Redactie roundtable: Hoera, vijf jaar Pokémon Go!

Deze maand is het alweer vijf jaar geleden dat Pokémon Go verscheen op smartphones. Heel wat updates, controverses en generaties later is de game nog steeds populair. Aan de ene kant zou het spelen ‘de mentale en fysieke gezondheid van spelers die lijden aan depressie en sociale angst verbeteren’, aan de andere kant veroorzaakte soms zoveel overlast voor de omgeving dat het leidde tot verboden en rechtszaken. Op de redactie viel de populariteit wel mee (of tegen?); vier redactieleden nemen je mee in hun ervaringen.

Wat vond je het leukste aan Pokémon Go?

Martijn:

Zelf begon ik wat later met Pokémon Go, omdat de telefoon die ik bij release had het spel niet kon draaien. Dat heb ik een aantal jaar later wel rechtgezet, omdat ik het nog best fanatiek ben gaan spelen. Voor mijn werk zit ik veel binnen, waar ik op den duur wat last mee kreeg. Pokémon Go was een goede reden om toch wat vaker naar buiten te gaan en zo meer te bewegen. Dit heeft mij in meerdere opzichten toch wel geholpen. Het geeft je nét wat meer te doen onder het lopen dan zonder de app. Een reden om een bepaalde wandeling toch maar te maken, want wie weet vang je een zeldzame Pokémon onderweg. Eigenlijk is het daarmee in mijn ogen de enige geslaagde mobiele telefoon-game van Nintendo. Op de rest was ik heel snel uitgekeken, mede omdat ik de micro-transacties weiger. Pokémon Go kun je ook zonder prima spelen. Uiteindelijk heb ik er nog best veel plezier mee gehad én kilometers gemaakt.

Erik:

Samen op jacht gaan naar Pokémon! Het spel had voor mij vooral zo’n bizarre aantrekkingskracht om je lekker gezamenlijk op pad kon gaan en je ervaringen kon delen. Daarnaast maakte het een loop- of fietstocht vele malen leuker, als er weer eens ergens een zeldzame Pokémon kon vangen. Ik vond daarnaast zelf ook de Community Days, die ze later introduceerden, echt een tof concept. Het gaf een laagdrempelige reden om de game er weer eens bij te pakken en op een verloren zondag lekker proberen je Larvitar te evolueren tot een Tyranitar.

Mitch:

Het leukste aan GO was de revolutionaire manier waarop het de wereld van Pokémon mengde met de echte wereld. Opeens liepen er Rattata’s door de brandgang van de buren en kon ik met een beetje geluk misschien wel een Staryu vinden bij het meer vlakbij mijn ouderlijk huis. De aantrekkingskracht van dit concept verkocht zichzelf en al snel speelde iedereen het. Collega’s en vrienden. Kinderen en volwassen. Vrouwen en mannen. De hype was ongekend. Daardoor ontstond ook een gedeelde realiteit en een soort verbondenheid met vreemden. Iets wat in deze individualistische maatschappij van niet te onderschatten waarde is.

Kitty:

Vooral in het begin vond ik het ongelofelijk gezellig! Iedereen speelde, waardoor we vaak met de vriendengroep lekker op pad gingen om Pokémon te vangen. Ook op het werk gingen we in de pauze met een groepje collega’s naar buiten, omdat we het nét haalde om naar de dichtstbijzijnde Pokéstop te gaan (er waren er toen echt weinig). Daarbij ben ik groot fan van alles waar ‘Pokémon’ op staat, dus ik was snel verkocht.

Speel je nog? Waarom (niet)?

Martijn:

Hoewel ik het heel lang heb volgehouden, speel ik nu veel minder Pokémon Go. Het nieuwe is er intussen wel een beetje af en steeds hetzelfde eind lopen wordt ook saai. Toch speel ik het soms nog, vooral als ik wat verder van huis ben. Immers, het geeft je nét wat meer te doen als je ergens onderweg bent.

Erik:

Nah, niet echt meer. Op een gegeven moment is de lol toch wel een beetje klaar. De laatste keer dat ik er actief mee bezig was, was tijdens de release van Pokémon Let’s Go, Eevee & Pikachu. Wel zie ik nog steeds af en toe mensen de Gym voor mijn huis opzoeken, dus het doet me wel goed dat de game nog niet vergeten is (als je de cijfers mag geloven, is het zelfs populairder dan ooit!).

Mitch:

Nee. Om verschillende redenen. De daadwerkelijke gameplay was erg simpel. De progressie werd erg grindy, met die stomme candies en eieren om uit te broeden. Daarnaast was het vechtsysteem totaal niet boeiend. De grootste hype was na één zomer ook wel weer voorbij. Ik heb daarna nooit meer de behoefte gevoeld om het op te pakken. Er was geen doel meer en het kostte vooral heel veel tijd. De magie was voorbij.

Kitty:

Af en aan. Ik had twee jaar niet gespeeld, maar toen twee vrienden weer fanatiek begonnen te spelen, begon het bij mij ook weer te kriebelen. Helaas heb ik nét het Bidoof-evenement gemist, maar nu val ik middenin de festiviteiten voor de vijfde verjaardag van het spel. Ik ga er tot nu toe geen kilometers voor lopen, maar een paar keer per dag start ik het even op om te kijken of er wat spannends in de buurt zit. En als ik toch al wandel, dan kan ik onderweg ook wel even checken!

Speel jij nog Pokémon Go? Of heb je leuke anekdotes? Deel jouw verhalen in de comments!