Redactieklassiekers: Super Mario Galaxy 2

Op dit moment kijken we allemaal met grote, grote ogen naar Super Mario Odyssey. Geen wonder ook: sinds het meer dan briljante Super Mario 64 in 1996 vriend en vijand omver blies, hebben Mario’s 3D-platformers een soort legendarische status bereikt. Elk zuchtje, elk sprongetje, elke nieuwe power-up die hintte naar een mogelijke nieuwe iteratie van Mario’s driedimensionale avonturen en die grote ogen werden weer opgezet. Laten we met Super Mario Galaxy 2 eens in het verleden duiken om te laten zien dat deze nog altijd meer dan terecht zijn.

Als er één spel perfect congrueert met plezier, innovatie en vindingrijkheid, dan is het Super Mario Galaxy. Het spel liet na het iets mindere Sunshine zien dat Super Mario 64 niet een toevalstreffer was. Het nieuwe zwaartekracht-element, gecombineerd met de unieke bewegingsmogelijkheden van de Wii (de Spin Jump blijft de meest bevredigende beweging ooit) én een hernieuwde visie wat betreft levelstructuur, zorgden voor een heerlijke, gestroomlijnde ervaring. Een ervaring waar de hand van meester Nintendo met elke sprong werd gevoeld. Heerlijk!

Tegenslagen en verwachtingen
Super Mario Galaxy 2 had daarom alles tegen voor zijn release op de Wii in 2010. Werkelijk alles. Dat is toch bijzonder voor een spel met de besnorde loodgieter in de hoofdrol, en al helemaal voor een 3D-platformer van hem. Toegegeven; dit kwam ook wel een beetje door Nintendo zelf. Origineel is het spel aangekondigd als een soort uitbreiding op Galaxy, met alle ideeën die het eerste deel niet haalde. Daarnaast had het de door fans (en The Big N zelf!) zo’n verafschuwde 2 in de naam. Meer van hetzelfde? Brrrr. En ten derde? Ten derde was dit het vervolg op Super Mario Galaxy. Dan heb je als game een zware klus, om dát te overtreffen.

Tegelijkertijd waren de verwachtingen ook gigantisch. Nintendo kon niet met een spel op de proppen komen dat ook maar een greintje onder deed voor Galaxy. Dit schaadt hun reputatie én het vertrouwen van de fans. Super Mario Sunshine had eerder al een vrij forse deuk gelaten – voor velen was dit niet de game waar ze op hoopten na 64. Je moet je daarom goed beseffen hoe bijzonder het is om daadwerkelijk een vervolg af te leveren dat niet alleen in de schaduw van een klassieker mag staan, maar iedereens verwachtingen met de grond gelijk maakt. Voor iedere briljante Pokémon Gold & Silver is er een matige Zelda II. En toch flikte Nintendo het. Het is knap om in één keer de roos te raken en de harten van iedere Nintendo-fan (en critici) te stelen. Nog veel knapper is het echter om dit de tweede keer zonder blikken of blozen gewoon weer te doen.

Cloud-Mario, Yoshi en andere talloze dozijnen aan andere frisse spelideeën maakten van Super Mario Galaxy 2 veel meer dan simpel uitbreidingspakket. Werkelijk elk level laat je wat nieuws doen. En zelfs op die zeldzame momenten dat je een power-up, vijand of obstakel uit een eerder level tegenkomt, dwingt Nintendo je er zulke leuke dingen mee te doen, dat dit niet eens opvalt. Muzieklevels waar je pixelperfect op de maat dient te springen, de zwevende, snellende en lichtgevende vaardigheden van Yoshi… Elk level is, nog meer dan in zijn voorganger, een ware traktatie op zich.

De harten van iedere gamer
Zelfs met een ‘simpel vervolg’ weten ze de harten van iedere gamer te stelen. Dit tekent consistentie, en de kwaliteit van het bedrijf. Een teken dat grote ogen bij een frisse 3D Mario te allen tijde gerechtvaardigd zijn. Sterker nog: naar mijn mening is het de allerbeste driedimensionale platformer ooit gemaakt. Dat belooft veel goeds voor Super Mario Odyssey – dat door zijn grote werelden de spirituele opvolger van Super Mario 64 (en Sunshine) wordt genoemd. En weet je? Het zou me niets verbazen als deze Odyssey na 21 jaar eindelijk Super Mario 64 weet te toppen.