De triomf van nostalgie: Nintendo's tijdloze reis door herinneringen

Ik zat de laatste periode even niet lekker in mijn vel. Dat hebben we allemaal weleens, en de meesten van ons zoeken naar manieren om er zo snel mogelijk weer bovenop te komen. Voor mij is het zoeken naar afleiding, manieren om niet meer vast te blijven zitten in mijn eigen hoofd, maar om even los te komen van de realiteit en dagdagelijkse zorgen.

Hoe deze oplossing voor mij heette? Pokémon Crystal. Mijn allereerste échte Pokémon spel en een titel waar ik eens in de zoveel tijd naar teruggrijp om deze nostalgie te herbeleven. Dit keer zette het opnieuw spelen van dit spel me echter aan het denken. Waarom is nostalgie zo’n krachtig marketing-gereedschap, en al helemaal voor spellen? In de immer veranderende wereld van gaming heeft nostalgie zich als één constante laten gelden. En als we het hebben over nostalgie in gaming, dan is Nintendo volgens mij de onbetwiste meester. Gewapend met nostalgie heeft de gaming-industrie een magische formule ontdekt die niet alleen games maakt, maar ook herinneringen bouwt.

De magische formule: nostalgie als copingmechanisme

Nintendo heeft zich de kunst eigen gemaakt om iconische personages en tijdloze gameplay te creëren die generaties gamers verbinden. Het spelen van een klassiek Nintendo-spel is als het openen van een schatkist vol jeugdherinneringen. Kijk naar de discussie die Dreon en Robin hadden tijdens onze laatste podcast aflevering. Het feit dat het hebben van jeugdherinneringen aan een Nintendo 64-spel absoluut effect heeft op je beleving van een spel valt niet te betwisten. Waar Dreon vol nostalgie en goede herinneringen terugkijkt op The Legend of Zelda: Ocarina of Time, zien we bij Robin, die deze nostalgie en herinneringen niet heeft, juist een heel ander geformuleerde mening: eentje die meer toegespitst is op het feitelijke spel, zonder de sentimentele bijkomstigheden. Heeft een van hen dan gelijk en de ander ongelijk? Absoluut niet, het blijft immers een kwestie van smaak en beleving. Maar dit maakt wel een heel duidelijk onderscheid in de formulering van een mening over een spel met hoge nostalgische waarde. Weegt de nostalgie dan zwaarder dan de daadwerkelijke gameplay? Voor wie dit een interessante stelling vindt: Dreon schreef hier eerder een leuke uiteenzetting over, waarin hij de Crash Bandicoot-franchise goed onder de loep neemt vanuit het oogpunt van nostalgie.

Het blijft echter niet bij onderbuikgevoelens en aannames wanneer we het over nostalgie als effectief mechanisme hebben. Onderzoek bevestigt dat nostalgie daadwerkelijk bewezen positieve effecten heeft op ons welzijn. Het teruggrijpen naar nostalgische herinneringen is een krachtig copingmechanisme. Mensen ervaren vaak een verhoogde positieve stemming, een sterker gevoel van sociale verbondenheid en een diepere betekenis in het leven. Sommigen gaan zelfs zo ver om te suggereren dat nostalgie als psychotherapeutische techniek kan dienen. Heel eerlijk: hier geloof ik wel in. Niet om nou te zeggen dat Pokémon Crystal mijn volledige winterdip heeft genezen, maar ik voelde me wel degelijk vrolijker en beter na het horen van die heerlijke 16-bits muziek.

Nintendo’s toekomst in nostalgie

Nintendo’s succes in het oproepen van nostalgische gevoelens is volgens mij geen toevallige bijvangst; het is een bewuste keuze om spelers te betrekken op emotioneel niveau. Met het oog op de toekomst lijkt Nintendo vastberaden om het vuur van nostalgie brandend te houden, en daarmee blijft het niet alleen games maken, maar ook herinneringen die een leven lang meegaan. Kijk naar de meest recente voorbeelden: Super Mario RPG en Paper Mario, directe remakes van oude klassiekers, waarin Nintendo zijn uiterste best heeft gedaan om de oude glorie intact te houden. Dat doen ze niet voor niets: jij herbeleeft het moment waarop je de originele spellen voor het eerst speelde, en dat is exact het escapisme waar Nintendo op inspeelt. 

Kan ik Nintendo hiervoor veroordelen? Absoluut niet. Zeker niet aangezien ik met mijn neus vooraan stond bij de release van Pokémon HeartGold en SoulSilver, op zoek naar dezelfde adrenaline en vreugde die ik als klein meisje voelde toen ik Pokémon Crystal in mijn gele Pikachu-GameBoy Color klikte. Eén ding is voor mij wel zeker: de triomf van nostalgie in gaming heeft een naam, en die naam is Nintendo.

Hoeveel waarde heeft nostalgie in spellen voor jou? En welke Nintendo-titels roepen deze nostalgie het meeste bij jou op? Laat het ons weten in de comments of via onze socials!