Xenoblade Chronicles 2: Torna - The Golden Country

Tien maanden geleden speelde ik Xenoblade Chronicles 2 voor de allereerste keer. Hoewel het niet mijn favoriete game in de reeks bleek, was er genoeg om van te genieten. Het doorgronden van oppermachtige creaturen genaamd Titans was vooral aangenaam. De flora en fauna die er gevonden kon worden waren sfeervol en helemaal in eigen stijl. Je kwam in aanraking met verscheidene politieke systemen, verschillende manieren van denken en meer. Ik had nog lang door kunnen gaan met het verzamelen en groeien, maar het verhaal moest af.

Tja, het verhaal van Xenoblade Chronicles 2. Het was leuk, maar bepaalde elementen hadden beter uitgelicht kunnen worden. Eén van deze elementen was de Aegis War, die vaak werd aangehaald in de dialogen. Bepaalde personages, zoals Jin en Mythra, hadden ook duidelijk een rol gespeeld in het gegeven. Voor een lange tijd hoopte ik dat de aankomende verhaalcontent eindelijk duidelijkheid zou brengen in het mysterie rondom deze oorlog. Tot mijn absolute verrassing was dat wat werd aangekondigd tijdens de afgelopen E3. Torna – The Golden Country vertelt wat er precies is gebeurd met het geprezen land, en de helden die probeerden het te beschermen.

Verbonden met elkaar

Torna – The Golden Country plaatst je in de schoenen van Lora. Samen met haar Blades Jin en Haze reist ze rond om hulp te bieden waar nodig. Lora en Jin zijn samen sinds ze tien jaar oud is, wat haar forceerde om zich op jonge leeftijd te ontwikkelen. Sindsdien hebben ze elkaar nooit uit het oog verloren en zijn ze klaar om de wereld tegen zich in het harnas te jagen. Hierdoor komen ze in Torna terecht waar dorpen verwoest worden door de duivelse Malos. Het duurt niet lang voordat ze in aanraking komen met prins Addam, Mythra en een hele rits aan personages. Ze zullen moeten samenwerken om Malos een halt toe te roepen.

Het verhaal, wat een kleinere rol speelt dan ik had verwacht, werkt voor een op zichzelf staand avontuur. De personages en hun Blades veranderen niet binnen dit avontuur, wat ervoor zorgt dat dezelfde personen in de spotlight staan. Het is niet zoals het hoofdavontuur, waar het spel snel verandert in een brij aan verhaallijnen. Er zijn subquests te vinden, maar deze hangen samen met het hoofdverhaal. Dit maakt Torna een uitstekende introductie tot het universum van Xenoblade. Als je graag iets korts voor ogen hebt, dan is deze titel een prima keuze. Er zijn momenten die samenhangen met Xenoblade Chronicles 2, maar je hoeft de game niet gespeeld te hebben om je met The Golden Country te vermaken.

Wat in Torna’s voordeel werkt, is dat de personages echt een genot zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik vond ze al prima te pruimen in het grote avontuur, maar ik kan er niet omheen dat ze hier beter zijn. Enkele personen krijgen niet de tijd die ze verdienen, maar de rol die de personages spelen is absoluut duidelijk. Hoewel het verhaal voor het merendeel vanuit Lora’s perspectief wordt verteld, zijn er duidelijke implicaties over andere characters. Voor dit verhaal kenden we Addam al uit het origineel, maar door Torna – The Golden Country voelt zijn verhaal als een gesloten hoofdstuk. Het spel kent een verfijnde balans tussen een snel verhaal en iets om niet te vergeten.

Community om te bouwen

Op verscheidene manieren vliegt tijd sneller voorbij in Torna – The Golden Country. De reis brengt je naar Gormott. Het is hier dat je de oudere versie gaat ontdekken van het landschap. De locatie is vele malen groener en voelt iets vrijer dan in de oorspronkelijke game. Daarnaast ontdek je de voor jou onbekende wereld van Torna, waar je nieuwe dorpen, locaties en gezichten tegemoet gaat zien. Je zult veel wisselen tussen deze twee werelden om quests te voltooien en een stapje dichter bij Malos te komen. Naast het jagen van het grote kwaad zul je, op eigen gemak, monsters moeten bevechten en veel items verzamelen. Dat zat uiteraard ook in het hoofdavontuur, maar de game wordt nergens té lineair.

Over quests gesproken, er is iets belangrijks om hier aan te halen. De oorspronkelijke Xenoblade en Xenoblade X gebruikten het Affinity Charts-systeem om de speler en verscheidene NPCs met elkaar te verbinden. In Xenoblade Chronicles 2 werd dit gewijzigd in een systeem waar je vaardigheden verdient door Skill Points (Driver) of bepaalde doelen te behalen (Blade). Hoewel dat de dienst blijft uitmaken, is er een extra systeem aan de orde dat oude tijden laat herleven. Met Community win je het vertrouwen van de inwoners door quests te voltooien. Dat kan meerdere quests in beslag nemen, maar het resultaat is dat je Community level omhoog kan springen. Het is een geweldige manier om betrokken te blijven bij de side quests zonder de aandacht te verliezen voor het grote geheel.

Community is een sterk systeem, al wordt er te veel op geleund richting het einde van het avontuur. Zonder de situatie te veel uit te lichten, draait het om het volgende. De meeste spelers zullen level twee bereiken voordat ze bij de grote Community quest belanden. Vanaf dat punt zul je nog eens een keer twee levels moeten stijgen, iets wat 20 extra quests vergt. Persoonlijk vond ik maar een vreemd obstakel. Het spel vraagt je om het gaspedaal minder in te drukken, en de wereld nog maar eens te doorgronden. Nu moet ik zeggen dat ik een obsessie heb als het op side quests aankomt, dus een groot probleem was het nou ook weer niet. Als je echter een eenrichtingsweg naar het einde verwacht, dan kom je wellicht van een koude kermis thuis.

Torna tot het einde

De nieuwe elementen die aan het gevechtssysteem zijn toegevoegd liegen er ook niet om. Net als voorheen zul je het personage moeten bewegen terwijl hij/zij de vijanden automatisch aanvalt. De speler probeert de schade tegen zichzelf zoveel mogelijk te beperken en Arts en Special aanvallen te gebruiken waar nodig. Torna verschilt op een aantal interessante vlakken. Zo kun je directe controle hebben over de Blades, iets wat me absoluut verbaasde. Met de Switch Arts kun je wisselen tussen je personage en de Blades die aan hem/haar zijn toegewezen. Door te wisselen maak je niet alleen meer gebruik van verscheidene aanvallen, maar gebeuren er ook speciale dingen. Zo kun je een deel van je gezondheid terugkrijgen en kun jeeen tegenstander tijdelijk de grond in boren. Naast dit kun je ook wisselen tussen de Blades. Het zorgt ervoor dat je simpelweg langer in de race blijft.

Door specials en deze aanpassingen goed te benutten wordt het gevechtssysteem iets wat ieder kan begrijpen. Zelfs voor mensen die nog nooit een Xenoblade-game hebben gespeeld wordt alles op een duidelijke manier uitgelegd. De Chain Attack, die je activeert door meerdere aanvallen aan elkaar te linken, kan veel sneller worden opgezet dan in het normale avontuur. De manier waarop Torna zichzelf opstelt valt in twee woorden te omschrijven: geen nonsens. Alles bouwt naar de momenten toe waar het spel echt zijn waarde laat zien. Persoonlijk kan ik er geen genoeg van krijgen, en ga ik zo spoedig mogelijk met de New Game Plus functie aan de slag.

Net als het hoofdavontuur zie je in The Golden Country hoe de personages constant evolueren. Van Arts en Affinity Charts upgrades tot aan het verkrijgen van betere wapens en accessoires. Het belangrijkste wat je moet weten is dat het verslaan van monsters, het levelen en verzamelen een constante factor blijven. Het maakte het tweede bedrijf een heel stuk gemakkelijker om te doorlopen, en was daardoor blijvend plezierig. Zelfs op de plaatsen zonder grote momenten is het bouwen naar de volgende stap altijd fijn. Jammer genoeg zullen de meeste spelers niet alles uit de personages kunnen halen voor het einde. Hierdoor is een tweede playthrough geen overbodige luxe. Zelfs met het minimale aantal side quests dat ik heb gedaan, kostte het mij 22 uur om de credits te zien. Niets heb ik volledig kunnen doorgronden, waardoor de replaywaarde erg hoog is.

Presentatie zoals je gewend bent

Als het op de presentatie aankomt, staat Torna op gelijke hoogte als Xenoblade Chronicles 2. Okay, verbazingwekkend is dat niet, maar het voelt goed om dat te bevestigen. Het avontuur is een kleurrijk geheel dat je weet te blijven boeien tot het einde. Om de personages van de flashbacks eindelijk te aanschouwen was overweldigend en het liet l een prima indruk achter. De muziek is goed, een goed aantal tracks is compleet nieuw met wat bestaande deuntjes hier en daar. Het past allemaal prima bij elkaar en vooral de gevechtsmuziek maakte mij erg gelukkig. Dat muziekstuk is misschien mijn favoriet uit de gehele series.

Conclusie

Xenoblade Chronicles 2 Torna – The Golden Country is een kort maar krachtig avontuur in de wereld van Alrest. Het opent het boek over tal van personages en laat je met minder vragen achter. Hoewel het verhaal op een paar plekken meer had mogen vertellen, ben ik blij met wat ik heb gekregen. Wat helpt is dat de personages hier boeiender zijn dan in het origineel, maar er zijn ook veranderingen als het op gameplay aankomt. Ze zijn vriendelijker maar ook vernieuwend ten opzichte van de normale Xenoblade Chronicles 2. De grootste klacht die ik heb over Torna is dat de Community extra werk toevoegt dat het avontuur niet nodig heeft. Er had hier meer vrijheid in mogen zitten, omdat je nu de mensen die het spel puur voor het verhaal spelen een belemmering oplegt. Stiekem denk ik dat ook ik een tweede playthrough nodig heb om echt alles te kunnen zien. Deze problemen voelen, echter miniem in vergelijking met al het werk dat Monolith Software heeft verricht. Dat is waar het werkelijk om gaat.