Starlink: Battle for Atlas

Voor mij was de E3 van 2017 een hoogtepunt. Niet alleen wist Nintendo vriend en vijand te verrassen, ook andere geliefde ontwikkelaars maakten een goede indruk. Zo ook de presentatie van Ubisoft; Skull & Bones, nieuwe South Park-game, Beyond Good & Evil 2, Assassin’s Creed Odyssey en als kers op de taart Mario + Rabbids: Kingdom Battle. Hier kwam Shigeru Miyamoto, de held van iedere Nintendo-fan, het podium op. Iedereen herinnert zich waarschijnlijk wel hoe creative director Davide Soliani in tranen uitbarstte, een prachtig moment. Echter, voor mij was Starlink: Battle for Atlas het absolute hoogtepunt. Een No Man’s Sky-achtige titel die bovendien verscheen op de Nintendo Switch. Nu, ruim een jaar later, kreeg ik de kans de titel aan de spreekwoordelijke tand te voelen. Waren mijn hoge verwachtingen waar te maken? Of ben ik van een koude kermis thuisgekomen?

Tijdens mijn speelsessie met Starlink: Battle for Atlas was het gebruik van de speelgoed ruimteschepen min of meer verplicht. Het spel is echter compleet speelbaar zonder het gebruik van het modulaire speelgoed. Dit zeg ik omdat dit vanaf het begin enorm onhandig aanvoelde. De schepen zijn stiekem veel te groot, waardoor het lastig is om je vingers onder het schip te manoeuvreren. De accessoires zijn prachtig om naar te kijken, maar hun functionaliteit is een groot probleem.

Drager van werelden

De allereerste stap om aliens af te schieten is het kiezen van je piloot. Er waren een handjevol piloten beschikbaar die allemaal een eigen unieke feature hadden. Vervolgens waren er drie ruimteschepen om te installeren. Ook de ruimteschepen hadden meer verschil dan alleen cosmetische aspecten. De één was mobieler terwijl de andere juist meer schade aanrichtte. Als laatste kon je twee wapens op je vleugels plaatsen, allemaal met andere voor- en nadelen.

Vervolgens werden we eindelijk losgelaten op een woestijnachtige planeet. Hier was het onze taak om verschillende aliens een kopje kleiner te maken en uiteindelijk mocht je het dan opnemen tegen een gigantische eindbaas. Door het grote schip op je controller, was het navigeren en snel goede keuzes maken vrij lastig te realiseren. Het duurde ruim twintig minuten voordat ik precies doorhad hoe ik het gemakkelijkste kon vliegen en het beste de aanval kon starten. Ook het ontwijken van vijandelijk vuur is een zeer belangrijk aspect van Starlink: Battle for Atlas. Dit werkte goed en de balans tussen defensief spelen en offensief spelen was zeer fijn.

Fog McCloud

Een ander negatief puntje wat wel gezegd moet worden, gaat over de grafische kant van Starlink: Battle for Atlas. Ik heb enkel de Nintendo Switch-versie gespeeld op een televisiescherm en zelfs daar zag alles er erg wazig uit. Hierdoor vrees ik voor de handheldstijl speelt. Dan was er nog een redelijk minpunt in de presentatie; de geluiden van je ruimteschip begonnen al vrij snel te vervelen en zelfs lichtelijk irritant te zijn. Wellicht dat dit heel gemakkelijk aan te passen is in de volwaardige game, maar deze demo had die luxe niet.

Voorlopige conclusie

Het grootste nadeel van deze speelsessie was de verplichting van het modulaire speelgoed. Hierdoor werd de besturing zeer frustrerend en het voegde eigenlijk helemaal niets toe. Het zijn mooie modelruimteschepen, maar niet meer dan dat. Daarbuiten voelde de game zeer fijn aan, de gameplay was variërend, de eindbaas indrukwekkend en de ruimte blijft een geweldig canvas voor al je fantasieën. Daar staat dan wel weer tegenover dat de resolutie wat laag leek en de geluiden al snel begonnen te irriteren. Starlink: Battle for Atlas heeft mijn verwachtingen absoluut niet waargemaakt, maar heeft meer dan genoeg potentie om als een ruim voldoende de eindstreep te halen.