Detective Pikachu

Het concept achter Detective Pikachu is werkelijk fantastisch. Het gegeven van een charismatische, koffiedrinkende Pikachu vormt een prachtig contrast met het schattige muisje met wie we allemaal zo bekend zijn. Met hem hang je à la Phoenix Wright de speurneus uit in Ryme City, waar mens en zakmonster in harmonie met elkaar leven én wat ongetwijfeld de meest overtuigende virtuele Pokémonwereld ooit geschapen is. Zo jammer alleen dat het avontuur dat hier zich ontvouwt, nooit écht de krachten van het genre uitbuit.

In de puurste zin van het woord is Detective Pikachu een adventuregame. Je volgt Tim Goodman en Detective Pikachu, welke tezamen de mysterieuze verdwijning van Tim’s vader onderzoeken. Deze blijkt tijdens een auto-ongeluk spoorloos verdwenen. Dat niet alleen: er worden her en der in Ryme City verschillende incidenten gerapporteerd waarin Pokémon opeens woede-uitbarstingen krijgen. Aan het dynamische duo om uit te zoeken hoe de vork in de steel zit.

Beide hoofdpersonages hebben hierbij een unieke rol: Tim knoopt gesprekken aan met de menselijke inwoners, terwijl Pikachu de zakmonsters ondervraagt voor bewijsmateriaal. De waarheid ontluik je beetje bij beetje via kleine opdrachtjes tussendoor (‘Zoek uit waar de opslagplaats is!’) waarbij je aan Pikachu de juiste bewijsstukken presenteert. Verwacht hierbij geen duistere moordzaken of ingewikkelde plottwists: het meest bloedige wat je ziet, is een geplette Tamato Berry bij een bewusteloze Aipom. Detective Pikachu draait puur om onbezorgd vermaak!

Relatie tussen mens en Pokémon

Vooral hoe Detective Pikachu de relatie tussen mens en Pokémon verkent, spreekt tot de verbeelding. Wat dat betreft doet het veel denken aan de anime, en laat het zien hoe het leven er daadwerkelijk uit zou zien in een wereld vol Pokémon. Op een gegeven moment kom je tijdens je reis bijvoorbeeld in een televisiestudio terecht. Naast menselijke crew, dragen ook veel Pokémon hier hun steentje bij. Druk zoemende Yanma’s bedienen de camera’s, Chatot kwettert komedische voice-overs én Hoothoot zorgt met zijn kenmerkende ‘Hoothoot!’ tot slot voor het startsignaal van de opnames. Ondertussen struint Mimikyu door de set, zijn ene kans in de spotlights afwachtend… En dit is slechts één van de vele, levendige locaties. Het mag gezegd worden: qua sfeer en presentatie van de Pokémonwereld is Detective Pikachu onovertroffen. Het spel voelt bovendien bijna als een Disney-film, wat dit alleen maar verder onderstreept.

Personages en Pokémon tezamen zijn prachtig gemodelleerd en halen het onderste uit de kan van een inmiddels bijna bejaarde Nintendo 3DS (het oude model hapert soms zelfs een beetje). Realistische gezichtsanimaties van met name de menselijke bewoners van Ryme City én een tiptop voice-acting ondersteunen dit. Detective Pikachu met zijn rauwe, zware stem en dito uitingen is ongetwijfeld de smaakmaker van het pakket, maar ook de rest van de cast komt overtuigend over (al is Tim Goodman, het andere hoofdpersonage ietwat flauwtjes). Het meest te spreken was ik echter over de zakmonsters zelf: die converseren ditmaal niet in bliepjes en bloepjes, maar uiten zich zoals in de anime. Het is heel aandoenlijk om Yan-yan, Aipom of Poochy te horen als je een gesprek met een van de respectievelijke beestjes aanknoopt. Een hele verademing en hopelijk een blauwdruk voor de toekomst!

Niet voor alle leeftijden

Helaas doet de eerder genoemde onbezorgdheid het spel toch een beetje de das om. Fans van Phoenix Wright of Danganronpa wil ik daarom ook waarschuwen: de diepte uit die games ontbreekt hier. Verhaaltechnisch blijft het allemaal een beetje tam én het enige echt interessante uit het spel (wat is er met Tim’s vader gebeurd, waarom kan Pikachu eigenlijk praten?) wordt nauwelijks verkend. Het voelde een beetje aan als het begin van Apollo Justice, waar deze kersverse opvolger van Phoenix Wright ook allemaal onbenullige klusjes moest doen – alleen dan zonder de verhalende climax (letterlijk: Detective Pikachu eindigt met een cliffhanger). Nu verwacht ik ook geen literaire hoogstandjes van een Pokémonspel, maar het voelt alsof hier een hoop potentie verloren gaat. Deze oppervlakkigheid trekt zich door naar de zaken zelf: een beetje fan van het genre (of van Pokémon in het algemeen) ziet de meeste uitkomsten al mijlenver uitkomen. Een dieptepunt was hierbij een case in het PCL Laboratory, waar de makers met hun eigen afbeelding de dader al weggaven.

Hoewel Detective Pikachu zo een leuke, lage instapdrempel blijkt voor het genre, ontstijgt het dit niveau nooit. Zelfs een beetje input van de speler (zoals bijvoorbeeld het tellen van de juiste kleur paraplu’s of strandstoelen) wordt ontnomen doordat de Detective de oplossing letterlijk voorkauwt – ook in latere hoofdstukken. Mocht je overigens alsnog verkeerd bewijsmateriaal presenteren, dan is het altijd mogelijk om het nog een keertje te proberen: game over-schermen komen niet voor. Hoewel het bijzondere concept waarschijnlijk alle leeftijden aanspreekt, lijkt Detective Pikachu helaas vooral ontworpen voor de allerjongsten onder ons.

Conclusie

De sfeer en presentatie van Detective Pikachu zijn ongekend. Nog nooit eerder bracht een Pokémonspel mens en Pokémon op zo’n natuurgetrouwe manier samen, waardoor het alleen al een genot is om het spel eens te ervaren. Helaas is het verhaal te oppervlakkig en het speurneus uithangen wat te gemakkelijk om het écht intrigerend te maken. Voor je kleine broertje of zusje (mits hij of zij een beetje Engels kan!) voelt het net als een extra spannende aflevering van de anime, maar zeker voor fans van het genre heeft het uiteindelijk net wat te weinig om het lijf. Hopelijk komt het concept volledig tot bloei bij het onvermijdelijke tweede deel!