Final Fantasy IX

Al in 2000 werd de originele versie van Final Fantasy IX uitgegeven voor de PlayStation in Japan. Een kleine negentien jaar later verschijnt een opgefriste remake voor de Nintendo Switch. Tot nu toe heb ik het in mijn dertig jaar leven en (iets minder jaar) gamen voor elkaar gekregen om nog nooit een Final Fantasy-game te spelen, dus dit vond ik een mooi moment om daar eens verandering in te brengen. Geënthousiasmeerd door mijn medeschrijvers begon ik aan het avontuur in de wondere wereld van Gaia.

Voor die paar anderen die ook nog nooit een Final Fantasy-game gespeeld hebben, deze reeks bestaat uit veel, heel veel, RPG-games in een fantasy setting. De meeste delen, zoals deze, zijn wel los van de anderen speelbaar. In Final Fantasy IX bevind je je in Gaia, een epische wereld met steampunk-invloeden. Er wonen mensen, maar ook allerlei andere rassen zoals een soort rat-mensen en mensen met een staart. Je begint als Zidane (hoewel je de namen van alle protagonisten kunt aanpassen), en je gaat met jouw groep vrienden/collega’s een prinses ontvoeren. Zij gaat echter helemaal vrijwillig met je op pad omdat ze genoeg heeft van haar leventje. Daarop volgt een reeks aan grote en kleine gebeurtenissen, die je personages drijven tot nieuwe stappen en beslissingen.

Verder zal ik niet ingaan op de details van het verhaal, maar vanaf het begin is het heerlijk meeslepend. De personages zijn grappig, irritant, begrijpelijk of juist raar, en al hun verhalen zijn verweven met het overkoepelende verhaal dat de hele wereld aangaat. Gaandeweg ga je ook losse verhaallijnen volgen die elkaar afwisselen, wat een heel aangename en indrukwekkende manier van storytelling is. Er wordt een prachtige wereld neergezet, met grote steden om te verkennen, bossen vol monsters en er is zelfs een grootschalige minigame in de vorm van een kaartspel dat door het hele land heen zeer fanatiek wordt gespeeld. In alle gaten en kiertjes kun je aparte items vinden, dus het loont ook wel om deze uitnodigende wereld goed te verkennen. Ook ontvouwt het verhaal van alle personen uit je groep steeds meer, en ik wilde telkens weten waarom ze bepaalde dingen deden, en hoe het verder zou gaan. Het geheel is ook overgoten met een dosis frisse humor.

Ouderwets uiterlijk

Dat gezegd hebbende, hoewel de hele game behoorlijk is opgepoetst sinds de versie uit 2000, is het nog steeds heel duidelijk dat je een oud spel zit te spelen. Wat mij specifiek stoorde waren de rare tekstvenstertjes, waarin telkens de naam van de spreker staat en wat gezegd wordt tussen aanhalingstekens. Dit is een heel klein dingetje, maar juist dit was iets wat wat mij betreft wel heel wat fraaier had gekund. De omgevingen zien er mooi uit, maar ook is het soms wat lastig om te onderscheiden wat achtergrond is en wat begaanbaar gebied is. Wat ik wel heerlijk vond, waren de ontzettend cliché JRPG-stijl introducties van gevechten, waarbij de camera eerst een rondje om het slagveld maakt terwijl een melodramatisch en episch deuntje wordt ingezet. Zo nu en dan bleef het scherm echter wel eerst vijf seconden zwart of bleef het beeld gewoon hangen. Een enkele maal liep mijn game zelfs helemaal vast en moest ik de console resetten. Voor een game die in 2019 uitkomt, is dat wel onnodig en slordig.

Turn based vechten op je eigen tempo

Het duurde even voor ik het gevechtssysteem onder de knie had. Final Fantasy IX is niet per se een game die je constant bij het handje pakt om een tutorial door te lopen, wat aan de ene kant wel fijn is, maar aan de andere kant wel heel wat frustratie kan opleveren. Ik had al twee uur aan gameplay achter de rug, voordat ik eens een uitleg kreeg over de basisprincipes. Tijdens het vechten wacht je tot er een balk volloopt, waarna dat personage klaar is voor de aanval. Zijn er meerdere balken tegelijk vol, dan kun je nog de volgorde van aanvallers wisselen. Zoals het meestal gaat in RPG’s hebben je groepsleden verschillende rollen, zoals de magiegebruikers, de mensen die je kunnen bijstaan in het gevecht maar zelf niet veel schade uitdelen en de mensen die veel schade kunnen opvangen. Je kunt hier zelf kiezen op welke moeilijkheidsgraad je deze gevechten aangaat: in een hoog tempo, of je vijanden even netjes laten wachten tot jij besloten hebt wat je wilt gaan doen.

Uitdaging naar wens

Final Fantasy IX was voor mij aan de ene kant uiteindelijk een stuk makkelijker dan verwacht, omdat ik vooral bij JRPG’s vaak nogal snel verdwaald raak in de vele statistieken en strategische opties. Hoewel deze ook zeer zeker in deze game aanwezig zijn, biedt het spel je wel ruim genoeg de mogelijkheid om het op de simpele en gemakzuchtige manier te spelen. Je kunt simpelweg automatisch alle wapens en outfits laten optimaliseren, of je kiest helemaal zelf wie wat draagt. Vooral voor magiegebruikers kan dat wat uitmaken, omdat bepaalde spells zijn verbonden aan een bepaalde staff of een ander attribuut.

Waar ik gaandeweg per ongeluk achter kwam toen ik naar handheld-modus wisselde en bleek een aantal knoppen ingedrukt te hebben, is dat je nog vier ‘hulpstukken’ kunt activeren: ten eerste battle assistance, waarbij je altijd je maximale stats behoudt en daardoor al je sterkste aanvallen kunt blijven doen en geen hp verliest. Ten tweede kun je de random encounters uitzetten, wat vooral fijn is als je verdwaalt raakt in een kerker en even geen zin hebt om twintig keer dezelfde creaturen te verslaan. Als derde kun je nog 9999 damage activeren en als vierde de hele game op superspeed spelen (vooral handig in battles, minder handig als je gewoon rondloopt). Dit zijn heel handige toevoegingen, vooral voor beginnend spelers, maar vooral de battle assistance vond ik iets té makkelijk. Je kunt dit wanneer je maar wilt activeren, dus ook halverwege een gevecht. Hoewel je het niet hoeft te gebruiken, haalt het toch wel een heel stuk spanning weg als je in je achterhoofd toch wel weet dat je één van de hulpen kunt activeren en zonder moeite verder kunt spelen. Wat mij betreft hadden deze opties wel iets minder toegankelijk mogen zijn. Maak je helemaal geen gebruik van deze opties, dan biedt Final Fantasy IX een aangenaam niveau van uitdaging, waarbij je toch echt even vooruit moet denken en niet gewoon maar met aanvallen spamt. Als je niet genoeg oplet ben je ineens KO en dan wordt het gevecht ineens wel heel moeilijk om nog te winnen!

Wat ik wel erg miste, was een manier om je voortgang bij te houden. Daarmee bedoel ik een ‘het verhaal tot nu toe’ als je het spel opstart of als je wisselt van hoofdpersonage. Als er een paar dagen tussen je speelsessies zitten, dan zou dat wel fijn zijn om de draad weer sneller op te pakken, vooral met zo’n groots verhaal als dat in Final Fantasy. Ook een daarbij behorend logboek waarin staat wat je doel op dat moment ook alweer is, dan wel handig geweest.

Conclusie

Hoewel Final Fantasy IX een oud spel is, en ook nog steeds wel oogt en speelt als een oud spel, is het ook in 2019 nog ontzettend uitnodigend. ‘Oud’ is niet synoniem voor ‘slecht’, en juist die ouderwetse, bijna cliché gameplay is wel een heel aangenaam uitstapje. Dat neemt niet weg dat juist in zo’n opgepoetste remake wel wat steekjes zijn laten vallen, zoals wat grafische glitches en een gebrek aan een geheugensteuntje voor je voortgang. Desalniettemin is dit wel degelijk een aanrader voor mensen die het spel nog niet gespeeld hebben, en ik denk ook dat mensen die van de originele versie hebben genoten op de Nintendo Switch weer helemaal opnieuw verloren kunnen raken in deze prachtige wereld.