Super Mario Party

Ik heb talloze uren in Mario Party 5, 6 en 7 voor de Nintendo GameCube zitten. Zelfs tegenwoordig starten mijn vrienden en ik ze nog regelmatig op. De vervolgen zijn namelijk te tam, te vriendelijk. Afgaande op de eerste trailer, lijkt Super Mario Party eindelijk weer op die hoogtijdagen in te spelen. Niet in de eerste plaats omdat je weer afzonderlijk op een knotsgek spelbord naar sterren speurt, zoals het hoort. Nintendo heeft eindelijk het licht gezien – en wij hebben er alvast een stukje van kunnen spelen!

Of althans, daar gaan we voor het gemak maar even vanuit. Die Party Modus hebben we helaas nog niet kunnen ervaren op de Gamescom. Wel mochten Patrick, Mink en ik samen met ons contactpersoon van Nintendo Nederland de zogenaamde Mariothon-speelstand spelen. Mario Party-fans klinkt die woordspeling ongetwijfeld al bekend in de oren, want inderdaad: dit is een variant op de bekende Decathlon. We speelden vijf minispelletjes tegen elkaar en bij elk was het doel om zoveel mogelijk punten bijeen te sprokkelen. Wie er na afloop de meeste heeft, is de winnaar!

Chargin’ Chucks ontwijken

De minigames werden willekeurig gekozen uit een set van tien. Het is overigens nog niet bekend of het uiteindelijke spel nog meer gaat bieden, maar in zijn voorgangers was dit niet zo. Allereerst mochten we plaatsnemen op een grote, op zijn kant gedraaide ton, waarna we met behulp van de bewegingssensor in de Joy-Con naar het einde dienden te rollen. Hier kwam meteen een inventieve verbetering naar voren: bij de speluitleg kun je een minispelletje direct oefenen! Hiervoor hoef je dus niet eerst naar een apart scherm of een filmpje te bekijken. Super handig en oh zo tijdbesparend (mits je niet net als ik elke keer het spelletje al tijdens het uitlegscherm probeerde te voltooien).

Daarna probeerden we een sappig, kubusvormig stukje vlees in een grote pan aan alle kanten even gaar te roosteren. Met een wipje van je Joy-Con wipte je het vlees omhoog, waarna je via HD Rumble moest voelen of het vlees klaar was. In het begin is dit vrij gemakkelijk, maar voor die laatste zijde is subtiel wippen (of veel geluk, natuurlijk) vereist. Een flink priegelwerkje, wat natuurlijk alleen maar hectischer wordt omdat je ’t zo snel mogelijk probeert te doen. Later gingen we in een soort obstakelparkoers op de vlucht voor een stel spoken, ontweken we Chargin’ Chucks die in horizontale of verticale lijnen op ons af stormden én ‘snelden’ we in een driewieler naar de eindstreep.

Heel cynisch zou je het oude wijn in nieuwe zakken kunnen noemen. Mijn ogen versmalden ook even bij dat driewieler-minispelletje, waarin we simpelweg zo snel mogelijk de Joy-Con heen-en-weer moesten bewegen. Maar daar stond weer die briljante Chargin’ Chucks-minigame tegenover: waar we zo lang mogelijk uit de buurt van die sprintende monsters probeerden te blijven. Toegegeven: veel van de spelletjes zijn ongetwijfeld ook al eens in een andere vorm gedaan. Maar dat verbleekte bij al het plezier dat we ermee beleefden. We kregen allemaal direct weer dat ouderwetse, competitieve Mario Party-gevoel. We wilden winnen – al dan niet ten koste van een ander. Dat belooft wat voor het hele spel!

Voorlopige conclusie

Luidkeels waren we te horen, vrijwel overal op Nintendo’s stand in de Business Area. We joelden, schreeuwden en juichten – zo leuk was datgene wat we speelden. De Mariothon-modus die The Big N uitlichtte was een schot in de roos: de eerste vijf minispelletjes waren bijzonder hoogstaand en maakten (op één na) goed gebruik van de mogelijkheden van de Nintendo Switch. Natuurlijk, dit zegt nog weinig over het hele spel. Maar Super Mario Party klinkt vooralsnog als muziek in de oren van iedere fan van dit het ouderwetse Party-plezier. We kunnen dan ook niet wachten om met de uiteindelijke versie aan de slag te gaan. Op zoek naar sterren, zoals het hoort!