Gisteren keken we terug naar de Wii-game Xenoblade Chronicles. In 2011 bracht Monolith Soft een werkelijk fenomenale Japanse RPG uit in de laatste dagen van het populaire spelsysteem, een avontuur dat met mij velen omver wist te blazen. Tot op de dag van vandaag heeft geen enkele game mij dit gevoel meer gegeven. En tot op de dag van vandaag zou ik van ál die honderden games die ik tot de eindcredits heb doorgespeeld ook enkel de originele Xenoblade Chronicles belonen met het magische cijfer, de tien. Het lijkt dus onbegonnen werk voor het tweede deel om de prestatie van het origineel te evenaren… of toch?
Na het ongekend succesvolle Xenoblade Chronicles keerde Monolith Soft tijdens de Wii U-periode terug met nog een Xeno-game. Om duidelijk te maken dat we een spin-off voorgeschoteld kregen, gaf Monolith Soft het de titel Xenoblade Chronicles X mee. Waar Xenoblade Chronicles nog op zoveel lof kon rekenen, kreeg X vooral veel kritiek te verduren. Het meeslepende verhaal ontbrak, evenals de intrigerende personages. Muzikale uitstapjes naar rap-muziek en nooit écht diepgaande thematiek maakten het spel hier en daar wat oppervlakkig. Toch wist Monolith Soft met deze titel te slagen in wat het ambieerde: het gaf de speler de mogelijkheid om een fantastische grote open wereld te ontdekken, er leek maar geen einde te komen aan alle vrijheid en exploratie.
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!