwoestende aanval uitvoeren, waardoor ie in veel gevallen direct het loodje legt.

Elk hoofdstuk en elke zijmissie is ook met twee spelers te doorploegen. Super gezellig én maakt het geheel net dat beetje gemakkelijker.

Hoogte- en dieptepunten

En dit werkt heerlijk. In zijn beste momenten weet Age of Calamity je hierdoor een hele missie lang op het puntje van je stoel te houden, om een ongelofelijke ontlading te voelen als je eindelijk dat schild weet te breken of als je dankzij een ontwijking op het allerlaatste moment in slowmotion een flurry aan aanvallen mag afvuren. Even een momentje van macht. Maar ook van rust: want voor je het weet staat de eindbaas weer op en begint ie aan z’n volgende ronde. En soms zijn er wel twee of drie tegelijk om rekening mee te houden. Later kom je erachter dat het misschien handig is om ook bommetjes te gaan gooien als er niet zo’n icoontje boven z’n hoofd zweeft of dat je met een goed geplaatste Cryonis jezelf de lucht in kunt lanceren.

Het is alleen jammer dat dit niet altijd even optimaal gaat. Je speelt vaak in kleine afgesloten ruimtes, en met al die acrobatische toeren wil de camera nogal eens achter een steen of in een bepaalde hoek blijven hangen. Ook is het jammer dat je hierdoor per ongeluk tegen muren aan kan springen, waardoor je nogal eens onbedoelddoor de lucht zweeft terwijl je een machtig ijsschots wil oproepen. Daarnaast is, eerlijk is eerlijk, de framerate niet altijd even stabiel. Hoewel de game zelfs in co-op-modus nog aardig soepel loopt, zijn er momenten dat er vertragingen optreden. Het is echter niet zo verschrikkelijk als een aantal die de demo speelden, doen blijken. Dat gezegd hebbende: het originele Hyrule Warriors liep als een zonnetje, dus het is een klein beetje zonde dat dit nu niet het geval is.

Bloeiend van leven

Je basis in Hyrule Warriors: Age of Calamity is Hyrule. Niet een Hyrule dat in stukken verscheurd is, maar dat nog bloeit van het leven. Een plek waar de huizen rondom Hyrule Castle nog fier overeind staan, en waar de Uitverkorenen allemaal nog voor Uitverkorene kunnen spelen. Je basis is in feite de grote wereldkaart uit The Legend of Zelda: Breath of the Wild, met de Tabantha-vlakte, het Korokwoud, de Berg des Doods en natuurlijk de Gerudo-woestijn – maar dan voor de onheilspellende gebeurtenissen uit Breath of the Wild. En vanuit daar transporteer je naar verschillende plekken, misschien naar een winkeltje om wat spul te kopen of dat icoontje dat een van je vechtersbazen versterkt. Maar je reist vooral naar een van de vele, vele veldslagen om te voltooien.

Op gezette momenten mag je ook een van de Divine Beasts besturen. Simpel, maar door de later relatief hoge moeilijkheidsgraad nog best intensief.

Het verhaal dat hierop voortborduurt, zit vol epische, hartverwarmende, humoristische en hier en daar zelfs verrassende momenten. Ik durf te stellen dat je er misschien zelfs een stukje meer van gaat genieten dan Breath of the Wild, al was het maar omdat het dit keer één coherent geheel is (in plaats van verschillende brokjes). Aan het begin en einde van elke missie, wordt het plot een stukje vooruit geduwd. De uitstekende voice-acting is hierbij een kers op de taart. Ik ga niet te diep in het verhaal duiken, maar onthoud dit: eerder meldde ik al dat Age of Calamity eigenlijk een cadeautje is voor fans van Breath of the Wild en dit verhaal is precies vanuit die insteek gebrouwen.

Goron-massages

Terug naar die wereldkaart: die is misschien wel het meest briljante aan Age of Calamity. Niet alleen zit het vol verwijzingen naar Breath of the Wild (ken jij die, ehm, bijzondere Goron-massage nog?), het zorgt er ook voor dat daadwerkelijk alles wat je doet in zekere zin wat oplevert. Om onze Link bijvoorbeeld een extra combo of hartje te geven, heb je misschien aan aantal sluiphagedissen, hartradijssen en sprintwortels nodig. Die kun je kopen, maar ook vinden of ontvangen tijdens een van de vele zijmissies. Wil je je personages zo krachtig mogelijk maken, loont het dus écht om korte extra trainingen en missies te doen (en dan zijn ze over het algemeen nog vrij vermakelijk ook). Je kunt zelfs een Sheikah-sensor instellen om te zien welk missies jouw specifieke voorwerpen huizen!

Heb je daar helemaal geen zin in, dan is dat ook geen probleem. Er is een winkeltje dat je tegen de vergoeding van Rupees je personage in level laat stijgen – zodat ie ook zo al sterk genoeg is voor het volgende hoofdstuk. Maar het Wereldkaartsysteem werkt zo verrassend uitnodigend, dat ik me niet kan voorstellen dat niemand de verleiding proeft om al die icoontjes blauw te krijgen.

Conclusie

Af en toe waan je je echt even in het Hyrule van Breath of the Wild, terwijl je met Link bommetjes werpt of de vijand of een ijsschots tevoorschijn laat toveren. Of als je door tactisch de steenpletter van Daruk te gebruiken, eindelijk die Hinox op zijn knieën weet te dwingen. Het is een verrassend voldoening gevende balans van knoppenrammen en tactisch bewegen. De enige momenten waarop die magie ongedaan wordt gemaakt, is als de camera weer eens vast blijft zitten of je weer een verkeerde muursprong maakt.

“Zie het als een ode aan de franchise, een prachtige geschiedenisles door de wereld van Zelda”, schreef ik in 2018 in mijn review van Hyrule Warriors: Definitive Edition. Aan alles kun je merken dat Nintendo, Koei Tecmo en Omega Force met Age of Calamity hebben getracht om er meer van te maken dan een showcase van het beste van het Zelda-universum. Het is een prequel op The Legend of Zelda: Breath of the Wild.