Fate/Samurai: Remnant - Ambitieuze RPG met kartelrand

“Samurais zijn stoer, epische anime-gevechten zijn stoer en hack ’n slash-games zijn ook stoer.” Zoiets moeten ze bij Type-Moon en Omega Force hebben gedacht toen ze Fate/Samurai: Remnant bedachten. En ik moet het ze nageven: de wereld van Fate/Samurai: Remnant heeft een heerlijke vibe. Hou jij ook van een robbertje vechten als een epische baas? Pak dan je katana maar in, want we vertrekken naar het oude Japan!

Voor wie nog niet bekend is met de Fate-serie: in elke game volgen we een nieuwe editie van de Holy Grail Wars, de epische strijd der strijden waarin uitverkoren krijgers elkaar tot aan de dood bevechten. Deze Masters worden in die strijd bijgestaan door Servants, legendarische krijgers van weleer die speciaal voor het ritueel weer even op deze aardkloot mogen verblijven. Waar de Servants bij leven al machtig waren, krijgen ze in hun herboren vorm ook nog eens enorme magische krachten ter beschikking. Het perfecte recept voor complete over-the-top gevechten dus, want had ik al verteld dat de winnaar van de Holy Grail War op magische wijze zijn diepste hartenwens vervuld krijgt?

Welkom in Edo

In Fate/Samurai: Remnant volgen we Miyamoto Iori, een ronin (samurai zonder meester) uit het oude Edo (Tokio) van de Shoguns. Iori is een meesterlijk zwaardvechter, maar is eigenlijk geboren in het verkeerde tijdperk. Waar Iori’s meester nog naam kon maken op het veld van eer, luidde de heerschappij van de Shoguns een periode van vrede in voor het oude Japan. Iori’s bescheiden bestaan als ad hoc politieagent in naam van de Shogun komt echter abrupt ten einde. Vanuit het niets verschijnen er monsters, magische barrages en uiterst machtige ‘Servants’ die het op zijn leven gemunt hebben. Miyamoto Iori blijkt uitverkoren te zijn als een Master voor het Waxing Moon Ritual, de Holy Grail War van het oude Japan. Op het nippertje manifesteert de Masters Mark zich op Iori’s hand en kan hij zijn eigen Servant Saber oproepen waardoor de Holy Grail War losbarst!

Iori en Saber staan gelijk 1-0 achter, want kennelijk konden de zes andere Master/Servant duo’s zich al tijden voorbereiden op de strijd. In The Waxing Moon Ritual is het echter pompen of verzuipen, dus het tweetal begint aan een wanhopige inhaalslag. Verhaaltechnisch leent dit trucje zich om alle gameplay-mechanieken en achtergronden geleidelijk uit te leggen aan ons duo én de speler. Vooral die gameplay is verrassend diepgaand voor wie uitging van een simpele Musou-achtige game.

Musou meets RPG

De basis hack ’n slash gameplay waar de Musou/Warriors games om bekendstaan zie je ook terug in Fate/Samurai: Remnant. Dat is ook niet zo gek, want ontwikkelaar Omega Force van diezelfde Warriors-games zit (mede) achter dit spel. De ‘1-tegen-100′ gevechten tegen legers aan NPC’s spelen dan ook net zo lekker weg als je mag verwachten van een Musou-game. In Fate/Samurai: Remnant is dit echter nog maar de helft van de game. De Musou-gevechten worden heerlijk gecombineerd met elementen die het verheffen tot een volwaardige Action RPG. Een uitgebreid verhaal dat verder gaat dan een flinterdun excuus voor het volgende gevecht, uitgebreide Skill Trees, Path Actions, Side Quests en een in-game economie: alles is aanwezig om reguliere Musou-games in vergelijking kaal aan te laten voelen. Dit is hoe een game met Musou-gevechten eigenlijk zou moeten zijn!

Tijdens het veroveren van wijken op andere Masters komt er zelfs wat strategie om de hoek kijken. Met het leylijnen-systeem verover je gebieden door een combinatie van Risk en dammen. Hoe beweeg je jouw personages om Spirit Fonts te veroveren zónder je magische leylijnen verbroken te zien worden door de vijand? En hoe doorkruis je juist de leylijnen van de andere Master zodat hij magische energie verliest die jij vervolgens weer kunt claimen? De daadwerkelijke duels om de Spirit Fonts zijn nog steeds in Hack ’n Slash-vorm, maar het leylijnen-systeem voegt een extra gelaagdheid toe aan de gameplay.

Rozengeur en Wassende Maneschijn?

Zoals je tot nu toe hebt kunnen lezen ben ik erg enthousiast over de basis van Fate/Samurai: Renmant. Jammer genoeg zijn er ook een handjevol struikelblokken die de totaalervaring (flink) naar beneden halen. Om te beginnen is de technische staat waarin de game is opgeleverd op de Switch – helaas – ondermaats. De ontwikkelaars hebben een heel toffe weergave van het oude Edo gemaakt, waarin elke wijk een semi-open wereld is waarin je vrij kunt rondneuzen. Maar hoe vet het ook is dat elke wijk duidelijk zijn eigen karakter heeft en leeft door honderden rondlopende NPC’s… op het moment dat er enorme framerate-problemen ontstaan stort alles als een kaartenhuis in elkaar. Juist in deze game waar je elke twee seconden een nieuwe vijand aan je katana rijgt heb je vloeiende gameplay nodig om je volgende slachtoffer tegenstander uit te kiezen en aanvallen te pareren. De gebrekkige framerate doet nodeloos veel af aan de totaalervaring.

Ook is er geen Engelse voice acting beschikbaar. Aan de ene kant is dit een begrijpelijke kostenbesparing voor een niche-game met een flinke hoeveelheid dialogen en is alles correct ondertiteld. Buiten de gevechten is dit dan ook een overkomelijk probleem. De dialogen die doorlopen tijdens de gevechten (die meestal ook nog een belangrijke plottwist uitleggen) zijn echter niet goed te volgen. Je hebt simpelweg geen aandacht over voor de ondertiteling als je tegelijkertijd vijftig Ronin, twee Oni én een vijandelijke Servant moet neersabelen. Op sommige punten is het verhaal, zelfs voor een over-the-top anime-game, ronduit vreemd te noemen en er zit ook een flinke scheut fanservice verwerkt in de game. Het feit dat je overleden adoptiefvader/mentor bijvoorbeeld terugkeert als vijandelijke Servant is leuk bedacht… maar waarom dat in het lichaam van een sexy blonDDine (dat is dus een blondine met DD-cup) moest? Ik zal je niet vervelen met de (enorm uitgebreide) uitleg van het verhaal, maar laten we het erop houden dat de scenario-schrijvers soms wel een cursusje minder creatief schrijven kunnen gebruiken.

Conclusie

Fate/Samurai: Remnant doet zoveel dingen goed dat het extra zuur aanvoelt dat een handjevol problemen de totaalervaring verpesten. Het is heerlijk om honderden samurai, ninja’s, oni en ander gespuis in de pan te hakken in de prachtig vormgegeven wijken van het oude Edo. Het verhaal en de uitgebreide gameplay-elementen trekken je ook nog eens vele malen beter de game in dan een reguliere Musou-game. Dat het verhaal af en toe té over de top en onnodig sexy is? Dat kan je daarbij best voor lief nemen. Maar de framerate-problemen en onduidelijke dialogen door het gebrek aan Engelse voice acting doen voor mij te veel afbreuk aan het geheel. Waren deze problemen er niet dan was Fate/Samurai: Remnant met gemak over de score van Fate/Extella: The Umbral Star heen gegaan. Nu kan ik niet meer dan een mager zesje uitdelen en het spel alleen aan de liefhebber aanraden. Diezelfde liefhebber verwijs ik overigens ook met klem door naar een versie voor sterkere hardware, want zonder performance problemen kun je zo anderhalf punt optellen bij mijn eindscore. Het is dan ook te hopen dat Omega Force deze lijn doorzet bij volgende releases, want ondanks alles smaakt Fate/Samurai: Remnant naar meer… op een krachtigere ‘Switch 2’.