Harry Potter: Quidditch Champions

Na het grote succes van Hogwarts Legacy is er één ding zeker: ook in gaming zijn er weinig merken hotter dan Harry Potter. Dat er nu een heuse Quidditch (zwerkbal)-game verschijnt op de Nintendo Switch zou dan ook tot luid gejuich moeten leiden bij de ‘Potterheads‘. Vol verwachtingen stapte ik dan ook op mijn bezemsteel, hopend op een Gouden Snaai van een game… Maar achteraf hoop ik vooral op een vergetelspreuk om deze ervaring zo snel mogelijk te vergeten.

Quidditch is de meest populaire sport uit de tovenaarswereld van Harry Potter, en kun je omschrijven als een soort van combinatie van rugby en voetbal op bezemstelen. Vele Potterfans zullen dan ook niet kunnen wachten om zelf deel te kunnen nemen aan hun favoriete magische sport. Wachten is echter geen keuze, want als je Harry Potter: Quidditch Champions voor het eerst opstart moet je éérst je Nintendo Account verifiëren door opnieuw je wachtwoord in te vullen, daarna een WB Games-account aanmaken of linken, gevolgd door een officieel Harry Potter fanclub-account. Nu blijkt deze laatste achteraf optioneel, maar de game doet heel goed zijn best om dat te verhullen. Lang verhaal kort: je bent sowieso tien tot vijftien minuten bezig met administratie voor je ook maar op een bezemsteel mag stappen. Dat is op zijn zachtst gezegd geen leuke verrassing. Ouders die hun kinderen dit spel cadeau geven voor kerst of Sinterklaas doen er goed aan om het spel zelf van tevoren al te installeren, want ik heb geen waarzeggerij-lessen op Zweinstein nodig om te voorspellen dat dit anders tot de nodige frustraties zal leiden.

Crusio-vloek in gamevorm?

Nog zo’n ‘leuke’ verrassing als je het spel voor het eerst opstart: Harry Potter: Quidditch Champions heeft een constante internetverbinding nodig om gespeeld te kunnen worden. Ja, ook als je alleen offline wil spelen. Dit is al irritant in de tv-modus, maar betekent ook dat je Harry Potter: Quidditch Champions bijna niet kunt spelen in handheld-modus. Een potje zwerkbal op het schoolplein zit er in ieder geval niet in, en dat is voor de Switch-versie van de game een groot gemis. Nu lijkt Harry Potter: Quidditch Champions sowieso niet echt voor de Nintendo Switch gemaakt te zijn, want de technische staat van het spel laat flink te wensen over. Toegegeven: tijdens de matches zelf functioneert het spel naar behoren, maar buiten de matches om rammelt de afwerking aan alle kanten. Texturen worden vertraagd ingeladen, belichting flikkert, cutscenes haperen en het is meermaals voorgekomen dat de achtergrondmuziek het ook even laat afweten in het hoofdmenu. Is dit nou de extra optimalisatie waar de Switch-versie voor werd uitgesteld?

Gacha zonder microtransacties

Harry Potter: Quidditch Champions gaat er zelf prat op dat er geen microtransacties te vinden zijn in het spel. En dat klopt… technisch gezien. De typerende gacha-gameplay uit mobiele spellen is echter wel degelijk terug te vinden in het spel. Je kunt alleen geen gouden muntjes en vliegende sleuteltjes kopen met echt geld om de bootlading aan optionele cosmetische toevoegingen aan te schaffen. Deze digitale magische valuta zul je ‘gewoon’ moeten vrijspelen door (urenlang) quidditch-matches te spelen. Wat wel heel leuk is voor de die-hard Potterfans, is dat zo’n beetje elk personage, outfit, toverstok, spreuk, enz. uit het Potter-universum terugkomt in het spel. Tijdens het eerste seizoen op de Nintendo Switch (het Defense against the Dark Arts Season), kun je op level 50 bijvoorbeeld niemand minder dan Professor Sneep vrijspelen om mee te zwerkballen. Dat is stiekem toch erg leuk… en het is verslavend om toch net die ene tovenaar(soutfit) proberen vrij te spelen.

Zwerkballen voor beginners

Maar goed, hoe werkt quidditch/zwerkbal eigenlijk? Simpel: elk team bestaat uit zes heksen of tovenaars op vliegende bezemstelen: één Keeper, één Beater, drie Chasers en één Seeker. In een match van zeven minuten lang probeert elk team zo vaak mogelijk de Quaffle (bal) door een van de drie ringen (doelen) van de tegenstander te werpen. Elk doelpunt is daarbij tien punten waard. Een match is afgelopen na de voorgeschreven zeven minuten, of als een van de twee teams een score van minstens 100 punten weet te behalen. Twee keer per match verschijnt ook de Golden Snitch (Gouden Snaai) op het veld, en het team dat een Golden Snitch weet te vangen krijgt daar 30 punten voor. Zolang jij minder dan 60 punten achter staat, is het in theorie dus altijd mogelijk om een comeback te maken in een verliezende match.

• Keepers spreken voor zich, en doen eigenlijk hetzelfde als de keepers in bijvoorbeeld voetbal of hockey. Zij blijven vlak voor de doelen zweven en proberen de Quaffle uit de drie doelen te houden. De moeilijkheidsgraad voor een keeper is het aflezen van de doelpogingen van de tegenstander, want zij hebben de keuze uit drie doelringen. De keeper moet dus altijd twee ringen onbeschermd laten, maar kan katachtige sprongen naar links of rechts maken. Ook kan de keeper aanvallende Chasers die te dicht in het doelgebied komen van hun bezemsteel trappen (en hiermee de Quaffle veroveren) en een reeks stamina-ringen uitzetten over het veld, waardoor de tegenaanval gefaciliteerd wordt.
• Chasers proberen de Quaffle te veroveren en zijn verantwoordelijk voor het scoren van doelpunten. Door Chasers van de tegenstander in te halen en te tackelen kunnen ze de Quaffle veroveren. Omdat jouw team bestaat uit drie Chasers kun je onderling passen om aanvallen te voorkomen, of de vijandelijke keeper op het verkeerde been te zetten.
• Beaters zijn de brute kracht op (of moeten we zeggen ‘boven’) het quidditch-veld. Zij hebben een knuppel waarmee ze hardere klappen kunnen uitdelen en vijandige Chasers sneller van hun bezemstelen kunnen meppen. Ook kunnen Beaters zogeheten Bludgers oproepen. Dit zijn zwarte ballen die iets kleiner zijn dan de Quaffle en vooral bedoeld zijn om spelers van hun bezemstelen te stoten. Heeft een Beater zo’n Bludger opgeroepen kan je een tegenstander in het vizier nemen met de ZR-knop. Eenmaal in het vizier kan dit slachtoffer de Bludger alleen met een goed getimede L-knop ontwijken, of onherroepelijk ter aarde storten.
• Seekers zijn niet de gehele match speelbaar. Maar als de Golden Snitch (van 30 punten!) op het veld is verschenen is dit de speler waar je onmiddellijk naar moet switchen. Een Seeker moet de Snitch zien te vinden op basis van het geluid dat deze maakt en zodra de Snitch gevonden is, begint de grote achtervolging. Een Golden Snitch laat zich namelijk niet zomaar vangen: je moet eerst zo’n anderhalve minuut lang de ‘achtervolgingsmeter’ van de Snitch zien te vullen door vlak achter de Snitch te vliegen, die daarom natuurlijk de meest scherpe en onverwachte bochten kan maken. Wel laat de Golden Snitch gouden stamina-ringen achter op zijn pad, waardoor het te vliegen pad duidelijker wordt én je voor langere tijd op volle snelheid kunt vliegen om de Snitch in te halen. Zodra de ZR-knop in beeld komt moet je deze gelijk indrukken, en ben jij de held van het quidditch-veld.

Licht verslavend

Elke positie speelt dus anders, maar helaas klikten de Beaters en Keepers gewoonweg niet voor mij. Gelukkig kun je je toeleggen op de rol die jou wel ligt en wordt de rest door AI (of andere spelers in online potjes) geregeld. De moeilijkheidsgraden zijn hierbij… vreemd afgesteld. Je zou verwachten dat hier een geleidelijke stijgende lijn in zit, maar in praktijk bleek het ene niveau veel te makkelijk te zijn terwijl ik op het volgende niveau juist genadeloos werd afgemaakt. Het zal de oplettende lezers vast al zijn opgevallen, maar Harry Potter: Quidditch Champions had vanaf het eerste moment al zoveel nadelen dat ik me had voorgenomen een minimum aantal matches te spelen voor deze review en daarna gewoon zou afwachten totdat Hogwarts Legacy 2 uitkomt.

Het meest irritante aan Harry Potter: Quidditch Champions is echter dat als het spel eenmaal klikt, het vervelend verslavend is. Zie je dat het volgende spelerslevel tóch net een leuke cosmetic heeft en heb je de slag een klein beetje te pakken? Dan speel je al snel nog even een toernooitje of twee extra voor de experience-punten. En met matches van zeven minuten ben je dan al snel een half uur tot drie kwartier verder per toernooi (die duren namelijk vier tot zeven matches lang). Zeker voor de gepassioneerde Potterfans zijn alle verwijzingen naar de films, boeken én games uit de serie voldoende beloning om toch even door te spelen. En dan heb ik het nog niet eens over de Hogwarts House Cup-toernooien, waarin je jouw Hogwarts House naar keuze aan de eeuwige roem en glorie kunt helpen (go Ravenclaw!). Of de Triwizard Tournament Cup, waarin we mogen zwerkballen op de quidditch-velden van Zweinstein, Beauxbatons en Durmstrang. Of de Quidditch World Cup, waar je speelt in het grote stadion uit Harry Potter and the Goblet of Fire! Of… nou ja, je snapt mijn punt: voor Potter-fans is het toch thuiskomen in Quidditch Champions.

Conclusie

Harry Potter: Quidditch Champions heeft bij mij simpelweg geen goede indruk achtergelaten. Toch zal er voor de hardcore fan best urenlang plezier uit deze zwerkbalgame gehaald kunnen worden vanwege de schatkamer aan verwijzingen naar populaire Potter-figuren en meer. De technische staat van Quidditch Champions op de Switch is echter om te huilen, dus als je de kans hebt om op een ander platform te spelen raad ik de Switch-versie ten zeerste af. Zonder de technische mankementen is Harry Potter: Quidditch Champions overigens nog steeds geen hoogvlieger, maar vooral voor de jongere Potterfan nog best vermakelijk. De doelbewust verslavende gameplay die zo is gekopieerd uit de smerigste gacha-games is dan weer iets wat je jouw kleine tovenaars en heksen eigenlijk wilt besparen… Geef mijn portie maar aan Voldemort.