Takahashi deelde het volgende over Moebius en Z:
Bij het bedenken van het verhaal voor Xenoblade Chronicles 3 waren er een aantal dingen die ik wilde doen. Het eerste was de vijanden. Ik wilde enkele kleine veranderingen aanbrengen in de manier waarop vijanden werden afgebeeld. Bijvoorbeeld, in Xenoblade Chronicles 1 en 2, heeft de rol van de schurk een zekere trots – een esthetiek misschien, zelfs filosofie of overtuiging, iets dat hen rechtvaardig doet voelen. Ze werden gemaakt met de bedoeling een zeer interessante clash te zien tussen de speler en hun eigen gevoel van rechtvaardigheid. Dus bijvoorbeeld, Egil in Xenoblade Chronicles 1, en Jin in Xenoblade Chronicles 2 zijn personages die zelfs sympathie kunnen opwekken bij de speler. Ik denk dat je het een theatertechniek of standaardprocedure zou kunnen noemen om de manier van leven van de schurken te laten zien.
In Xenoblade Chronicles 3 hebben we geprobeerd de schurk realistischer te maken. En wat bedoelen we als we zeggen ‘realistischer’? Laten we de vijand iemand maken die zeer invloedrijk is. Het is een beetje gevaarlijk om iemand zo machtig de vijand te maken, maar laten we het proberen! Zoals Z het zegt, het is de logica van de echte wereld, als je de logica kunt bepalen, heb je de macht om dingen te laten gebeuren. Zelfs deze machtige, invloedrijke mensen hebben hun eigen leven en banden met anderen, maar wat we aan de oppervlakte zien en wat we voelen als de wortel van deze mensen is grotendeels… wat zou ik zeggen… verlangen… misschien naar controle, of geld, of prestige of zelfs soms lust. Over het algemeen kan daaruit een slecht persoon geboren worden. Ik vraag me af hoe het zou zijn als dit soort mensen de verliezers zouden zijn.
Wat betreft de aanhoudende vijanden van Moebius, zij overdreven de onaangenaamheid en absurditeit van mensen in de echte wereld en waren dus een vijand waar het onmogelijk was om mee te leven. Dus in plaats daarvan voor het hoofdverhaal, en ook voor de missies, werd het spel gemaakt met de focus op de jonge mensen, hun overtuigingen, gedachten en hun verzet. Aan het einde van het spel is er een scène waarin Z zegt ‘Omdat het me amuseert’, maar hij had net zo goed kunnen zeggen, ‘driesterrenrestaurants zijn zo heerlijk’, of ‘ik kan niet anders dan geld verdienen’ – de werkelijke regel kan van alles zijn. Eenvoudig gezegd, ik wilde dat de Moebius de onaangenaamheid van de realiteit belichaamden, in vergelijking met de hoofdpersonages en de protagonisten, die ik meer concreet wilde portretteren.
In fictie zijn de schurken normaal gesproken op de een of andere manier cool, zelfs iemand als een politicus, maar het is een beetje teleurstellend dat er in werkelijkheid echt geen schurken zijn zoals dat, degenen in de fictieve wereld zijn beter, denk ik. Ik vraag me af of sommige van die meer stijlvolle mensen in de echte wereld verschijnen? (lacht) Aanvankelijk dacht ik dat ik een motief kon gebruiken van de lelijkheid en absurditeit van de realiteit in het spel, bijna alsof ik zou zeggen een ‘microkosmos’. Ik wilde het gevoel naar voren brengen van ‘in werkelijkheid is het geen geweldige zaak om je leven zo gecontroleerd te hebben!’ Noah en zijn vrienden moeten leven volgens regels die ze zelf niet hebben besloten. Mijn eerste gedachte was dat ik mensen wilde afbeelden die het systeem kunnen vernietigen.
Ben je geïntrigeerd door de vernieuwende aanpak van vijanden in Xenoblade Chronicles 3? Laat het ons weten in de comments!
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!