Travis Strikes Again: No More Heroes

No More Heroes en No More Heroes 2 waren twee obscure actiegames gemaakt door ontwikkelaar Goichi Suda, beter bekend als Suda51. In deze titels speel je als huurmoordenaar Travis Touchdown. Hij kocht op een veiling een lichtkatana, waardoor hij in aanraking kwam met de United Assassins Association. Travis werd door deze organisatie gedwongen om huurmoordenaars te vermoorden en zo hoog mogelijk in rank te stijgen om te voorkomen dat hij zelf het doelwit werd van andere huurmoordenaars. De games staan bekend om hun eigenzinnige humor, over de top actie, popcultuur referenties, grappige seksuele verwijzingen en het goed combineren van 8-bit met 3D-graphics. Tien jaar nadat het eerste deel is verschenen mogen we aan de slag met een spin-off game; Travis Strikes Again: No More Heroes. Weet deze game net zo te verrassen als de voorgaande delen of is het toch net niet waar we op hoopten?

Death Balls
In Travis Strikes Again: No More Heroes speel je als Travis Touchdown, de inmiddels nummer één huurmoordenaar van Santa Destroy. Travis is er klaar mee om steeds uitgedaagd te worden door andere huurmoordenaars en besluit om afgelegen te gaan wonen in een trailer in de bossen. Op een dag komt Badman, de vader van één van de huurmoordenaars uit No More Heroes 1, wraak nemen op de moord op zijn dochter. Terwijl de twee aan het vechten zijn, begint Travis’ gameconsole,, de Death Drive MKII,op te lichten. Travis en Badman worden beiden in de gameconsole getrokken en moeten zien te overleven in een game genaamd Electric Thunder Tiger II. Al snel bleek dat Badman een Death Ball-game bij zich had, één van de zes legendarische spellen. Er wordt gezegd dat degene die alle zes de games uitspeelt een wens mag doen en Badman is hiermee van plan zijn dochter terug te krijgen.

Travis Strikes Again: No More Heroes is zoals gezegd geen volwaardige No More Heroes-game maar een hack ’n slasher met puzzelelementen. De game maakt slim gebruik van een dynamische camera waardoor het perspectief vaak veranderd, maar het speelt zich voornamelijk af van bovenaf. De gevechten komen vaak in waves en je maakt gebruik van twee verschillende aanvallen: een light en heavy attack. Met een light attack sla je snel, maar doe je minder schade. Wanneer een vijand verdedigt, kun je ook niet door zijn verdediging komen. Met een trage heavy attack doe je meer schade én sla je door iemands defensie heen, maar na het uitvoeren je kun je even niet bewegen waardoor je open staat voor vijandige aanvallen. Net zoals in de gewone No More Heroes-games verliest het zwaard kracht wanneer je er mee slaat en moet je hem eens in de zoveel tijd opladen.

Wanneer je genoeg vijanden hebt gedood, kun je een extra krachtige aanval uitvoeren met de R-knop. De game maakt ook gebruik van skill chips, hiermee vuur je speciale vaardigheden. Je kunt vier skill chips tegelijkertijd dragen en je mag zo vaak wisselen als je zelf wilt. Op het begin stuurt de game vooral voetsoldaten op je af zoals de Bugstreet Boys, maar daarna ook schietend, verdedigend en bijzonder snel gespuis. Oh, en er lopen ook exploderende vijanden rond genaamd Bug Gates. Ja, je leest het goed: bijna alle vijanden hebben rare namen gebaseerd op bands of beroemde personen.

Games spelen op de Death Drive MKII
Je baant je in Travis Strikes Again: No More Heroes een weg door alle zes verschillende games die te spelen zijn op de Death Drive MKII. Iedere game staat op zichzelf, waardoor je steeds weer te maken krijgt met een nieuw thema. Electric Thunder Tiger II speelt zich af in een futuristische stad waar je doorheen moet om uiteindelijk Electric Thunder Tiger te verslaan. De tweede game, Life is Destroy, speelt zich af in een stad waarin je op zoek moet gaan naar een moordenaar. Om deze te vinden, moet je puzzels oplossen waarmee je de weg vrij kunt maken naar de verschillende huizen waar een moord is gepleegd. En de derde titel speelt zich af in een groot landhuis waar je donuts en koffie moet verzamelen voor een man. Alle missies zijn knotsgek, maar passen tegelijk perfect bij de toon die Travis Strikes Again probeert te zetten.

Iedere game bevat een eindbaas en de gehele game gaat vaak ook over deze persoon. In sommige games zijn deze slechteriken goed uitgewerkt, maar in andere games missen ze helaas toch wat diepgang. In de No More Heroes-games had iedere huurmoordenaar tenslotte een eigen verhaal en persoonlijkheid, en juist dat was wat ze interessant maakte. Ander minpuntje: een aantal van de bazen zijn tergend moeilijk omdat ze aanvalspatronen hebben, waar je helemaal in vast kan komen te zitten waardoor je direct een leven verliest.

Voordat je een nieuwe game krijgt, moet Travis in de adventure mode op zoek naar de Death Balls. Dit gebeurt op strip-achtige wijze, en wordt verteld aan de hand van leuke dialogen waarbij alle personages zijn getekend in een toffe pixelachtige stijl. Voeg daarbij een leuke 8-bit beat toe met herkenbare geluiden en de game weet precies de goede nostalgische snaar te raken.

Iedere keer wanneer er een nieuwe game gehaald moest worden, keek ik uit naar wat Travis en Jeane weer mee gingen maken. Jeane is de kat van Travis en in de graphic novel kan ze opeens praten en ziet ze er uit alsof ze recht uit een anime komt. De reden hiervoor is dat dit in andere graphic novels ook gewoon gebeurt, daarmee wordt meteen de vierde wand doorbroken.

Travis Strikes Again: No More Heroes breekt de vierde wand regelmatig met een humoristische opmerking over de budgetten van de game en cliché momenten uit andere games en films. De game verwijst non-stop naar popcultuur, waardoor het al snel een lach op je gezicht tovert. Zo zweeft er in ieder spel een bug rond genaamd Bugxtra. Bugxtra ziet er uit als een oude man en hij geeft je opa’s woorden van wijsheid. De wijze woorden zijn irrelevante tips en weetjes over het echte leven, zoals dat Japanners cake eten tijdens kerstmis en dat succesverhalen minder waard zijn dan verhalen over mislukking. Je komt deze man in iedere game minimaal vijf keer tegen en iedere keer vertelt hij je weer iets totaal nutteloos. Dit vind ik zelf geniaal bedacht.

Over de stijl en de gebruikersinterface is goed nagedacht. Travis houdt een bordje met een R in zijn hand wanneer de special attack opgeladen is en je leven en chip sets zijn er op een leuke manier in verwerkt. Op verschillende momenten slaat de game over naar andere filmstijlen en tijdens het spelen verschijnt er af en toe iets wat in 8-bit-stijl is gemaakt. Zo zie je na het vinden van een chip dat een 8-bit-Travis ‘m pakt zoals Link dit doet in de allereerste Legend of Zelda-game.

Travis en Badman
Je kunt je gehele avontuur als Travis, maar ook als Badman spelen. In principe gebruiken ze beiden dezelfde aanvallen, maar Badman heeft een paar chips die alleen voor hem zijn bestemd. Het leukste is nog wel dat je de gehele game in multiplayer kunt spelen: wanneer je maar wilt, kan een tweede spelen zich bij het avontuur voegen. De chaotische gevechten zijn met twee personen nog leuker en ik kan je garanderen dat je samen in een deuk ligt door de grappige dialogen en de tips van Bugxtra. Het spel leent zich ook ideaal voor de handheldmodus en de Nintendo Switch draait de game goed – zelfs op de meest chaotische moment waarop er zeker dertig vijanden op mijn scherm stonden. Het aantal keer dat ik framedrops heb gehad, is op één hand te tellen en dit was vaak alleen wanneer je net in een nieuwe omgeving kwam.

Grafisch is de game goed uitgewerkt, maar heeft het wel wat ruwe kantjes: zo is er een level in een bos waarbij de bomen op de achtergrond er slecht uit zien. Toch heeft de game de echte No More Heroes-stijl. De overdreven actie uit de voorgaande delen is sterk aanwezig en het gescheld van Travis en Badman bij het uitvoeren van een aanval dikt het nog net wat sterker aan. De voorgaande games bevatte erg veel bloed, maar omdat je in Travis Strikes Again tegen computer bugs vecht zul je in dit deel weinig bloed zien wat de actie toch net wat minder aandikt.

Conclusie
Travis Strikes Again: No More Heroes is een spin-off waar iedere No More Heroes fan zich aan moet wagen. Het ietwat simplistische vechtsysteem heeft genoeg diepgang om je uren bezig te houden, de dialogen zijn erg goed bedacht en de stijl van de game weet je tot het einde te verbazen doordat er bij het spelen van iedere game veel verandert en de ontwikkelaars een goede humoristische aanpak hebben gebruikt. De stripboeken zijn briljant en verbazen je steeds weer met een nieuwe manier om de vierde wand te doorbreken. Als het gaat om de verhalen van de slechteriken, mist de game helaas hier en daar wat diepgang (en sommige van hen zijn frustrerend om te verslaan). Als je een fan bent van de No More Heroes-franchise, dan is Travis Strikes Again echter een must-have!