De Nintendo 2DS en de verdwenen gimmick

Precies tien jaar geleden bracht Nintendo de Nintendo 2DS uit. Dit model verscheen naast de Nintendo 3DS en Nintendo 3DS XL en werd gebracht als de budgetoptie. Maar wat bleek? De belangrijkste gimmick van de 3DS, het stereoscopisch 3D, ontbrak! Wij blikken terug op deze goedkope versie, en kijken hoe Nintendo dit trucje herhaalt met de Switch.

De aankondiging van de 2DS was een bijzondere. Zonder veel poespas werd de Nintendo 2DS getoond, en meteen werd al duidelijk dat dit een instapmodel was. Weg was het iconische clamshell design, en in plaats daarvan kregen we een vorm die ik het meest vergelijk met een deurstop. Qua materiaal voelde de 2DS ook wat meer plastic aan dan zijn luxere broer en beschikte het apparaat alleen over een mono luidspreker.

Maar de grootste ster van de show ontbrak ook: stereoscopisch 3D. Nota bene de functie die de 3DS zijn naam gaf! Verder kon de 2DS alles wat de 3DS kon. De camera’s waren aanwezig, net zoals het touchscreen. Alle software en games die de 3DS speelde, kon de 2DS ook spelen, alleen niet in stereoscopisch 3D. Okee, en het fijne gevoel van het dichtklappen als je klaar was met spelen (of opeens moest rennen voor je trein) werd vervangen door een knop voor de slaapmodus.

Slimme zet

Was het een goed idee om zo’n budgetsysteem uit te brengen, dat nota bene dé gimmick miste? Ja, want de Nintendo 3DS was populair, maar ook best duur (zelfs na een grote prijsverlaging). De Nintendo 2DS kostte ongeveer 50 euro minder, en werd daardoor erg aantrekkelijk voor ouders die hun kinderen toch graag Pokémon of Mario wilden laten spelen, maar niet de hoofdprijs wilden betalen. Daarnaast was de 2DS ook nog eens stevig, en had deze geen kwetsbare scharnieren zoals de 3DS.

En dat 3D? Dat werd niet erg gemist vermoed ik. Jonge spelers onder de 7 jaar werden sowieso al afgeraden om het 3D aan te zetten. Daarnaast waren er genoeg games die de 3D-functie niet of nauwelijks gebruikten, zoals Pokémon X en Y. Verder was stereoscopisch 3D op de eerste 3DS en 3DS XL niet zo goed. Sommige spelers kregen er snel hoofdpijn van, en je moest het systeem goed stil houden omdat de gekozen parallax barrier 3D-schermen maar vanuit beperkte hoek werkten. Het zou nog een paar jaar duren totdat Nintendo kwam met de New Nintendo 3DS. Deze verbeterde de 3D-functie flink, waardoor veel meer mensen konden genieten van 3D.

Hetzelfde trucje nog een keer

Het uitbrengen van een budgetsysteem dat wat functies mist, heb ik dat niet nog eens gehoord? Dat klopt! Want met de Nintendo Switch en de goedkopere Nintendo Switch Lite doet Nintendo eigenlijk hetzelfde trucje nog een keer. De Switch Lite is de budgetvriendelijke versie van de Switch, maar heeft geen afneembare Joy-Cons en kan niet op de tv worden aangesloten, wat toch wel de unique selling points zijn van de Nintendo Switch. Ook hier laat Nintendo de belangrijkste gimmick dus weer weg om kosten te besparen. En ook hier is er zeker een doelgroep voor: mensen die een tweede Switch willen, of toch alleen in handheld-modus spelen. Het compacte formaat maakt de Switch Lite ook nog eens wat draagbaarder.

Zelf heb ik nooit een Nintendo 2DS gehad, want stiekem vind ik stereoscopisch 3D erg gaaf, en zou ik het zonde vinden als ik spellen als Resident Evil: Revelations of Super Mario 3D Land alleen in 2D zou kunnen spelen. Toch ben ik altijd weer even blij verrast als ik de 2DS zie met zijn opvallende design. Ondertussen wordt hij niet meer gemaakt. Dus als je er een hebt, wees er zuinig op en gebruik hem niet als deurstop!