Cavern of Dreams - Grijpt terug naar nostalgie

Weinig genres in videogames zijn zo duidelijk terug te leiden naar een bepaald platform als de zogeheten collect-a-thon. Het zijn 3D platformspellen waarin je de hele wereld af moet zoeken naar allerlei verzamelbare objecten, en dit begon met games als Banjo Kazooie en Donkey Kong 64 op de Nintendo 64. Cavern of Dreams is overduidelijk een hommage aan dit genre.

Fynn is de hoofdrolspeler in Cavern of Dreams. Hij gaat in een grot op zoek naar zijn broers en zussen die nog in een ei zitten. Al snel ontmoet hij een heks met de naam Sage, die belooft hem te helpen met zijn zoektocht. Ze zal op zijn gevonden eieren letten en hem belonen met nieuwe krachten. Na een korte introductie om de gameplay-elementen te leren kennen, begint het spel eigenlijk pas echt. Het doel van de game is verder echt alle objecten en krachten vinden en de verschillende puzzels oplossen.

Lekker rondlopen

Visueel ziet alles er precies zo uit zoals je zou verwachten van een game uit het Nintendo 64-tijdperk. Polygonen en texturen zijn van lage kwaliteit, maar dat past precies in een game met deze insteek. Het is niet de bedoeling om een superstrakke platformer te maken waar bijvoorbeeld Ori jaloers op zou worden, het idee is juist om de charme van die games uit de late jaren ’90 weer te geven. Dat is meer dan prima gelukt, al zou ik er wel voor kiezen om de blur/vervaging uit te zetten omdat die hier niet zo goed uit de verf komt. Je hebt dan nog steeds de grafische stijl uit die tijd, maar dan zonder de ietwat vage/doffe uitstraling die de games toen hadden. Mocht je echt compleet voor een nostalgietrip gaan kun je dit natuurlijk gewoon aan laten.

De grot, de Cavern of Dreams, fungeert als een soort hub-wereld waar je toegang vindt naar de verschillende levels. Het is leuk om te zien dat de levels allemaal heel divers zijn, van een groen en levendig bos tot aan een soort industrieel verlaten luchtschip. De grot is helaas heel lastig te verkennen. Ook in Banjo Kazooie en vergelijkbare games raak ik snel de weg en mijn oriëntatie kwijt. Er had wat mij betreft prima de grafische stijl en gameplay van de klassieke games aangehouden kunnen worden, maar dan wel met een “moderne” ingreep zoals een routekaart die je kan bekijken.

Alles verzamelen

Zoals het een spel in dit genre betaamt zijn er meer dan genoeg voorwerpen om te verzamelen. Er zijn in elk level een bepaald aantal champignons te vinden. Echter, deze zijn wel belangrijk omdat je je gevonden broers en zussen ermee moet voeden, en dat maakt het anders dan veel andere games in het genre. Dat is omdat zulke objecten normaliter alleen “voor de lol” zijn, maar het is fijn om te merken dat je de levels niet voor niets compleet uitkamt. Let bij het rondlopen ook vooral op de verschillende kaarten die je kan vinden. In het hoofdmenu kun je daarmee uiteindelijk een soort boekwerk bekijken met informatie over vijanden en personages, en soms staan daar echt leuke weetjes in.
screenshot

Gaat wel erg snel

Fynn vergt overigens wel wat oefening om goed te besturen. In het begin had ik best wat moeite met hoe snel hij een beetje glijdend de verschillende richtingen op beweegt. Ook de manier waarop hij rolt is een beetje lastig onder controle te krijgen. Soms rolt hij zo snel door dat je het idee hebt niet echt veel controle over het personage te hebben. Waarmee ook een ouderwets probleem om de hoek komt kijken: soms rolt hij zo snel dat de camera er wat moeite mee heeft om je goed in beeld te houden. Het is pas later in de game dat je hier allemaal wat beter mee om leert te gaan, door de verschillende krachten die je kan verdienen. Vooral de Glide-functie werkt echt fantastisch. Het is ontzettend jammer dat je veel van deze dingen pas wat later ontdekt. Als je wat van deze krachten vindt, en je oefent wat meer met het hoofdpersonage, dan is de besturing al heel wat beter te doen. Even door de zure appel heen bijten, dus.

Conclusie

Cavern of Dreams is echt een droom voor fans van klassieke collect-a-thon platformspellen. Het grijpt duidelijk terug naar nostalgie en is bijna verplicht voor fans van bijvoorbeeld Banjo Kazooie. Hier en daar laat het wat steken vallen op het gebied van overzichtelijkheid en gameplay, maar over het algemeen is dit gewoon een hele solide platformgame.