Wolfenstein: YoungBlood

Wolfenstein is een serie die al enkele decennia meegaat. Het principe is heel simpel; de wereld is overgenomen door Nazi’s en het is aan de protagonist om alles en iedereen neer te knallen, dekking te zoeken en door te gaan met moorden. De serie staat bekend om zijn diepe verhaal, uitgedachte personages en de non-stop actie. Met Wolfenstein Youngblood wil MachineGames de serie meer innovatie bieden. Of dit net zo goed gelukt is als de ontwikkelaars hoopten, lees je hieronder!

De geallieerden hebben tijdens D-Day wellicht een van de meest indrukwekkende aanvalsplannen tot uitvoering gebracht. Toegegeven; er was ook wel een hoop geluk bij betrokken. In Wolfenstein draait alles om dat geluk, want in een alternatieve wereld lag het geluk bij de Asmogendheden. Hierdoor wisten de Nazi’s niet alleen het gros van Europa te bezetten, maar tevens de Verenigde Staten over te nemen in een gruwelijke oorlog. Als heel de wereld in de ban van de Nazi’s is, moeten de tweelingdochters van de oorspronkelijke protagonist Blazkowicz het opnemen tegen het grote kwaad.

De tweeling, Jess en Soph Blazkowicz, moeten in de voetsporen treden van ‘BJ’. Zijn nalatenschap is enorm; hij is de man die Adolf Hitler heeft vermoord. Hierdoor zijn de verwachtingen van Jess en Soph wellicht iets te hoog gespannen, zeker aangezien ze in hun eerste avontuur eigenlijk niets weten te presteren. Als je na tientallen uren de actievolle game hebt uitgespeeld, word je beloond met een van de grootste anti-climaxen uit een videogame ooit. Er zijn nog zoveel dingen die de tweeling had kunnen en moeten doen, maar in plaats daarvan eindigen we met een open einde waarbij er totaal geen doel bereikt is. De deur open laten voor een eventueel vervolg kan heel goed uitpakken, maar dan moet er wel eerst progressie zijn gemaakt in het verhaal, wat nu absoluut niet het geval was.

Is it a Shooter? Is it a RPG?
Wolfenstein draait altijd maar om drie dingen; bizarre situaties met interessante vijanden, Nazi’s kapot maken en snelle actie. In dit deel zijn eigenlijk geen van de elementen echt aanwezig en dat is een gevolg van de RPG-elementen die in het spel zijn gestopt. Voorheen pakte je simpelweg een wapen op en kon je daarmee hordes Nazi’s met lood doorzeven en nu moet je eerst in je menu gaan kijken of het opgepakte wapen niet eerst wat upgrades nodig heeft. Dit doe je door middel van zilveren munten, die overal in de wereld verstopt liggen. Zelfs in kisten, die je kapot kunt slaan met je melee-wapen, en op lijken kun je de gewilde valuta vinden.

Wolfenstein was altijd een cover-based shooter – dat je in de dekking vijanden moet neerschieten – maar in dit deel voelde het meer alsof er hordes vijanden op je af kwamen rennen, zonder acht te stellen op de kogelregen die de tweeling op de antagonisten afvuurden, en achter jouw dekking kwamen kijken. Iets wat vrij onrealistisch is, geen mens zou zonder acht te slaan op zijn eigen veiligheid een mitrailleur trotseren.

Teleurgestelde fan
Al jaren lang speel ik met veel genot de Wolfenstein-serie en nog nooit heb ik spijt gehad van mijn tijd die ik in de serie heb gestopt. Met Youngblood was dat toch echt wel het geval, simpelweg omdat ze de belangrijkste elementen uit de serie overboord hebben gegooid: het verhaal. Als je enkel wat gameplay-beelden van de serie ziet, zal het wellicht niet zo aanvoelen. Maar als trouwe fan van de serie weet ik hoeveel tijd en energie er gestopt wordt in gestoorde vijanden, uitgebreide achtergrondverhalen en de duistere humor. In Youngblood is de focus volledig veranderd en wordt er meer gestuurd naar een RPG-achtige shooter zonder verhaal of doordachte antagonisten.

Zonder dergelijke elementen valt Wolfenstein opeens in de categorie ‘dertien in een dozijn-shooter’. Tel daarbij op dat het volledige spel eigenlijk in co-op gespeeld moet worden, maar er geen split-screen aanwezig is, en dat de Artificial Intelligence niet echt op niveau is en je houdt een zeer matig actiespel dat eigenlijk totaal niet overeenkomt met de vorige delen in de serie over. Zelfs doordachte en interessante personages uit voorgaande delen in de serie, zijn óf verdwenen óf krijgen vrijwel geen tijd in beeld. Een erg gemiste kans om fans te laten glunderen. Eigenlijk voelt Wolfenstein Youngblood aan als ‘Newblood’, aangezien het spel amper voortborduurt op het bestaande verhaal en personages.

Conclusie
Wolfenstein Youngblood heeft zich helaas niet zo weten neer te zetten zoals The New Colossus, waardoor ik leden alleen maar kan aanraden die aan te schaffen en deze mooi te laten liggen. Het spel heeft genoeg actie, maar weet op geen enkel vlak echt te overtuigen. De grafische prestatie laat te wensen over, het spel kent totaal geen diepgang en zelfs de protagonisten zijn oppervlakkig. Daarentegen staat een vernieuwend product dat, mits het iets terug gaat naar de roots van de serie, zeker potentie heeft voor de toekomst. Al met al een product dat leuk is voor een tientje, maar zonde van je geld wanneer je er meer voor neer moet leggen.