Dragon Sinker

Role-playing games zijn één van de oudste genres in gaming en hebben zich door de tijd heen op velerlei wijze ontwikkeld. Toch blijft het soms fijn om terug te kunnen keren naar de stijl van de RPG’s voor de NES. Dragon Sinker probeert ook die nostalgische snaar te raken, maar weet daar alleen een zeer valse toon uit te krijgen.

In Dragon Sinker speel je als de prins Abram die op een queeste gaat om de draak Wyrmvarg te verslaan. De draak terroriseert al jaren het koninkrijk en het wordt tijd om daar een eind aan te maken. Met een paar trouwe ridders ga je naar het nest van de draak, maar je team wordt genadeloos met de grond gelijk gemaakt. Om je te wreken ga je op zoek naar drie legendarische wapens waarmee je Wyrmvarg uiteindelijk toch zult kunnen verslaan.

Je kunt vrij door de wereld van Dragon Sinker heen lopen, door wijde velden trekken, dorpen bezoeken, kerkers doorzoeken en vijanden verslaan. Dat laatste gebeurt met een klassiek gevechtssysteem waarbij je om beurten aanvalt. Er zijn verschillende jobs (klasses), zoals Warrior, Priest, Villager en Dancer, en een aantal rassen: Human, Dwarf en Elf. Door rassen en klassen te combineren kun je een unieke moveset samenstellen.

Net als in veel andere RPG’s vecht je samen met je vrienden tegen wilde monsters, die je tegemoet komen in random encounters. In de gevechten kies je voor zowel je eigen personage als je teamgenoten welke actie ze gaan uitvoeren. Behalve een normale aanval, kun je allerlei abilities gebruiken, die HP of MP kosten en gebonden zijn aan de Job van een personage. Het vechten werkt prima en heeft zeker diepgang. Al snel schroeft de game echter wel ontzettend snel de moeilijkheidsgraad omhoog en moet je gaan grinden. Dit is echt een verschrikking en de motivatie hiervoor kon ik maar moeilijk opbrengen, omdat het verhaal mij zo tegenviel.

We hebben dit verhaal in deze setting met dit soort job en characters en een soortgelijke aartsvijand namelijk al vaak genoeg gezien. Dragon Sinker slaat veel te ver door met het putten van inspiratie uit die inmiddels drie decennia oude bron. De game is gelukkig niet zo lang als die oude RPG’s, maar begint na een handvol uren al saai aan te voelen. Je kunt ver van tevoren voorspellen hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen en aangezien je de aartsvijand van het koninkrijk al bent tegengekomen aan het begin van het spel is er ook minder ruimte voor plottwists en andere elementen die het verhaal een stuk interessanter zouden kunnen maken.

De tekenstijl is redelijk: de personages zien er mooi en kleurrijk uit, de omgevingen zijn wat minder, omdat ze nogal kaal overkomen. De user interface, iets waar het genre door de jaren heen flink mee geëxperimenteerd heeft, is hopeloos verouderd. De game gebruikt gigantische, blauwe vierkanten als omkadering voor tekst en door de menu’s scrollen voelt totaal niet fijn. De chiptune muziek is echter wel vermakelijk en weet die nostalgische noot wel te raken.

Conclusie
De mooi ontworpen personages, het gevechtssysteem en de vermakelijke muziek weten helaas het ontzettend cliché verhaal en de langdradige reeks van verhalende gebeurtenissen niet goed te maken. Dragon Sinker is niet slecht, maar vooral heel middelmatig. Als ik me afvraag wat de game echt slecht doet, dan denk ik vooral aan het gebrek aan een unieke twist, een interessant verhaal en al met al dus het gebrek aan een eigen identiteit.