A.O.T. 2

Het populaire tweede Attack on Titan-seizoen schitterde vorig jaar op de Japanse televisie. Een jaartje later kunnen we ook met de videogame aan de slag, gebaseerd op dit tweede animeseizoen. Voor wie het niet meer weet: een reusachtige sprekende titaan maakt zijn opwachting, Eren speelt weer een hoofdrol en de beruchte Armored Titan en Colossal Titan blijken altijd binnen de eigen muren geleefd te hebben! Hoe vertaalt dit alles zich naar een game in de vorm van A.O.T. 2?

Attack on Titan
Tot mijn verbazing vertelt A.O.T. 2 niet alleen het verhaal van het tweede seizoen van de anime, maar ook dat van de tweede helft van het eerste seizoen. Halverwege de game ga je de strijd aan met de Female Titan, wat al als een eindbaas aan voelt, alvorens je het tweede deel van het verhaal begint. Sommige passages uit de anime zet het een-op-een over naar de cutscenes van de game, terwijl gevechten met titanen alles aan elkaar rijgen. Andere passages uit de anime komen niet in de game voor, wat ervoor zorgt dat sommige plottwists zich wel erg haastig ontwikkelen. Tja, 24 afleveringen in een vermoedelijk kleine twee uur aan cutscenes proppen gaat ook niet zomaar.

Als je je nu afvraagt wie de Female Titan is, over welke reusachtige sprekende titaan ik het heb, of zelfs wie Eren is, dan behoor jij duidelijk niet tot het publiek dat Koei Tecmo aan wil spreken. Zonder kennis van de anime, kun je het verhaal niet volgen. En waarschijnlijk wil je dat ook helemaal niet, want het verhaal zoals A.O.T. 2 dat vertelt heeft bij lange na niet dezelfde sfeer en impact als dat van de anime. Het voegt nog wel een kleine twist toe: je speelt in dit spel als jezelf, tussen de bekende helden zoals Mikasa, Reiner en Levi in. Ook dat zorgt soms voor verwarrende verhaalpassages, maar toch heeft de game het wel leuk uitgewerkt en voegt het daadwerkelijk iets toe.

Vechten en rusten
De gameplay valt grofweg in twee stukken op te delen. Ten eerste het bevechten van titanen en ten tweede je dagelijkse sociale leven. In dit sociale leven komt wederom de kracht naar voren van de mogelijkheid om als jezelf te spelen. Je kunt socialiseren met al je vechterskameraden, je eigen vaardigheden verbeteren door te trainen en je kunt zelfs een beetje meehelpen met het lokale bestuur. Het socializen zorgt ervoor – net als samen titanen bevechten overigens – dat je band met een ander personage toeneemt. Door cadeaus uit te delen, raak je enorm snel bevriend met een kameraad. Dit kun je vergelijken met de sociale aspecten uit de Danganronpa-games, en in mindere mate ook met die uit Persona-games.

Je houdt je echter het meest bezig met dat andere deel van de gameplay: titanen bevechten! In eerste instantie had ik er sterk mijn twijfels over hoe het complexe gevechtssysteem van Attack on Titan zou uitpakken in een game. Je vliegt immers alle kanten op met je ODM-gear. Deze uitrusting maakt het mogelijk om touwen af te schieten op je omgeving (zoals bomen of huizen). Je lanceert jezelf vervolgens als het ware naar voren. Ook kun je je touwen op een specifiek lichaamsdeel van een titaan mikken om daarop volgend te accelereren en rake klappen met je zwaarden uit te delen. Buiten de gevechten om investeer je vooral in je uitrusting, waarin je een afweging moet maken tussen bereik, schade en uithoudingsvermogen van je aanvalstuig.

Je krijgt het gevechtssysteem al snel onder de knie en haalt de titanen bijna met bosjes tegelijk neer. Je hoeft ze niet allemaal zelf te verslaan: je kunt ook automatische vuurtorens bouwen, of de hulp van een select aantal teamgenoten inroepen, die je met een eenvoudige druk op de knop naar een titaan toe stuurt. Alles bij elkaar vlieg je met een flinke glimlach door de wereld der titanen rond. Hier komt echter ook direct het grootste minpunt van het gevechtssysteem om de hoek kijken: je slacht zoveel titanen af, dat ze na verloop van tijd helemaal niet eng meer zijn en dat het zelfs enorm saai en repetitief wordt. Dit heeft ermee te maken dat A.O.T. 2 te pas en te onpas hele hordes titanen op je af stuurt. Het heeft niet alleen merkwaardige gevolgen voor het verhaal, maar zorgt er ook voor dat de gewenst variatie in gameplay uit blijft.

Nog meer titanen
Zelfs als je gedurende het gameplay-deel van het sociale leven toevlucht zoekt tot wat variatie, krijg je dit niet. Nagenoeg alle zijqueesten, Scout Missions genaamd, verlangen ook van je dat je hetzelfde doet als in de hoofdqueeste: enorme aantallen titanen verslaan. Het helpt niet mee dat aan het einde van vrijwel elk level een behoorlijk generieke ‘sterkere’ titaan wacht, en je alles bij elkaar maar een handjevol unieke titanen verslaat. Als A.O.T. 2 wat meer focus op het verhaal of op andere gameplay-mechanieken had gelegd, zou die tien tot vijftien uur lange hoofdmodus een stuk draaglijker zijn geweest. Wat ook niet meehelpt (maar tegelijk ook niet té veel stoort), zijn de frequente framedrops tijdens actievolle momenten. De Nintendo Switch-versie kan het duidelijk maar net bijbenen, ondanks de grafische concessies ten opzichte van de PlayStation 4-versie.

Conclusie
A.O.T. 2 ondergaat het moeilijke lot dat elke animegame teistert, en heeft geen optimale weg gevonden om dit lot te vermijden. Het gevechtssysteem voelt goed en door het verhaal te volgen met een eigen personage te midden van de bekende Attack on Titan-helden, belandt elke fan op het puntje van zijn of haar stoel. De sociale aspecten versterken dit gevoel alleen maar. Tegelijk heeft de titel moeite om het verhaal net zo coherent te vertellen als de serie en had ook de gameplay zelf wel de afwisseling kunnen gebruiken. Dit verdeelt de Nintendo Switch-fans in twee duidelijk groepen: óf je hebt geen interesse in Attack on Titan en laat deze game wijselijk links liggen, óf je kan niet genoeg krijgen van Eren en co en neemt de gebreken maar voor lief.