Blasphemous - Vloekend door de kerk

Hoe moeilijk is té moeilijk? Dat is een vraag die regelmatig tijdens me opkwam tijdens het spelen van Blasphemous. Dit tweedimensionale actie-avontuur in de geest van Dark Souls is bikkelhard en onvergefelijk, maar niet op de goede manier. Terwijl ik normaal gesproken een uitdaging niet uit de weg ga, merkte ik namelijk dat ik steeds meer moeite kreeg om mezelf te motiveren om de tochtige kerkers en giftige riolen van Blasphemous te blijven trotseren…

In Blasphemous speel je de Penitent One, een gespierd personage met een opvallende, puntige helm. Zijn persoonlijkheid beperkt zich tot het dragen van een groot zwaard (genaamd Mea Culpa) en het in mootjes hakken van diverse soorten monsterlijk gespuis. De enige opdracht die je aan het begin van het spel van een louche priester krijgt, is het verzamelen van drie objecten om een grote deur te openen. Dus hup, aan het werk!

Misschien dat deze intro je vaag aan indie-hit Hollow Knight doet denken en dan zit je aardig in de goede richting: Blasphemous is een onvervalste Metroidvania. Dat betekent het verkennen van een non-lineaire wereld en en een personage dat gedurende het spel steeds sterker wordt. Want ook in Blasphemous bevat iedere uithoek van de spelwereld een verleidelijk scala aan handige upgrades en edelstenen die je helpen om nét dat beetje langer te overleven in deze keiharde wereld. So far, so good.

Ik hou van Metroidvania’s. Het verkennen van een grote, doolhof-achtige wereld met een personage dat steeds sterker wordt, is voor mij één van de meest verslavende gameplay-loops die er zijn. Vol goede moed begeleidde ik dus de Penitent One op zijn reis door het extreem religieuze Spanje van eeuwen terug. Met een schilderachtig boerendorpje als tussenstop vervolgde ik mijn weg door een stoffig gebergte, om uiteindelijk mijn bestemming te bereiken: een duistere kerker met een kerkklokken-motief. En een hele berg aan ellende.

Menselijke kebab
De levels in Blasphemous zitten namelijk vol met vijandig gespuis en listige valstrikken. Alles wil je dood hebben en dat gebeurt dan ook regelmatig. Punten om je spel op te slaan zijn schaars en en één keer het loodje leggen betekent een enkeltje laatste savepoint. Ook al bevindt deze zich vele meters terug. Dus loop je met je trager ridder terug. En nog eens. En nog eens. Tot je steeds ongeduldiger wordt, een fout maakt tijdens het platformen én nog sneller alles allemaal opnieuw mag doen.

Wat ook niet helpt, is dat je soms op bijzonder goedkope manieren het loodje legt. Zo zijn er vijanden die scherpe, roterende messen naar je gooien. Wordt je daardoor geraakt, dan deins je een flink stuk naar achteren. Gebeurt dit in de buurt van een kuil voorzien van dodelijke stekels, dan kun je er donder op zeggen dat je eindigt als menselijke kebab. Je gaat dus in één klap dood omdat je een lullig mesje over het hoofd zag en dat gebeurt vaker dan je lief is, want die stekelige kuilen zitten overal.

Dat soort goedkope kettingreacties zouden nog redelijk te overzien zijn als het tempo in het spel blijft, maar Blasphemous straft je bijzonder hard. Niet alleen wordt je teruggezet naar het laatste savepoint (en die zijn schaars), maar je verliest ook een stukje van je ziel. Met ieder stukje ziel dat je verliest wordt de energiemeter die je gebruikt voor speciale moves verder afgeknepen. Het is nu dus aan jou om dat roteind weer terug te sjokken, terwijl je minder middelen hebt om dezelfde vijanden en hindernissen te overwinnen die je zojuist achter je gelaten hebt. Veel plezier!

Daarbij is je ridder traag. Erg traag. Je hebt een soort Megaman-achtige slide die je kan spammen, maar zelfs dan duurt het meerdere minuten om weer bij het punt te komen waar je dood ging. En omdat valstrikken en de bijbehorende kettingreacties soms ronduit gemeen zijn, voelt het een beetje als in je gezicht gespuugd worden. Een Metroidvania draait niet alleen om uitdaging, het draait boven alles om ontdekken. Veel elementen in Blasphemous werken juist dat element tegen, waardoor voor mij de lol er langzaam maar zeker steeds meer af ging.

Serene sneeuwval
En dat is jammer, want Blasphemous doet genoeg dingen goed! De combat bijvoorbeeld, voelt erg lekker en gewichtig. Met name de counter. Blokkeer een vijandelijke aanval op precies het juiste moment en je ontsnapt niet alleen aan alle schade, maar slaat ook nog eens mokerhard terug. Omdat er vaak meer dan één vijand in beeld is moet je goed nadenken over wanneer je deze wel en niet inzet. Het is een prima systeem wat slim spelen beloont.

Daarnaast weet het spel ook qua presentatie te overtuigen. Het gedetailleerde pixelart-stijltje brengt brute onthoofdingen en serene sneeuwval even mooi in beeld. Combineer dat met een onheilspellende, maar minimalistische soundtrack die hevig leunt op de Spaanse gitaar en de makers zetten een uniek sfeertje neer. Zelfs de tussenfilmpjes zijn volledig in pixelart-stijl. Er is duidelijk veel zorg gestoken in de presentatie en ‘feel’ van Blasphemous. Met een paar kleine aanpassingen was ook de rest van het spel fantastisch geweest. Zonde.

Conclusie:
Blasphemous is een spel waar ik echt van baal. Het doet namelijk veel dingen goed. Zo voelt de combat goed en lekker zwaar, weten de visuals en muziek te overtuigen en weet men een vrij uniek sfeertje neer te zetten. Het is dan ongelofelijk jammer dat je soms op de meest onverwachte en goedkope manieren dood gaat. Gekoppeld aan de toch al hoge moeilijkheidsgraad en de trage snelheid van je personage levert dat meer frustratie dan plezier op. Dat zorgt ervoor dat ik Blasphemous in de huidige staat enkel kan aanraden aan de meest doorgewinterde masochisten.