Wavetale - Bij golven genieten

Ooit – voor de zondvloed kwam – was Strandville een stad zoals we die ook kennen in onze wereld. Die tijd is inmiddels niets meer dan een herinnering die steeds minder mensen uit eerste hand kennen. Na de grote aardbeving, het opkomen van de vloed, de gevaarlijke Gloom-mistbanken en een oorlog tussen verschillende overlevende facties is er een nieuwe wereld ontstaan. Op wat ooit de hoogste heuvels en gebouwen van de stad waren, wonen de overlevenden en hun nazaten als eilandbewoners een onzeker bestaan. Maar als de jonge Sigrid op een dag een mysterieuze vriendelijke Shadow ontmoet, opent dit de deur naar een beter bestaan…

De meeste Shadows zijn trouwens levensgevaarlijk, waardoor de Strandvillians zich niet meer in het water durfen te begeven zonder vaartuig. Bang om naar de diepten getrokken te worden door een Shadow. De chagrijnige oma van Sigrid reageerde dan ook niet bepaald enthousiast toen ze er achter kwam dat haar kleindochter een nieuwe ‘vriendin’ had. Neem haar dat overigens niet kwalijk: oma is een van de laatste overlevenden van de vloed. Zij heeft in haar leven zoveel mensen verloren dat ze ietwat overbeschermend is. Na de mysterieuze verdwijning van Sigrid’s moeder en het overlijden van haar opa is ‘Siggy’ de enige familie die oma nog heeft. De gevaarlijke Gloom-mist rukt echter steeds verder op en zelfs het licht van de grote vuurtoren is niet meer genoeg om het op afstand te houden. Sigrid krijgt dan ook (met grote tegenzin) toestemming van oma om op jacht te gaan naar meer ‘Sparks’. Dit wonderbaarlijke element is niet enkel de energiebron voor heel Strandsville, maar ook het enige middel om de Gloom op afstand te houden.

Genieten op de golven

Op het grote water laat Wavetale zich van zijn beste kant zien. Sigrid’s nieuwe Shadow-bondgenoot vormt namelijk een soort spiegelbeeld onder de wateroppervlakte, waardoor zij over het water kan lopen. Lopen én glijden wel te verstaan. Vooral dit glijden is echt heer-lijk! Het voortbewegen in een game heeft zelden zo tof, leuk, ontspannend én natuurlijk aangevoeld. Ik kan het niet genoeg onderstrepen: het golven-glijden is het absolute hoogtepunt van Wavetale. Op het land voelt het rondlopen en vechten met Gloom Beasts een stukje ruwer uitgewerkt, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door het water-gedeelte.

Sigrid heeft trouwens ook een soort vlindernet als wapen: de Spark Caster. Hiermee kan ze de Gloom kan vangen en filteren. Zo ruim je bijvoorbeeld kleine mistbanken op en kun je bezeten Strandvillians bevrijden van de Gloom. Dankzij de kracht van de Sparks fungeert de Spark Caster ook als een soort Grappeling Hook uit Zelda. Op het water kom je hier en daar ‘aanhaakpunten’ tegen waar je je Spark Caster op kunt afvuren. Je zwiert dan als een soort Spider-Sigrid door de lucht naar dit aanhaakpunt, waar je vervolgens met een snelheidsboost verder de lucht in wordt geschoten. Deze ‘parcour-punten’ zorgen ervoor dat het golven-glijden nooit saai wordt, ook niet als je soms flinke afstanden moet afleggen van eiland naar eiland.

Dezelfde Spark Caster-punten kun je vinden op de verschillende eilanden die je tegenkomt. Elk eiland fungeert als een platform-puzzel om naar een bepaald punt te komen. Vaak vind je hier een Spark waarmee je ‘iets’ kunt opladen om het verhaal verder te brengen. Deze platform-puzzels zitten op zich prima in elkaar. Vanaf de secties met de mysterieuze mechanische zeeslang begint de framerate helaas wel hier en daar te stotteren. Dit is indicatief voor de technische staat van Wavetale, die op de Switch zeker niet om over naar huis te schrijven is. Pop-in vindt soms nog plaats terwijl Sigrid maar enkele meters verwijderd is van het object. Ook bij de animaties van de gezichten kun je soms de pixels uittellen.

Toch vond ik dit niet een bijster groot probleem: de gekozen artstyle vangt bijzonder veel van deze performance-problematiek op. Daarnaast compenseren de ijzersterke core-gameplay en fantastisch neergezette sfeer eveneens heel veel van de technische mankementjes.

Get off your soapbox!

Jammer genoeg gooit het team achter Wavetale zelf onnodig de ruiten in van die toffe ontspannen sfeer. Visueel, gameplay-technisch en auditief heeft Thunderful een prachtige vibe neergezet… en dan kom je een sidequest tegen waarin een man een verlovingsring zoekt voor zijn vriendje. Is dat op zichzelf schokkend (voor mensen die niet in de Biblebelt wonen dan)? Nee, en daar ligt het probleem ook niet in. Het feit dat die hele sidequest er een big deal van maakt dat het homohuwelijk geen big deal is in Strandsville was – op zichzelf – ook nog niet storend geweest. Maar wanneer er daarna in razend kort tijdsbestek o.a. meerdere non-binaire personages voorbij komen, verschillende links-activistische buzz words (onnatuurlijk) in het verhaal worden verweven, een personage gaat ‘preken’ en de oorzaak van de zondvloed een weinig verbloemde analogie blijkt voor klimaatverandering…

Dan krijg je vroeg of laat het gevoel dat je een checklist van een politiek-sociaal manifest aan het afwerken bent. Tot zover het escapisme in die ontspannen toffe vibe waar Wavetale het van moet hebben. En dat is zonde. Oh zo zonde. Er zijn namelijk genoeg andere games die laten zien dat een natuurlijk verweven sociale boodschap prima past in het game-medium. Maar in Wavetale is het allemaal zo geconcentreerd en onsubtiel dat je er op een gegeven moment met je ogen van gaat rollen.

Conclusie

Gelukkig beperkt het gedeelte waar in your face activisme de overhand heeft zich grotendeels tot het middenstuk van het verhaal. Daarvoor en daarna is het weer puur genieten. En misschien is dat nog wel mijn grootste irritatie bij het (niet geadverteerde) activistische karakter van Wavetale. Was dit gedeelte slechts 50% teruggeschroefd en 50% subtieler, dan was Wavetale een nagenoeg perfecte game geweest. Want hoe heerlijk is het om over de golven te glijden? Hoe prachtig is de wereld om te verkennen? Hoe fantastisch is het om de zeeslangen (met een kop die verdacht veel lijkt op mijn scheerapparaat) te beklimmen? Het antwoord op alle drie de vragen is: ‘bijna ongeëvenaard’. Volwassen spelers kunnen bovenstaande voor lief nemen en toch een toffe ervaring beleven. Maar ouders raad ik toch echt aan om eerst zelf Wavetale uit te proberen voordat ze het aan hun kroost geven…